بلندبالای کبود و شکسته
مسجد کبود تبریز، یک تکه از زیبایی مخدوش آذربایجان است که کاشی های شکسته و فرو ریخته اش را باید همین طور که هست بپذیرید. مسجدی که تا پا به صحن سنگی اش نگذارید، عظمت معماری آن را درک نخواهید کرد.
برای تماشای مسجد کبود، باید راهی تبریز شوید و در خیابان امام خمینی (ره)، بعد از چهارراه منصور، در پارکی حقیر، بنایی را ببنید که اصالتش در لا به لای کاشی های فیروزه ای تکه تکه شده جا مانده است. بنایی که اگر پای صحبت قدیمی های تبریز بنشینید، هنوز هم آن را به نام عمارت مظفریه می شناسند و تاریخچه آن را این طور برایتان می گویند: «مسجد، به دستور جهانشاه بن شاه یوسف -از فرمانروایان قره قویونلو- ساخته شد ولی ادامه کار آن به خواست خاتون جان بیگم، همسر جهانشاه صورت گرفت و در نهایت در سال 870 ه. ق به پایان رسید.»
سر در اصلی مسجد کبود که این روزها با ذوق دوستداران میراث فرهنگی در حال تعمیر است، با کاشیکاری معرق و کتیبه‌هایی به خط ثلث و تابلو‌هایی با خط کوفی پوشیده شده است. روی این کاشی ها می توانید ردی از سوره‌های قرآن را ببینید که هنوز هم کاملترین نمونه معرق دوران اسلامی‌به شمار می‌روند.
در آرامگاه بنا کاشی‌های شش ضلعی لاجوردی به چشم می خورد که در کنار تخته سنگ‌های مرمر و کتیبه‌هایی حجاری شده به نقوش اسلیمی‌ظریف جلوه خاصی پیدا کرده اند.
اما جاذبه های مسجد کبود به همین جا ختم نمی شود. گنبد این مسجد یکی از بزرگترین ساخته‌های آجری معماران دوره ایلخانی است که معماری حساب شده ای دارد. به طوری که تقسیم وزن گنبد بر روی پایه‌های متعدد آن یکی از ظریف ترین نمونه های معماری را به وجود آورده است.
کاشیکاری محراب این مسجد هم با مقرنس‌های زیبای معرق پوش و طرح‌های اسلیمی و کاشیکاری‌هایی فیروزه‌ای، لاجوردی، سفید و طلایی یکی از بخش هایی است که حتما باید از نزدیک ببینید.
هر چند که سقف آرامگاه و گنبد خانه اصلی مسجد در زلزله‌ای که در سال 1193 هجری قمری تبریز را لرزاند تا حدود زیادی از بین رفت، اما این بخش‌های تخریب‌شده به همت استاد رضا معماران در سال 1352 بازسازی شد تا هنوز هم کاشیکاری این مسجد یکی از جذاب ترین نمونه های معماری ایرانی- اسلامی باشد.
مسجد کبود تبریز، یک تکه از زیبایی مخدوش آذربایجان است که کاشی های شکسته و فرو ریخته اش را باید همین طور که هست بپذیرید. مسجدی که تا پا به صحن سنگی اش نگذارید، عظمت معماری آن را درک نخواهید کرد.
برای تماشای مسجد کبود، باید راهی تبریز شوید و در خیابان امام خمینی (ره)، بعد از چهارراه منصور، در پارکی حقیر، بنایی را ببنید که اصالتش در لا به لای کاشی های فیروزه ای تکه تکه شده جا مانده است. بنایی که اگر پای صحبت قدیمی های تبریز بنشینید، هنوز هم آن را به نام عمارت مظفریه می شناسند و تاریخچه آن را این طور برایتان می گویند: «مسجد، به دستور جهانشاه بن شاه یوسف -از فرمانروایان قره قویونلو- ساخته شد ولی ادامه کار آن به خواست خاتون جان بیگم، همسر جهانشاه صورت گرفت و در نهایت در سال 870 ه. ق به پایان رسید.»
سر در اصلی مسجد کبود که این روزها با ذوق دوستداران میراث فرهنگی در حال تعمیر است، با کاشیکاری معرق و کتیبه‌هایی به خط ثلث و تابلو‌هایی با خط کوفی پوشیده شده است. روی این کاشی ها می توانید ردی از سوره‌های قرآن را ببینید که هنوز هم کاملترین نمونه معرق دوران اسلامی‌به شمار می‌روند.
در آرامگاه بنا کاشی‌های شش ضلعی لاجوردی به چشم می خورد که در کنار تخته سنگ‌های مرمر و کتیبه‌هایی حجاری شده به نقوش اسلیمی‌ظریف جلوه خاصی پیدا کرده اند.
اما جاذبه های مسجد کبود به همین جا ختم نمی شود. گنبد این مسجد یکی از بزرگترین ساخته‌های آجری معماران دوره ایلخانی است که معماری حساب شده ای دارد. به طوری که تقسیم وزن گنبد بر روی پایه‌های متعدد آن یکی از ظریف ترین نمونه های معماری را به وجود آورده است.
کاشیکاری محراب این مسجد هم با مقرنس‌های زیبای معرق پوش و طرح‌های اسلیمی و کاشیکاری‌هایی فیروزه‌ای، لاجوردی، سفید و طلایی یکی از بخش هایی است که حتما باید از نزدیک ببینید.
هر چند که سقف آرامگاه و گنبد خانه اصلی مسجد در زلزله‌ای که در سال 1193 هجری قمری تبریز را لرزاند تا حدود زیادی از بین رفت، اما این بخش‌های تخریب‌شده به همت استاد رضا معماران در سال 1352 بازسازی شد تا هنوز هم کاشیکاری این مسجد یکی از جذاب ترین نمونه های معماری ایرانی- اسلامی باشد.