مجازی‌سازی راهکاری است که به‌ويژه طی سال‌های اخير با جديت بيشتری چه در بين مديران آی‌تی و چه در ميان کاربران عادی دنبال می‌شود. مزايای مجازی‌سازی از جمله متمرکز کردن وظايف مديريتی به‌خصوص در محيط‌های پيچيده، اجرای همزمان چند سيستم‌عامل روی يک ماشين، اشتراک‌گذاری منابع ماشين فیزیکی بين کلاينت‌ها و...، آن‌را به يکی از قابليت‌های کليدی در سکوهای سرور و کلاينت تبدیل کرده است. در ادامه، نگاهی خواهيم داشت به ابزار داخلی Hyper-V مايکروسافت در ويندوز8 و خیلی خلاصه با روش فعال‌سازی آن آشنا خواهیم شد.
نرم‌افزار مجازی ساز Hyper-V يکی از خبرسازترين قابليت‌هایی بود که نخستين‌بار در نسخه‌های 64 بيتی Windows Server 2008 خودنمایی کرد. هرچند Hyper-V از سال 2008 به اين سو در سکوهای سرور ويندوز تلفيق شده است اما در قالب يک برنامه مجزا و مستقل نيز قابل دريافت و استفاده است. نکته جالب توجه اين است‌که در ويندوز8 نسخه کلاينت اين برنامه هم روی سيستم‌عامل جديد مايکروسافت پياده‌سازی شده است. در اينجا همين موضوع را به‌طور خلاصه از نظر خواهيم گذراند و نگاهی خواهيم داشت به کلاینت Hyper-V. شايد قبلاً از XP Mode در ويندوز7 استفاده کرده باشيد. مد اکس‌پی يکی از امکانات Virtual PC در ويندوز7 بود. اما در ويندوز8 فناوری مجازی‌سازی يک گام بزرگ رو به جلو برداشته است و Hyper-V را که قبلاً روی سکوهای سرور پياده‌سازی شده بود، در قالب نسخه بومی کلاينت، عرضه کرده است. به کمک این برنامه می‌توانيد با ايجاد يک محيط مجازی روی تبلت ويندوز8 خود، برنامه‌هایی را که برای سيستم‌عامل‌های مختلف نوشته شده‌اند، روی اين تبلت اجرا کنيد. پيش از آن‌که موضوع را بسط دهيم، توجه داشته باشيد که برای استفاده از اين امکانات اولاً سخت‌افزارهای کامپيوترتان بايد مبتنی بر معماری 64 بيتی باشند و ديگر اين‌که پردازنده‌های کامپيوترتان از فناوری SLAT (سرنام Second Level Address Translation) پشتيبانی کنند. همچنين به 4 گيگابايت حافظه رم نياز خواهيد داشت و اين حافظه به‌صورت پويا به ماشين‌های مجازی تخصيص خواهد يافت؛ يعنی هرگاه به حافظه نياز داشتند، مقدار مورد نياز به آن‌ها اختصاص داده می‌شود و در غير اين‌صورت از آن‌ها پس گرفته می‌شود. گفتنی است درخصوص منابع ذخيره‌سازی نيز امکانات کلاینت Hyper-V شبيه امکانات Hyper-V در ويندوز سرور ۲۰۱۲ است. به عبارت دیگر، ماشين‌های مجازی شما مستقل از منابع ذخيره‌سازی‌تان عمل می‌کنند. به اين ترتيب می‌توانيد يکی از منابع ذخيره‌سازی ماشين مجازی‌تان را از يک درايو محلی به یک درايو محلی ديگر، يک درايو USB يا يک سامانه اشتراک فايل راه‌دور منتقل کنيد؛ بدون اين‌که لازم باشد فعاليت ماشين مجازی‌تان را متوقف کنيد. با اين مقدمه می‌خواهيم ببینیم که چطور بايد قابليت مذکور را روی سيستم‌عامل فعال کرد.
ابتدا به بخش تنظيمات Turn Windows Features On or Off برويد.
گزينه Hyper-V را در وضعيت فعال يا Enabled قرار دهيد.
حتی می‌توانيد با يک دستور ساده در PowerShell (خط فرمان و اسکريپت‌نويسی ويندوز) نيز اين کار را انجام دهيد. برای اين منظور سطر زير را تايپ کنيد:
Enable-WindowsOptionalFeature –FeatureName Microsoft-Hyper-V –All
پس از فعال‌سازی اين قابليت، از شما خواسته می‌شود تا کامپيوتر را از نو راه‌اندازی کنيد و به این طریق، فرآيند نصب کامل می‌شود. پس از آن، می‌توانيد کنسول مديريت Hyper-V را باز کنيد. خواهيد ديد که ظاهر اين کنسول خيلی شبیه همتای خود در Windows Server 2008 R2 است. اگر به فرمت هاردديسک نگاه کنيد، خواهيد ديد که نسخه جديدی از Virtual Hard Disk ( به اختصار VHD) است که VHDX نام دارد. قابلیت‌های فرمت VHDX نسبت به فرمت قديمی‌ترVHD خيلی بيشتر است. علاوه بر اين، در مواقعی که برق سيستم دچار نوسان يا مشکل می‌شود، از بروز نقص در داده‌ها پيشگيری می‌کند. همچنين در اين فرمت، داده‌ها به‌گونه‌ای در فضای ديسک چيده می‌شوند که کارایی سيستم هنگام استفاده از سکتورهای بزرگ روی ديسک‌ها افزايش می‌يابد. اين همان استانداردی است که در Windows Server 2012 هم مورد استفاده قرار گرفته است.
