فرودگاه و اصطلاحات آن

[Nicol]

فرودگاه محلی است که برای نشست و برخاست هواپیماها تعیین شده‌است.
در حالیکه فرودگاه‌های کوچک ممکن است از باندهای پروازی کوچک (یک الی دو کیلومتر) خاکی و یا شنی ساخته شده باشند،
فرودگاه‌های بزرگی که برای پروازهای بین‌المللی مورد استفاده قرار می‌گیرند معمولاً دارای باندهای آسفالتی و بلندی هستند که طول آنها به چندین کیلومتر می‌رسد.
فرودگاه‌های کوچک و فرودگاه‌های بزرگ می‌توانند مجهز به برج کنترل ترافیک باشند و یا در صورت لزوم فاقد آن باشند،
این امر بستگی به حجم ترافیک منطقه و همچنین سرمایه گذاری انجام شده در آن فرودگاه دارد،
هر چند در اکثر فرودگاه‌های بین‌المللی واحد مراقبت پرواز در محل فرودگاه مستقر است.

 

[Nicol]

میدان هوائی، واژه رایج فارسی دری افغانستان برای فرودگاه است. در فارسی تاجیکی رایج در تاجیکستان به فرودگاه،
خیزگه (یعنی جای برخاستن هواپیما) می‌گویند. در زبان کردی به فرودگاه "Firroke xane" گفته می شود.

 

[Nicol]

به محل نشست و برخاست هواپیما باند گویند که میتواند آسفالته یا بتنی باشد.
باند ها را به وسیله یک عدد 2 رقمی در دو سر باند مشخص و نام گذاری میکنند که این عدد نشانگر زاویه باند و میزان انحراف آن از شمال مغناطیسی است و اعداد دوسر باند همیشه 180 درجه باهم اختلاف دارند که این اعداد میتواند در ناوبری هواپیما به خلبان هواپیما کمک کند,
برای مثال باند فرودگاه مهرآباد تهران را با اعداد 29 و 11 نامگذاری کرده اند که به معنای این است که زاویه یک سر آن 290 درجه و سر دیگر باند 110 درجه است.
باند از قسمتهای مختلفی تشکیل شده است مثل آستانه, تاچ دان زون, شانه خاکی دو سر باند و ... باند ها همچنین باید از نظر زیر سازی مقاوم شده باشد تا تحمل وزن هواپیما در هنگام نشست که با توجه به سرعت هواپیما ضربه چندین برابر وزن است را داشته باشد.