B a R a N
مدير ارشد تالار
این روزها بررسی ها به منفعتهای کمتر نشستن و زیاد راه رفتن اشاره کرده اند به طوری که این پیاده راه رفتن ها می تواند حتی از انجام ورزش های منظم هم منفعتی دار واقع شود. ااین روزها به بیماران در معرض خطر بیماری ها سفارش می شود در هفته حداقل به مدت ۱۵۰ دقیقه در ورزش های متوسط تا شدید (MVPA) شرکت کنند. متخصصان به کاهش مدت زمان نشستن (اصطلاحا ساعات کم تحرک ) تا ۵/۱ ساعت در طول روز توصیه می کنند. این رفتار می تواند اثرات سلامت بخش و مفیدی داشته باشد.
مطالعه ای که اخیرا در ژورنال Diabetologia منتشر شده است به بررسی اثرات مفید کم کردن ساعات کم تحرک از قبیل زمان های مربوط به نشستن یا دراز کشیدن پرداخته شده است.
در این مطالعه افراد به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول شامل ۱۵۳ نفر بودند که در مورد زمان های کم تحرک و دیابت مورد بررسی قرار گرفتند و متوسط سنی آنها ۳۳ سال بود. گروه دوم با متوسط سنی ۶۴ سال از پروژه ای به نام راه رفتن و دوری از ابتلا به دیابت انتخاب شده بودند. این افراد به منظور بررسی این که کدامیک از موارد شامل زمان کم تحرکی، وقفه در ساعات کم تحرکی، فعالیت بدنی متوسط تا شدید و فعالیت بدنی کلی می تواند به طور مستقل در ارتباط با ریسک فاکتورهای بیماری های قلبی متابولیک در جمعیتی که در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ بودند انتخاب شده بودند. از سرعت سنج برای اندازه گیری ساعات کم تحرک و فعالیت بدنی شدید تا متوسط یا فعالیت بدنی کلی استفاده شد. وقفه در زمان های کم تحرک نیز با توجه به تغییر سرعت سنج از زمان کم تحرک به حالت فعال مشخص شد.
محققان این مطالعه متوجه شدند که در بیمارانی که خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ در مراقبت اولیه در آنها تشخیص داده شده بود، زمان کم تحرکی به طور زیان باری با قند خون ۲ ساعت، تری گلیسرید و HDL- کلسترول آنها ارتباط داشت. به علاوه نتایج در گروه های با محدوده سنی گوناگون نیز سازگار بود به طوری که عواقب زیان بار کم تحرکی در میان جوانان تا سالمندان وجود داشت.
جالب است بدانید زمان کم تحرکی نسبت به فعالیت بدنی کلی و فعالیت بدنی متوسط تا شدید (MVPA) پس از تطابق عوامل مداخله گر مهم، از اهمیت بیشتری در چندین شاخص مهم قلبی متابولیک (قند خون ۲ ساعت، تری گلیسرید و HDL- کلسترول) برخوردار بود.
شواهد اولیه این مطالعه نشان می دهد که رفتارهای کم تحرکی و کنترل آنها می تواند نسبت به فعالیت بدنی متوسط تا شدید(MVPA) نقش مهمتری در پیشگیری از دیابت نوع ۲ داشته باشد. به علاوه با کنترل این رفتارها زمان زیادی از روز به فعالیت بدنی اختصاص خواهد گرفت در حالی که فعالیت بدنی متوسط تا شدید این طور نیست و به مدت زمان محدودی اختصاص می یابد. این بررسی محققین را به چالش وا می دارد تا بیش از پیش در مورد اصلاح رفتارهای بی تحرک و انجام فعالیت بدنی در افراد دیابتی در طول روز بیندیشند و راه کارهای مفیدی را ارائه دهند.
نکته عملی: اگرچه برنامه پیشگیری از دیابت و بیماری قلبی عروقی بر اجرای فعالیت بدنی متوسط تا شدید(MVPA) در طول هفته تاکید دارد اما اجرای رفتارهایی برای کاهش ساعات کم تحرک صرف نظر از شدت آن می تواند به مراتب در افراد موثرتر واقع شود.
منبع-http://www.novindiet.com
مطالعه ای که اخیرا در ژورنال Diabetologia منتشر شده است به بررسی اثرات مفید کم کردن ساعات کم تحرک از قبیل زمان های مربوط به نشستن یا دراز کشیدن پرداخته شده است.
در این مطالعه افراد به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول شامل ۱۵۳ نفر بودند که در مورد زمان های کم تحرک و دیابت مورد بررسی قرار گرفتند و متوسط سنی آنها ۳۳ سال بود. گروه دوم با متوسط سنی ۶۴ سال از پروژه ای به نام راه رفتن و دوری از ابتلا به دیابت انتخاب شده بودند. این افراد به منظور بررسی این که کدامیک از موارد شامل زمان کم تحرکی، وقفه در ساعات کم تحرکی، فعالیت بدنی متوسط تا شدید و فعالیت بدنی کلی می تواند به طور مستقل در ارتباط با ریسک فاکتورهای بیماری های قلبی متابولیک در جمعیتی که در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ بودند انتخاب شده بودند. از سرعت سنج برای اندازه گیری ساعات کم تحرک و فعالیت بدنی شدید تا متوسط یا فعالیت بدنی کلی استفاده شد. وقفه در زمان های کم تحرک نیز با توجه به تغییر سرعت سنج از زمان کم تحرک به حالت فعال مشخص شد.
محققان این مطالعه متوجه شدند که در بیمارانی که خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ در مراقبت اولیه در آنها تشخیص داده شده بود، زمان کم تحرکی به طور زیان باری با قند خون ۲ ساعت، تری گلیسرید و HDL- کلسترول آنها ارتباط داشت. به علاوه نتایج در گروه های با محدوده سنی گوناگون نیز سازگار بود به طوری که عواقب زیان بار کم تحرکی در میان جوانان تا سالمندان وجود داشت.
جالب است بدانید زمان کم تحرکی نسبت به فعالیت بدنی کلی و فعالیت بدنی متوسط تا شدید (MVPA) پس از تطابق عوامل مداخله گر مهم، از اهمیت بیشتری در چندین شاخص مهم قلبی متابولیک (قند خون ۲ ساعت، تری گلیسرید و HDL- کلسترول) برخوردار بود.
شواهد اولیه این مطالعه نشان می دهد که رفتارهای کم تحرکی و کنترل آنها می تواند نسبت به فعالیت بدنی متوسط تا شدید(MVPA) نقش مهمتری در پیشگیری از دیابت نوع ۲ داشته باشد. به علاوه با کنترل این رفتارها زمان زیادی از روز به فعالیت بدنی اختصاص خواهد گرفت در حالی که فعالیت بدنی متوسط تا شدید این طور نیست و به مدت زمان محدودی اختصاص می یابد. این بررسی محققین را به چالش وا می دارد تا بیش از پیش در مورد اصلاح رفتارهای بی تحرک و انجام فعالیت بدنی در افراد دیابتی در طول روز بیندیشند و راه کارهای مفیدی را ارائه دهند.
نکته عملی: اگرچه برنامه پیشگیری از دیابت و بیماری قلبی عروقی بر اجرای فعالیت بدنی متوسط تا شدید(MVPA) در طول هفته تاکید دارد اما اجرای رفتارهایی برای کاهش ساعات کم تحرک صرف نظر از شدت آن می تواند به مراتب در افراد موثرتر واقع شود.
منبع-http://www.novindiet.com