شعر زرد

[چاووش]

يكي از اصطلاحاتي كه اخيراً رواج يافته است "شعر زرد" است. گاهي به صورت عام تر اصطلاح ادبيات زرد گفته مي شود. اين اصطلاح ابتدا در بارة نشرياتي استعمال مي گرديد كه از كيفيت لازم برخوردار نبود و براي مخاطبين عام انتشار مي يافت. درچنين نشرياتي سرگرمي،تفريح وسادگي معمولي هدف اصلي به حساب مي آمد. براي اين كار از اخبار دروغ، عكس هنرمندان و ورزشكاران استفاده مي گرديد. از اين رو به اين نشريات نشريات زرد مي گفتند. اما بعد ها اين اصطلاح به ادبيات نيز سرايت كرد وامروزه ادبيات زرد وشعر زرد اصطلاح مروج مي باشد. مقصود از شعر زرد شعري است كه از لحاظ هنري و شكلي ونيز محتوايي در سطح نازلي قرار داشته باشد. بيشتر به هدف سرگرمي سروده مي شود. پيام خاصي ندارد. معنا مقصود شاعر نيست. شاعر به خاطر به دلخوش كردن برخي از مردمان عام وجلب مخاطب هاي كم مايه دست به سرايش مي زند. به همين خاطر ما شاهد انبوهي از شعر هاي زرد دركشور هستيم. توليد انبوه در شعر زرد از خاصيت هاي عمدة آن به حساب مي آيد. عواملي كه موجب مي شوند تا شاعران سطحي گرا به سرودن شعر زرد روي آورند عبارتند از: بي توجهي مسوولان امر، بي توجهي رسانه ها، نبود نقد كارا ومؤثر، دشواري فهم شعر ها كه موجب دوري مردم از ادبيات وشعر مي گردد، عدم مطالعه دقيق ودرك نادرست از شعر وبيان هنري، عوامزدگي شاعران و چاپ كتاب هاي سطحي. همة اين عوامل باعث رواج شعر زرد دركشور گرديده اند. آن چه شعر زرد را از ساحت قدسي شعر دور نگه ميدارد – جدا از بي هنري وبي محتوايي آن- اينست كه اين نوع شعر غالباً سبب مي شود تا سلامت زبان وهنر مورد تهديد واقع شود واز سوي ديگر ادبيات در ورطة اغتشاش وهرج ومرج بيفتد