(مهرداد خوشبخت)
حس کودکی
وقتی ده سالم بود به برادر بزرگترم که بیست سالش بود نگاه می کردم و به خودم می گفتم "واااااای اگه من بیست ساله بشم چقدر بزرگ می شم"،بعدن اصلا نفهمیدم که چطوری برادرم شده بود سی سالش و من فکر میکردم " اااااوووووووه من بشه سی سالم که دیگه مرده ام" و برای خودم به شکل کشیده تکرار می کردم "سیییییییییییی ساااااااااال!؟" و گفتم باید تند تند کارایی رو که انجام ندادم انجام بدم. همش منتظر بودم سی سالم بشه ؛ و یهو دیدم شد.سی ساله شدم و هنوز خیلی کارهامو تو زندگی انجام نداده بودم.از بچگی همیشه بهمون می گفتن صدو بیست و چهار هزار پیغمبر اگه کنار هم باشن ، با هم اختلافشون نمیشه ،من می گم بچه ها هم ـــ بلا تشبیه ـــ مثل پیغمبرا میمونن اگه همه ی بچه های دنیا کنار هم باشن زود با هم دوست می شن و با هم بهشون خوش می گذره ...
حالا من سی سالم شده بود جالب اینکه هنوز خیلی از رفتارام مثل بچگی هام بود و انگار هنوز بزرگ نشده بودم. همه بهم می گفتن "داداشتو ببین که چهل سالش شده ! چهل سالگی سن مهمیه".و من هم دیگه چشم انتظار چهل سالگی خودم بودم. چشم روی هم گذاشتم و چهل سالم شد اما هنوز نمیدونستم چطوری باید باشم... هنوزم بعضی اخلاقای کودکی ام رو داشتم و مامانم بهم می گفت "پسرم! تو دیگه چهل سالته!" و من هم مجبور بودم ادای چهل ساله ها رو در بیاورم. الان که چهل و چهارسالمه خوشحالم که هنوز اونقدرا بزرگ نشدم و فقط ادای بزرگا رو در میارم ؛ مهمتر اینکه تازه دارم به کارهایی که بهشون علاقه دارم و توی این سالها نرسیدم انجامشون بدم فکر می کنم .هنوزم فکر می کنم اگه همه مون بچه بمونیم هیچوقت دعوامون نمیشه و کنار هم بهمون خوش می گذره،مثل پیغمبرا... وحالا خوشحالم ازاینکه این حس هنوز باهامه :حسِ کودکی.
مهرداد خوشبخت متولد 1348 در آبادان و فارغ التحصیل دوره سینمای جوان خوزستان می باشد. او در کارنامه ی کاری خود آثاری در حوزه ی کودک ونوجوان دارد که فعالیت در فیلم های آوای زمین، صدای پای من، خاله سوسکه از جمله این کارها می باشد.
وقتی ده سالم بود به برادر بزرگترم که بیست سالش بود نگاه می کردم و به خودم می گفتم "واااااای اگه من بیست ساله بشم چقدر بزرگ می شم"،بعدن اصلا نفهمیدم که چطوری برادرم شده بود سی سالش و من فکر میکردم " اااااوووووووه من بشه سی سالم که دیگه مرده ام" و برای خودم به شکل کشیده تکرار می کردم "سیییییییییییی ساااااااااال!؟" و گفتم باید تند تند کارایی رو که انجام ندادم انجام بدم. همش منتظر بودم سی سالم بشه ؛ و یهو دیدم شد.سی ساله شدم و هنوز خیلی کارهامو تو زندگی انجام نداده بودم.از بچگی همیشه بهمون می گفتن صدو بیست و چهار هزار پیغمبر اگه کنار هم باشن ، با هم اختلافشون نمیشه ،من می گم بچه ها هم ـــ بلا تشبیه ـــ مثل پیغمبرا میمونن اگه همه ی بچه های دنیا کنار هم باشن زود با هم دوست می شن و با هم بهشون خوش می گذره ...
حالا من سی سالم شده بود جالب اینکه هنوز خیلی از رفتارام مثل بچگی هام بود و انگار هنوز بزرگ نشده بودم. همه بهم می گفتن "داداشتو ببین که چهل سالش شده ! چهل سالگی سن مهمیه".و من هم دیگه چشم انتظار چهل سالگی خودم بودم. چشم روی هم گذاشتم و چهل سالم شد اما هنوز نمیدونستم چطوری باید باشم... هنوزم بعضی اخلاقای کودکی ام رو داشتم و مامانم بهم می گفت "پسرم! تو دیگه چهل سالته!" و من هم مجبور بودم ادای چهل ساله ها رو در بیاورم. الان که چهل و چهارسالمه خوشحالم که هنوز اونقدرا بزرگ نشدم و فقط ادای بزرگا رو در میارم ؛ مهمتر اینکه تازه دارم به کارهایی که بهشون علاقه دارم و توی این سالها نرسیدم انجامشون بدم فکر می کنم .هنوزم فکر می کنم اگه همه مون بچه بمونیم هیچوقت دعوامون نمیشه و کنار هم بهمون خوش می گذره،مثل پیغمبرا... وحالا خوشحالم ازاینکه این حس هنوز باهامه :حسِ کودکی.