baroon
متخصص بخش ادبیات
بر اساس برخی از روایات، اولین فردی که روزه گرفت، خود حضرت آدم (ع) بود.
روایت در این باره چنین می گوید:
«إن آدم ع لما أکل من الشجره بقی فی بطْنه ثلاثین یوْماً ففرض الله على ذریته ثلاثین یوْماً الْجوع و الْعطش و الذی یأْکلونه باللیْل تفضلٌ من الله عز و جل علیْهمْ و کذلک کان على آدم (ع)...»؛[SUP]1[/SUP] هنگامی که حضرت آدم(ع) از میوه درخت ممنوعه خورد، آن میوه سی روز در شکمش باقی ماند. پس از آن بود که خداوند بر حضرت آدم و نسل او سی روز گرسنگی و تشنگی را واجب نمود و اگر در شب چیزی می خورند تفضلی است از جانب پروردگار.
این روایت تصریح دارد به این که اولین فردی که در تاریخ بشر روزه گرفت، خود حضرت آدم (ع) بود و تاریخ وجوب روزه بازگشت به خلقت آدم می کند.
اما طبق برخی از روایات، اولین شخصی که از پیروان پیامبر(ص) و از مسلمانان روزه گرفت، حضرت علی (ع) بود:
«...قال أبو سعیدٍ الْخدْری کنْت مع النبی (ص) بمکه إذْ ورد علیْه أعْرابیٌ طویل الْقامه عظیم الْهامه محْتزمٌ بکساءٍ و ملْتحفٌ بعباءٍ قطْوانیٍ قدْ تنکب قوْساً له و کنانهً فقال للنبی (ص) یا محمد أیْن علی بْن أبی طالبٍ منْ قلْبک فبکى رسول الله (ص) بکاءً شدیداً حتى ابْتلتْ وجْنتاه منْ دموعه و ألْصق خده بالْأرْض ثم وثب کالْمنْفلت منْ عقاله و أخذ بقائمه الْمنْبر ثم قال یا أعْرابیٌ و الذی فلق الْحبه و برأ النسمه و سطح الْأرْض على وجْه الْماء لقدْ سألْتنی عنْ سید کل أبْیض و أسْود و أول منْ صام و زکى و تصدق و صلى الْقبْلتیْن و بایع الْبیْعتیْن و هاجر الْهجْرتیْن و حمل الرایتیْن و فتح بدْراً و حنیْن ثم لمْ یعْص الله طرْفه عیْنٍ قال فغاب الْأعْرابی منْ بیْن یدیْ رسول الله ص فقال رسول الله ص لأبی سعیدٍ یا أخا جهیْنه هلْ عرفْت منْ کان یخاطبنی فی ابْن عمی علی بْن أبی طالب...»؛[SUP]2[/SUP] ابو سعید خدری می گوید؛ با رسول خدا در مکه بودم که مردی اعرابی بلند قامت... وارد شد، گفت ای محمد .... پیامبر(ص) گریه ای شدیدی کرد به گونه ای که اشک بر صورت حضرت جاری شد.... بعد از فرمود ای اعرابی.... اولین کسی که روزه گرفت، زکات داد، صدقه داد، به سوی دو قبله نماز خواند، دو بار بیعت نمود، دو بار مهاجرت کرد.... امام علی(ع) بود.
پانوشت:
1. ابن بابویه، محمد بن على، من لا یحضر الفقیه، محقق، مصحح، غفارى، على اکبر، ج 2، ص 74، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ دوم، 1413ق.
2. برقى، احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، محقق، مصحح، محدث، جلال الدین، ج 2، ص 331، دار الکتب الإسلامیه، قم، چاپ دوم، 1371ق.
منبع : اسلام کوئست