من بی خود و تو بی خود ما را که برد خانه...

[Mahdi Askari]

​

من بی خود و تو بی خود مارا که برد خانه در شهـــر یکی کس را هشیــار نمیـــبینـــم جانـــا به خرابـــات آ ، تا لذت جـان بینــی ای لولی بر بط زن تو مستـی تـری یـا من از خــانه برون رفتـــم مستیــم به پیش آمـد چون کشتی بی لنگر کژ میشد و مژ می شد گفتم ز کجـایی تو تسخر زد و گفت ای جان گفتم که رفیقـی کن ، با من که منم خویشت من بــی دل و دستـارم در خـانه ی خمـارم در حلقـــه ی لنــگانـی مـی باید لنـگـیــــدن سر مست چنان خوبی کی کم بود از چوبی شمس الحق تبریزی از خلق چه پرهیزی

[TD]

من چند تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه

هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه

جان را چه خوشی باشد بی صحبت جانانه

ای پیش تو چو مستی افسون من افسانه

در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه

وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه

نیمیم ز ترکستان نیمیم ز فرغانه

گفتا که بنشناسم من خویش ز بیگانه

یک سینه سخن دارم هین شرح دهم یا نه

این پند ننوشیدی از خواجه ی علیانه

برخاست فغان آخر از استن حنانه

اکنون که در افکندی صد فتنه فتانه
​

[/TD]

// مولوی //
​

​