راهنماي عيب يابي شبكه

[Nethunter]

راهنماي عيب يابي شبكه

راهنماي عيب يابي شبكه

”چنانچه در هنگام راه اندازي شبكه به مشكلاتي برخورده ايد،رهنمودهاي زير راه گشا خواهد بود”

حتما گاهي‌اوقات به هنگام راه اندازي شبكه خانگي يا شبكه كوچك تجاري خود براي اولين بار با مشكلات متعددي مواجه شده ايد. بسياري از اين مشكلات به سادگي برطرف مي شوند. اما به شرط آن كه قبلا” با راه حل ها آشنا شده باشيد،پس در اين ماه چند مرحله اصلي عيب يابي و نيز چندين ابراز موجود براي يافتن مشكلات پشت صحنه را شرح خواهم داد.

اول،اتصال پذيري
شايد بديهي به نظر برسد،اما در قدم اول بايد مشخص شود كه آيا همه كامپيوترها،سرويس دهنده ها،چاپگرها و ديگر دستگاه هاي متصل به شبكه مي توانند با يكديگر ارتباط برقرار كنند يا خير. براي اين منظور،در شبكه باسيم بايد مطمئن شد كه ميان هر دستگاه و هاب يا سوييچ مركزي يك كابل ارتباطي مطمئني داشته و به ترتيب درستي متصل شده باشند،چرا كه در صورت وجود دو نوع كابل شبكه مختلف،اتصال نادرست مشكل ساز مي شود. اكثر كابل هاي مدرن UTP (جفت هاي تابيده بي حفاظ) اتصال دهنده هايي دارند كه در هر دو انتها به يكديگر متصل مي شوند. در خود اين اتصال دهنده ها،چندين سيم مجزا هست كه ممكن است به همان پين هاي اتصالي در همان انتها وصل شوند يا به صورت ضربدري اتصال يابند. كابل هاي مستقيم،يك كامپيوتر شخصي،سرويس دهنده يا ديگر وسايل شبكه را به وهاب يا سويچ متصل مي كنند. كابل هاي ضربدري،اتصال دو كامپيوتر شخصي به يكديگر را ممكن مي سازند و در اتصال سريالي يك هاب يا سو ييچ به هاب يا سوييچ ديگر كاربرد دارند. استفاده غلط از كابل ها(كه غالبا” هيچ علامتي هم ندارند)باعث مي شود سيگنال ها به مقصد نرسد. اگر به ترتيب رنگ هاي اتصال يك كابل اطمينان نداريد،ساده ترين راه وصل كردن كابل مذكور و سپس بررسي LED اتصال در آداپتور يا انتهاي سوييچ است. اكثر كابل ها يك LED (ديود نوري) كوچك سبز رنگ دارند كه در صورت برقراري اتصال ،غالبا” قبل از روشن شدن دستگاه،روشن مي شود. در بعضي كابل ها اين ديود نوري به دو رنگ زرد يا نارنجي در مي آيد تا اتصال 100 مگابايت در ثانيه يا گيگابايت باشد (در بعضي ديگر ،چراغ هاي راهنماي 100 مگابايتي جداگانه اي وجود دارد.)اما اگر هيچ نوري به چشم نخورد،مطمئنا” كابل نادرستي را به كار برده ايد. در اين صورت چاره ي كار تعويض كابل است ،هر چند در برخي از سوييچ ها، دگمه هايي در كنار پورت هاي خاص (معمولا” با علامت ”Uplink ”)وجود دارد كه امكان استفاده از يك كابل مستقيم براي برقراري اتصال با هاب يا سوييچ ديگر را فراهم مي كند. برخي از جديدترين سوييچ ها مي توانند به طور خودكار كابل هاي مورد استفاده را بررسي كنند و از داخل ترتيب رنگ هاي پورت را به شكلي مناسب تغيير دهند.

LED چشمك زن؟
در برخي از موارد ممكن است LED اتصال به عوض آنكه دائما” روشن باشد،چشمك بزند. حالت اخير به اين معناست كه فعاليت هايي در اين خط ارتباطي انجام شده اما در نصب پورت ناسازگاري هايي وجود داشته است. مثلا”فرض كنيد كه آداپتور كامپيوتر شخصي روي 100 مگابايت در ثانيه و پورت سوييچ روي 10 مگابايت در ثانيه تنظيم شده باشد. خوشبختانه در حال حاضر تقريبا” تمامي وسيله ها،به منظور اجتناب و عدم سازگاري سرعت در دو طرف از تشخيص خودكار (auto Sensing ) سرعت پورت و نصب دو طرفه پشتيباني مي كنند. با اين حال در هنگام استفاده از وسايل كارخانه هاي مختلف به مشكلاتي برخورده ام كه تنها با تنظيم دستي پارامترهاي فوق بر طرف مي شود.

اتصال هاي بي سيم
بررسي اتصالات بي سيم اندكي سخت تر است،چونكه برقراري اتصال،نشانه ي مشخصي ندارد. با اين حال،در كنار اكثر آداپتورهاي بي سيم،نرم افزارهايي به بازار عرضه شده كه برقراري اتصال را به شما اعلام مي كند و فارغ از فروشنده مربوطه با تسهيلات مشابهي در ويندوز xp عرضه مي شود. براي عيب يابي اتصالات بي سيم،در وهله نخست مطمئن شويد كه كليه گزينه هاي امنيتي يا رمز گذار،غير فعال شده اند. سپس اطمينان يابيد كه آداپتور روي حالت صحيح تنظيم شده باشد. اكثر آداپتورها يك حالت ”ad hoc ”(موقت)براي اتصال دو وسيله همانند دارند و براي كاربرد در يك نقطه ي دستيابي (access point ) به پيكر بندي جداگانه اي مجهز هستند. حالا مطمئن شويد كه در سراسر شبكه از يك كانال و SSID واحد (ID مجموعه سرويس دهنده كه Lan بي سيم را شناسايي مي كند)استفاده مي شود. بالاخره من كامپيوتر شخصي مورد آزمايش را تا حد امكان به ديگر وسايل ارتباطي نزديك مي كنم تا اثرات مسافت يا تداخل را خنثي كنم.

پيكر بندي IP
بعد از اينكه ثابت كرديد وسايل شما به لحاظ فيزيكي به يكديگر متصل هستيد،در قدم بعد مطمئن شويد كه آنها مي توانند با يكديگر ارتباط برقرار كنند. در اكثر شبكه هايي كه با TCP\IP كار مي كنند،براي برقراري ارتباط بايد نشاني IP يگانه اي به تك تك وسيله ها اختصاص يابد. نشاني ها را مي توان به صورت دستي پيكر بندي نمود،اما بهتر آن است كه از پروتكل پيكربندي ديناميك ميزبان (DHCP )استفاده شود كه در آن يك سرويس دهنده DHCP ،نشاني هاي IP را از محل يك مخزن تعيين شده،توزيع مي كند. به اين ترتيب هيچ وقت دو يا چند سيستم،نشاني هاي يكساني نخواهند داشت. بيشتر مسيرياب ها و پل هاي ارتباطي،يك سرويس دهندهDHCP داخلي دارند. همچنين مي توان سرويس دهنده ويندوز را طوري پيكر بندي نمودكه اين عمليات را انجام دهد و پس از پيكربندي نياز به كا رديگري نداشته باشد. باتمام اين حرف ها ممكن است اشتباهاتي رخ دهد هنگامي كه مشكلي پيش آمد در ابتداي كار عيب يابي،مطمئن شويد كه نشاني هاي درستي به كار رفته است. تمامي كارهاي فوق را مي توان با استفاده از برنامه خدماتي ipconfig موجود در ويندوز و از طريق يك پنجره فرمان در كامپيوتر شخصي يا سرويس دهنده آزمايش نمود. در هر پنجره فرمان،ipconfig را تايپ كنيد تا نشاني IP اختصاص يافته به هر رابط شبكه را ببينيد. با اضافه كردن”\all ”به انتهاي فرمان،ديگر اطلاعات شبكه همچون نشاني MAC ،نشاني سرويس دهنده DHCP به كار رفته و پل ارتباطي پيش فرض و نشاني هاي DNS به نمايش در مي آيد،اطلاعاتي كه در هنگام اشكال زدايي از شبكه مي تواند مفيد واقع شود. اگر تنظيمات DHCP را تغيير داده ايد اما كامپيوتر شخصي يك سرويس گيرنده هنوز آن را اعمال نكرده است،مي توانيد با اضافه كردن”\release ” به فرمان ipconfig ،كامپيوتر مذكور را وادار نماييد كه به استفاده از نشاني جديد،با اضافه كردن ”renew ” به انتهاي فرمان،ipconfig را دوباره اجرا كنيد. در سيستم هاي قديمي تر ويندوز 95 ،خط فرمان برنامه ipconfig ،جاي خود را به نرم افزار خدماتي و گرافيكي winipcfg داده است. چنانچه ا زسيستم عامل لينوكس استفاده مي كنيد،فرمان ifconfig را به كار ببريد. چنانچه ipconfig هيچ نوع نشاني را به نمايش نگذارد،اين احتمال هست كه سرويس دهنده DHCP ،غير فعال يا غير قابل دسترسي باشد.اين احتمال هم وجود دارد كه كامپيوتر شخصي يا سرويس دهنده،طوري پيكربندي نشده باشد كه بتواند با استفاده از DHCP به نشاني يابي خودكار خود دست يابد. در اين وضعيت كافي است تنظيمات كامپيوتر مشخصي را تغيير دهيد. در برخي از سيستم هاي ويندوز ممكن است به نشاني هايي برخورد كنيد كه با 169 شروع مي شود (169.xxx.xxx.xxx )و اين در صورت است كه تخصيص خودكار پيكربندي شده اما هيچ سرويس دهنده DHCP وجود ندارد،اما از لحاظ عيب يابي بايد آن را يك خطا به حساب آورد.

Ping اصلي كاري است
يكي ديگر از ابزارهاي اصلي براي عيب يابي،نرم افزار خدماتي ping است كه آن را در پنجره فرمان تايپ مي كنيد و اين بار در انتهاي آن،نشاني IP يا نام DNS ديگر سيستم هاي دلخواه خود براي برقراري ارتباط را اضافه مي كنيد. بعضي از مسيرياب ها و ديگر وسايل شبكه امكان صدور فرمانهاي ping را هم فراهم مي كنند. در هر دو حالت مجموعه اي از بسته هاي ارتباطي ICMP (پروتكل كنترل پيام اي اينترنتي )به نشاني مورد نظر فرستاده مي شود. اگر سيستم هدف پاسخ دهد مدت زمان لازم براي مجموع رفت و برگشت مشخص خواهد شد. در اين شكل،هدف اول (192.92.195.222 ) در شبكه LAN است و بسيار سريع (با سرعت يك متر بر ثانيه) پاسخ مي دهد. هدف دوم (192.92.195.222 )يك سرويس دهنده DNS عمومي (در اين مورد،Free )است و مدت زمان بيشتري مي طلبد. اگر هيچ پاسخي در كار نباشد يا كامپيوتر ميزبان غير قابل دسترسي است و يا قبل از دريافت پاسخ،مدت مهلت زماني به پايان رسيده است. در هر صورت ايراد كار مشخص نمي شود اما كاربرد ping ،سرنخ هاي مهمي را به همراه مي آورد. من،در عيب يابي مشكلات اتصال به اينترنت،قبل از همه پل ارتباطي پيش فرض را با ping بررسي مي كنم. اگر پل ارتباطي پاسخي ندهد،احتمالا” مشكل در همين قسمت است يعني يا مسير ياب از كار افتاده و يا خط ارتباطي غير فعال است. اما اگر بتوانيم پل ارتباطي را ping كنم،سپس يك نشاني اينترنتي را ping مي كنم (براي اين جور مواقع،فهرستي از سرويس دهنده هاي DNS عمومي را در حافظه دارم.) اگر به اين شيوه بتوانم به اينترنت راه پيدا كنم اما امكان مرور وب يا بازيابي email فراهم نباشد،مشكلي در DNS خواهد بود يا سرويس دهنده DNS غيرفعال است كه با استفاده از برنامه nslookup آن را بررسي مي كنم و يا در كامپيوتر سرويس گيرنده،نشاني اشتباهي پيكر بندي شده است كه با كاربرد ipconfig آن را پيدا مي نمايم. حصارهاي امنيتي (Firewalls )را به گونه اي مي توان پيكر بندي نمود كه مانع ورود ICMP شود،به همين خاطر ناتواني در پينگ كردن يك وسيله راه دور الزاما” به معناي مشكل ارتباطي نمي باشد. اكثر مسيرياب هاي خانگي يا تجاري كوچك به گونه اي پيكر بندي خواهند شد كه به درخواست هاي پينگ دريافتي از طريق اينترنتي پاسخ ندهند،اما پينگ هاي محلي را همچنان بايد پاسخ گفت.

رديابي مسير
پينگ هاي ارسالي به يك ميزبان اينترنتي ،بيشر از پينگ هاي محلي طول مي كشد زيرا ممكن است ميان سيستم هاي مبدا و هدف،چند مسير ياب موجود باشد. با استفاده از يك برنامه خدماتي ويندوز موسوم به tracert (traceroute براي كاربران لينوكس ) مي توان تعداد اين قبيل ”توقفگاه ها” (hops ) و نشاني هاي مسيرياب هاي واسط را تعيين كرد. پس از تايپ tracert نشاني IP هدف (يا نام DNS ) را اضافه كنيد. بسته هاي ارتباطي براي رسيدن به نشاني IP مورد نظر (195.92.195.222 )،نخست از طريق يك مسيرياب محلي به نشاني 192.168.0.222 ارسال مي شوند و بعد،قبل از رسيدن به مقصد نهايي،چند نقطه ي ديگر را پشت سر مي گذارند. در مورد عيب يابي محلي،معمولا” فقط به اولين ”توقفگاه ” توجه مي كنيد،هر چند در صورت بروز مشكلات اجرايي و ديگر اطلاعات راه گشاه خواهد بود.

تبديل نام ها
بالاخره ممكن است با استفاده از يك نرم افزار خدماتي موسوم به nslookup ، به بررسي طرف DNS شبكه خود واتصال آن به اينترنت بپردازيد. همان طور كه قبلا” گفته شد اين كار در هنگامي ضرورت مي يابد كه پس از پينگ كردن يك آدرس در اينترنت،نتوانسته باشيد به يك URL برويد يا نام هاي DNS را ping كنيد. با اين حال nslookup كه يك نرم افزار خدماتي خط فرمان است،امكان تبديل نام هاي DNS به نشاني IP و بالعكس را مستقيما” فراهم مي كند. در خود نرم افزار nslookup ،چندين گزينه ي ديگر هم وجود دارد و براي ديدن تمامي گزينه هاي اختياري كافي است پس از تايپ nslookup ،علامت ”؟” را درج كنيد. اما ساده ترين راه براي استفاده از اين نرم افزار ، تايپ nslookup و سپس تايپ نام DNS يا نشاني IP مورد نظر است. بعد از اين كار،با استفاده از تنظيمات پيش فرض سرويس دهنده DNS در سيستم ميزبان،عمليات جستجو (lookup ) انجام خواهد شد. اگر نام يا نشاني درج شده را درست فرض كنيم،اختلال در تبديل،نشان دهنده مشكلي در همان قسمت خاص است كه معمولا” يك ورودي ناصحيح سرويس دهنده DNS مي باشد. در هنگام تفسير نتايج حاصل از nslookup و ديگر ابزار معرفي شده در اين مقاله بايد احتياط كرد،اما ابزار فوق هيچ ضرر و زيان جدي به شما وارد نمي كند،پس ارزش يكبار آزمايش را دارند.​

 

[Nethunter]

راه هايي آسانتر براي عيب يابي شبكه ها

اولين چيزي كه باعث مي شود تكنسين شبكه بتواند ايراد احتمالي را تشخيص دهد ، بررسي اين موضوع است كه پيش از اين شبكه در چه شرايطي به طور صحيح كار مي كرده است . شناخت آن شرايط باعث تشخيص آسانتر عامل پديد آورنده خطا مي گردد . اما متاسفانه بعضي از تجهيزات شبكه فاقد داده هاي فني لازم براي رفع عيب يا مستنداتي براي آگاهي يافتن از شرايط كاركرد صحيح آن ها هستند و متخصصان هنگامي در كار با آن هاموفق هستند كه نمونه هاي مختلفي از آن ها را ديده ، نصب كرده و با شرايط كاركرد آن ها آشنا باشند . اما همان متخصصان هم ممكن است فراموش كنند كه كدام يك از دستگاه ها ، در كدام شرايط بهترعمل مي كردند يا كدام پيكر بندي براي كدام محيط مناسب تر بوده است .

براي آنكه فاصله بين تكنسين هاي مختلف با يكديگر كمتر شود و راه يافتن خطا ها كوتاه تر گردد ، رعايت نج نكته ضروري است . اين موارد را مي توان پنج گام براي كسب موفقيت در كشف خطا نام گذاشت .


گام اول : مستند سازي شبكه در دست داشتن آخرين نقشه هاي فيزيكي و منطقي شبكه ، كمك شاياني به شناخت وضعيت فعلي شبكه مي نمايد . با اين نقشه ها مي توان ادوات مختلف ، پيكر بندي ها ، و آدرس ها راتحت نظارت داشت . ضمن آنكه از اين طريق كار عيب يابي آسانتر مي گردد.

گام دوم : جمع آوري كليه اطلاعات و تحليل خطاي پيش آمده فرض كنيد كه اشكال كار مي دانيد ، آيا مي توانيد آن را مستند كنيد ؟

آيا قبل ازبروز خطا ، هشداري از ايستگاه هاي كاري صادر نشده است ؟

براي اين كه اين مرحله را ساده تر كنيئ . مي توانيد از دستگاه LinkRunner، محصول شركت Fluke Networks استفاده كنيد .
اين ابزار كه به سادگي قابل حمل است مي تواند اشكالات اوليه درلايه فيزيكي را نشان دهد . اين ابزار مي تواند در خدمت تكنسين ها باشد تا در صورتي كه اشكال شبكه ، فراتر از اشكالات معمولي بود ، از متخصصان مجرب تري استفاده گردد. پس در گام دوم ، با استفاده از ابزارهاي كمكي به جمع آوري كليه اطلاعات موجود مي پردازيم و اشكالات لايه فيزيكي رابررسي مي نماييم .

گام سوم : دامنه مشكل ايجاد شده را محدود كنيد قدم بعدي محدود كردن دامنه مشكل ايجاد شده است . بايد يررسي كنيم كه مشكل مربوط به بخشي از شبكه است يا فقط به يك كانيت محدود است ؟ مثلا اگر مشكل مربوط ب هكلانيت است پس به كابل فيزيكي يا ايستگاه كاري محدود مي گردد. يعني پس از جمع آوري اطلاعات،بايد آن را به مشكل پيش آمده محدود نماييم .

گام چهارم : مشكل را رفع كنيد پس از محدود كردن دامنه مشكل ، رفع آن آسان خواهد شد . در مورد ادوات سخت افزاري ، معمولا بايد آن را تعويض نمود . مثلا تعويض Patch Cable يا تغيير پورت سوئيچ يا تعويض كارت شبكه كلانيت . اين گام وقتي تكميل مي شود كه پس از رفع عيب ، شبكه مجددا تست شودتا ازرفع كامل اشكال اطمينان حاصل گردد.

گام پنجم : كارهاي انجام نشده را مستند كنيد حالا بايد مجددا گام اول را تكرار كنيد . يعني مشكل پيش آمده و نحوه رفع آن را مستند سازي كنيد . اين كاربر براي مراجعات بعدي بسيار مفيد خواهد بود . اما آيا انجام اين دادن همه اين مراحل لازم است ؟ گاهي پيش مي آيد كه مشكلات شبكه ، ناشي از اشكلات سيستم عامل است . غلب تكنسين هايي كه در واحدهاي فني مستقر هستند ، هنگام انجام راهنمايي تلفني ، به كاربران مي گويند كه «يك بار كامپيوترتان را بوت كنيد .» اين راه حل ، در بعضي موارد مشكل را مرتفع مي كند و ديگر نياز به طي كردن گام هاي پنج گانه نيست .

حسن اين كاردر اين است كه تكنسين بدون اين كه محل كارش را ترك كند ، مشكل را برطرف نموده است . اما بعضي مشكلات با بوت كردن ساده از بين نمي روند . در اين موقع ، در صورتي كه كاربر كامپيو تر بتواند از خط فرمان (Command Prompt) سيستم عامل استفاده نمايد ، راهنمايي تلفني را همچنان مي توان ادامه داد . يعني فرمان IPCONFIG مي تواند وجود اتصال فيزيكي را بررسي نمايد .

مثلا وقتي PC براي پروتكل DHCPپيكر بندي شده اما آدرس پيش فرض ويندوز (169.254.X.X) را بر مي گرداند ، مشخص مي شود كه كلانيت نمي تواند با سرورDHCP ارتباط برقرار كند . يا وقتي يك كامپيوتر پر تابل را به شبكه متصل مي كنيم ، بايستي آدرس همان شبكه راداشته باشد .


اما آگاهي اوقات DHCP ارتباط برقرار كند . يا وقتي يك كامپيوتر پرتابل را به شبكه متصل مي كنيم ، بايستي آدرس همان شبكه را داشته باشد . اما گاهي گاهي اوقات DHCP، آدرس subnet ديگري را به آن اختصاص مي دهد . اكنون كاربر مي تواند دودستور C:\>ipconfig/release
و C:\>ipconfig/renew را وارد مي نمايد.

يعني مي خواهد كه آدرس lP جديدي داشته باشد . اگر سيستم پاسخ دهد كه انجام عمل DHCP ميسر نيست . آن گاه اين احتمال وجو دارد كه كاربر از پيكر بندي lP ااستاتيك استفاده كرده باشد . در اين حالت جهت بررسي صحت گزارش ، بايد به مستندات شبكه مراجعه نمود .

در حالتي ديگر ، اگركاربر يك آدرس lP را اعلام كند ، بايد از طريق ping كردن ، آن بررسي نمود . اگر PC كاربر ، پاسخ مناسب مي دهد ، يعني آ ن كه انجام فعاليت هاي متداول نظير باز كردن صفحه وب انجام پذير است . در غيراين صورت بايستي كامپيوتر را از نزديك مورد بررسي قرارداد. بررسي مشكل به صورت حضوري پس از حضور در محل كاربر ، كار جمع آوري اطلاعات شروع مي شود .

سؤال اول اين است كه انجام كدام عمل باعث بروز مشكل شد ه است .

گاهي اوقات پاسخ اين سؤال، چندان روشنگرنيست . زيرا كاربرمي گويد كه وي كارخاصي انجام نداده است و همه كارها صورت گرفته در حد كارهاي معمولي روزانه بوده است يا آن كه دقيقا مي داند چه اتفاقي افتاده ولي ترجيح مي دهد درباره آن توضيحي ندهد ، يا مسئووليت انجام آن را بر عهده نگيرد . در اين مواقع بايد كاربر را مطمئن سازيد كه توضيح درباره نحوه بروز مشكل به رفع سريع آن كمك خواهد كرد . به غير از اين ها از انجام تغييرات محلي نيز سؤال كنيد .


مثلا اين كه به تازگي دكوراسيون اتاق محل كار تغيير كرده است ي يك برنامه محافظ نمايش جديد نصب شده است يا مواردي از اين دست . بعد از آن كه تا حد ممكن دانسته هايتان را افزايش داديد ، موارد ي كه تلفني به كاربر گفتيد را مجددا خودتان آزمايش كنيد . اگر عمل ping به سرور شبكه به درستي انجام مي شود يا ادوات شبكه به درستي پاسخ مي دهند ، نشان دهنده آن است كه ايستگاه كاري در لايه 3، به درستي به شبكه متصل است و در نتيجه به انجام تست در لايه هاي پايين تر نيازي نيست . پس بايد توجه را به لايه هاي بالايي شبكه معطوف نمود . اگر اين قسمت درست جواب ندهد يعني اين كه بايد به سراغ لايه هاي پايين تر رفت . حالا بايد از يك لايه شروع كنيد . اگراتصال شبكه قطع باشد ، دستورping اين موضوع را به خوبي نشان مي دهد .


براي ديدن زمان پاسخ (response Time) ، دستور زيزر استفاده مي شود :

C:\ping-t x x x x


نتيجه حاصله را مي توان با استفاده ازTERACERT و PATHPING براي بررسي مسير ها به سمت device مورد نظر تحليل نموده است .

Trace route نمودن به شما مي گويد كه چگونه در طول مسير شبكه ، پكت ممكن است از بين برود . يعني رفع عيب لايه يك شبكه را مي توان از همين راه آغاز كرد .

دستور C:\>tracert x.x.x.x يا C:\>patping اين كار را انجام مي دهند.

آيا به سطح پيشرفته تري از اشكال يابي احتياج است ؟

اگر هنوز ايراد مشخص نشده است يا براي تعيين آن به اطلاعات يا به جزييات بيشتري نياز است ،بايد چند آزمايش ديگر را نيز انجام داد . پس از اطمينان از اين كه ، وارد نشدن كاربربه شبكه دراثرجابه جايي كابل يت جدا شدن كابل و اتصالات آن نمي باشد ، به اين نتيجه مي رسيد كه مشكل پيش آمده ، پيچيده تر از اشكلات معمولي شبكه هااست. در اين جا داشتن ابزاري مانند LinkRunner مي تواند به سرعت به كشف اشكالات كمك كند .

آزمون هاي مستقيم

1. تست لينك
2. بررسي فعاليت Segmentها
3. استفاده از DHCP به عنوان ابزار تشخيص
4. انجام ping به صورت محلي و راه دور تست لينك بعضي از تكنسين هاي شبكه معتقد ند كه روشن بودن چراغ (LED) روي كارت شبكه نشان دهنده برقرار بودن لينك است .

اما اين مساله در مورد تجهيزات مختلف ، معاني متفاوتي دارد . در بعضي تجهيزات ، چراغ هاي لينك ( Link LED) توسط نرم افزارهاي مستقر در سيستم ميزبان كنترل مي شوند و وقتي روشن مي شوند كه لايه هاي بالايي شبكه مشغول فعاليت باشند . بعضي كارت هاي شبكه چراغ لينك را وقتي روشن مي كنند كه ترافيكي روي شبكه در جريان باشد . در نتيجه روشن بودن LED ، دليل محكمي بر سالم بودن يا سالم نبودن لينك ارتباطي نيست . حتي بعضي از تجهيزات از LEDها براي نشان دادن يك طرفه يا دو طرفه بودن ارتباط (haft or full Dplex) يا نشان دادن سرعت ارتباط (00/10) استفاده مي كنند .


برقراري لينك از طريق انجام روندي به نام Negotiation-Auto انجام مي شود كه در طي آن ، طرف لينك اطلاعاتي را با يكديگر تبادل مي كنند . اين اطلاعات شامل سرعت ارتباط يا يك طرفه / دو طرفه بودن آن مي شود . در حين اين تبادل ، دو طرف ارتباط قابليت هاي يكديگر را مقايسه مي كنند و سعي مي كنند ارتباط رابابالاترين سرعت ممكن برقرار نمايند .

اگر يكي از طرفين ارتباط نتوانند به درستي خود را پيكر بندي كنند يا درايو هاي مورد نياز نداشته باشند . اينارتباط نمي تواند ادامه پيدا كند . آن گاه يا روند فوق مجددا تكرار مي گردد و يا ارتباط به كلي قطع مي گردد. وقتي ارتباط در يك شبكه قطع شده است . Link Runner سعي مي كند ابتدا ارتباط خودش را با هر يك از طرفين لينك برقرار سازد . مثلا خودش را به كارت شبكه يا سوئيچ ( دو طرف يك ارتباط ) متصل مي كند . سپس روند NegotiationـAuto را بااستفاده از استاندارد lEEE 802.3 آغاز مي كند . اين ارتباط در سطح سخت افزار خواهد بود و توسط نرم افزار كنترل نخواهد شد . پس از انجام اين كار ، چراغ سبز رنگ LinkRunner روشن مي شود و سرعت و نوع ارتباط ( يك طرفه / دو طرفه ) روي صفحه نمايش دستگاه نشان داده مي شود.