Maryam
متخصص بخش ادبیات
هزينه هاي دست و پاگير هنر نقاشي خوراك دانشجويان هنر همچنان نان و پنير است
نويسنده: سارا امت علي
«هنر پرهزينه است و كم درآمد.» اين جمله را بارها در فيلم ها و كتاب هاي داستان از زبان پدر و مادرهايي كه فرزندان دلبندشان كه نمره هاي رياضي و فيزيك و شيمي شان عالي است، قصد دارند نقاش شوند يا مجسمه ساز شنيده ايم.
شايد در اين داستان ها بچه ها دنبال هنر بروند و دست آخر هنرمند بزرگي شوند اما هنگامي كه اين ماجرا در عالم واقع رخ مي دهد هزينه هاي دست و پا گير رنگ و بوم و قلم مو ممكن است هنردوست و والدينش را از ادامه راه باز دارد.
رشد روزانه قيمت ها
سرزدن به لوازم التحريري هاي خيابان انقلاب كه محل رفت و آمد دانشجويان دانشگاه هنر و دانشكده هنرهاي زيباست، قيمت هاي عجيبي به دست مي دهد; قيمت هايي كه به گفته فروشنده يكي از اين مغازه ها، نسبت به دو سال قبل، حدود 50 درصد رشد داشته است: «قيمت ها روزانه افزايش مي يابد. گواش ايراني دو سال پيش بسته اي 650 تومان بود الان 1600 تومان است. پاستل كه بي نهايت گران شده. دو سال پيش پاستل گچي خارجي را مي فروختيم 50 تومان، الان دانه اي 500 تومان است.»
به خريدار جواني پاسخ مي دهد و در ادامه مي گويد: «نمايندگي هاي لوازم التحرير خارجي در ايران يكه تاز هستند و هر چقدر هم كه بخواهند مي توانند قيمت را افزايش دهند، چون رقيبي ندارند. باقي مارك هاي معتبر خارجي كه در ايران نمايندگي ندارند هم به صورت قاچاق وارد مي شوند. وضعيت جنس قاچاق هم كه معلوم است. حتي محدوديت نماينده ها را هم ندارد.»
علاوه بر قيمت هاي نجومي، ديگر مشكل جنس هاي قاچاق را جنس نامرغوب آن ها مي داند: «مشخص نمي شود جنس خوب است يا بد. اغلب جنس نامرغوب وارد مي كنند به ويژه جنس هايي كه از چين مي آيد. ايراني ها جنس درجه سه و حتي بدتر از چين مي آورند و به قيمت جنس درجه يك مي فروشند. همين مساله باعث افزايش قيمت ها مي شود.»
در خلال گفت وگو تعدادي از دانشجويان دانشگاه هنر وارد مغازه مي شوند و سراغ رنگ و روغن خارجي حرفه اي را مي گيرند. يكي از آن ها راغب است درباره مصائب و مشكلات دانشجويان هنر بگويد: «تا جايي كه بتوانيم رنگ نمي خريم. موادي در بازار است به نام پيگمنت كه با مواد مختلف تركيب مي شود و رنگ اكرليك مي دهد. پيگمنت از كيلويي چهار هزار تومان هست تا 13 هزار تومان البته در هر دوره زماني يكي از انواع پيگمنت در بازار موجود است و ما حق انتخاب نداريم.»
او تاكيد مي كند: «با اين وجود گاهي مجبوريم رنگ خارجي بخريم. رنگ قرمز اصلي نمي دهد. بنفش خوبي هم ندارد. ساختن رنگ و روغن با پيگمنت سخت است به همين دليل چاره اي جز خريد رنگ هاي نامرغوب ايراني نداريم.»
آن ها به جاي بوم هم پارچه بوم مي خرند و پارچه را به چارچوب وصل مي كنند گاهي هم مقوا نقش بوم پارچه اي را بازي مي كند با اين وجود پرس وجو درباره هزينه هاي يك دانشجوي رشته نقاشي رقم جالبي به دست مي دهد; به طور متوسط ماهانه 80 هزار تومان يعني هر ترم 240 هزار تومان خرج لوازم يك دانشجوي صرفه جوي رشته نقاشي است البته دانشجويان تمام رشته هاي هنري مجبور به تقبل اين هزينه نيستند.
در فروشگاهي ديگر، يك دانشجوي گرافيك مشغول خريد است: «بخش عمده اي از كارهاي ما با كامپيوتر انجام مي شود. خيلي پول رنگ و كاغذ نمي دهيم. البته هزينه ها در سال اول و دوم كه كاغذ عكاسي استفاده مي شود، خيلي بيش تر است. الان حدود 20 هزار تومان در ماه هزينه مواد مورد نياز دانشگاه است.»
رنگ هاي تقلبي
چندي پيش خبر آمد كه بخش عمده اي از رنگ هاي موجود در بازار كه قرار است مورد استفاده هنرمندان قرار گيرد، تقلبي است و مواد به كار رفته در آن ها تهديدي براي پوست بدن به شمار مي آيد. اين هم مشكل ديگر براي دانشجويان است. يكي از همان گروه دانشجويان نقاشي دانشگاه هنر مي گويد: «كلي پول يك تيوپ رنگ مي دهيم. بعد كه مي خواهيم سبز درست كنيم يا بنفش مي بينيم جواب نمي دهد. مشكل رنگ تقلبي همين است، تركيبات شيميايي آن درست نيست و به همين دليل تركيبش با ديگر رنگ ها درست از آب درنمي آيد.»
فروشنده تاكيد مي كند: «بسته بندي اين رنگ ها در كيش انجام مي شود اما هيچ تفاوتي با نمونه هاي اصلي ندارد. حتي ما هم بعد از چندين سال فعاليت در اين حوزه تشخيص نمي دهيم چه برسد به دانشجويان اما به پوست آسيب نمي رسانند يعني ما كه تا با حال نشنيده ايم.»
به هر حال تقلبي يا اصل بودن رنگ مهم نيست، مهم پولي است كه از جيب دانشجو خارج شده و ديگر هرگز برنمي گردد، تركيب قرمز و آبي، بنفش دلخواه او را به دست نمي دهد، او بايد دوباره شال و كلاه كند و براي خريد قرمز و آبي راهي فروشگاهي شود كه رنگ تقلبي نداشته باشد.
غلامحسين نامي:
هنر آن زمان هم گران بود
مقايسه هزينه هاي دانشجويان امروز با دانشجويان قديم كه امروز هنرمندان بنامي شده اند، اعداد و ارقام جالبي به دست مي دهد. غلامحسين نامي يكي از اين دانشجويان قديم است كه تا چند سال پيش در دانشگاه هاي پايتخت تدريس مي كرد. او درباره روزهاي دانشجويي در دانشكده هنرهاي زيبا و هزينه هاي يك دانشجو مي گويد:«از همان ابتدا كه به تهران آمدم و در خوابگاه هاي كوي دانشگاه مستقر شدم، كار پيدا كردم. در دبستان به عنوان معلم هنر درس مي دادم و ماهي 300 تومان حقوق مي گرفتم.»
او هزينه خريد رنگ و قلم مو و بوم و كاغذ را به طور دقيق به ياد نمي آورد، با اين حال مي گويد:«از اين حقوق پس انداز هم مي كردم، خرج لباس و خوراك و رفت و آمد را هم برمي داشتم و ماهانه حدود 150 تومان وسايل مورد نياز دانشگاه را مي خريدم.»
در سال 1339 كه او تحصيل در دانشگاه تهران را شروع كرد، پودر رنگ هم در بازار بود، مانند پودرهاي پيگمنت كه دانشجويان امروز آن ها را با چسب تركيب و با آن نقاشي مي كنند اما نامي تاكيد مي كند همه رنگ ها واقعي و خارجي بود:«پودر رنگ كيفيت نداشت، الان هم ندارد. به جز رنگ سفيد كه مصرف زيادي داشت و از تركيب سينكا و روغن برزك درستش مي كرديم، باقي رنگ ها خارجي بود، وينزور كه تعداد زياد مي خريديم. آن زمان اصلارنگ روغن ايراني وجود نداشت. بوم ايراني يا قلم موي ايراني هم نبود. هنوز قلم موهاي دوران دانشجويي را به يادگار نگه داشته ام، نه تنها من كه همه همكلاسي هايم از محصولات درجه يك استفاده مي كردند.»
قيمت كاغذ را به خاطر مي آورد:«آن زمان كاغذهاي سفيد 50 در 70 را كه كاغذ فيلي نام داشت، دانه اي 10 ريال مي خريديم كه براي آن زمان هم خيلي گران بود. هنر همان زمان هم رشته اي گران به شمار مي آمد. اين كاغذها الان به نام كانسون در بازار است و از قيمتش خبر ندارم اما قطعا خيلي گران تر از 10 ريال است.»
مقايسه هزينه متوسط يك دانشجوي هنر_ در سال 1339 و دانشجويي در سال 1386 جالب به نظر مي رسد، 150 تومان در برابر 80 هزار تومان.
نويسنده: سارا امت علي
«هنر پرهزينه است و كم درآمد.» اين جمله را بارها در فيلم ها و كتاب هاي داستان از زبان پدر و مادرهايي كه فرزندان دلبندشان كه نمره هاي رياضي و فيزيك و شيمي شان عالي است، قصد دارند نقاش شوند يا مجسمه ساز شنيده ايم.
شايد در اين داستان ها بچه ها دنبال هنر بروند و دست آخر هنرمند بزرگي شوند اما هنگامي كه اين ماجرا در عالم واقع رخ مي دهد هزينه هاي دست و پا گير رنگ و بوم و قلم مو ممكن است هنردوست و والدينش را از ادامه راه باز دارد.
رشد روزانه قيمت ها
سرزدن به لوازم التحريري هاي خيابان انقلاب كه محل رفت و آمد دانشجويان دانشگاه هنر و دانشكده هنرهاي زيباست، قيمت هاي عجيبي به دست مي دهد; قيمت هايي كه به گفته فروشنده يكي از اين مغازه ها، نسبت به دو سال قبل، حدود 50 درصد رشد داشته است: «قيمت ها روزانه افزايش مي يابد. گواش ايراني دو سال پيش بسته اي 650 تومان بود الان 1600 تومان است. پاستل كه بي نهايت گران شده. دو سال پيش پاستل گچي خارجي را مي فروختيم 50 تومان، الان دانه اي 500 تومان است.»
به خريدار جواني پاسخ مي دهد و در ادامه مي گويد: «نمايندگي هاي لوازم التحرير خارجي در ايران يكه تاز هستند و هر چقدر هم كه بخواهند مي توانند قيمت را افزايش دهند، چون رقيبي ندارند. باقي مارك هاي معتبر خارجي كه در ايران نمايندگي ندارند هم به صورت قاچاق وارد مي شوند. وضعيت جنس قاچاق هم كه معلوم است. حتي محدوديت نماينده ها را هم ندارد.»
علاوه بر قيمت هاي نجومي، ديگر مشكل جنس هاي قاچاق را جنس نامرغوب آن ها مي داند: «مشخص نمي شود جنس خوب است يا بد. اغلب جنس نامرغوب وارد مي كنند به ويژه جنس هايي كه از چين مي آيد. ايراني ها جنس درجه سه و حتي بدتر از چين مي آورند و به قيمت جنس درجه يك مي فروشند. همين مساله باعث افزايش قيمت ها مي شود.»
در خلال گفت وگو تعدادي از دانشجويان دانشگاه هنر وارد مغازه مي شوند و سراغ رنگ و روغن خارجي حرفه اي را مي گيرند. يكي از آن ها راغب است درباره مصائب و مشكلات دانشجويان هنر بگويد: «تا جايي كه بتوانيم رنگ نمي خريم. موادي در بازار است به نام پيگمنت كه با مواد مختلف تركيب مي شود و رنگ اكرليك مي دهد. پيگمنت از كيلويي چهار هزار تومان هست تا 13 هزار تومان البته در هر دوره زماني يكي از انواع پيگمنت در بازار موجود است و ما حق انتخاب نداريم.»
او تاكيد مي كند: «با اين وجود گاهي مجبوريم رنگ خارجي بخريم. رنگ قرمز اصلي نمي دهد. بنفش خوبي هم ندارد. ساختن رنگ و روغن با پيگمنت سخت است به همين دليل چاره اي جز خريد رنگ هاي نامرغوب ايراني نداريم.»
آن ها به جاي بوم هم پارچه بوم مي خرند و پارچه را به چارچوب وصل مي كنند گاهي هم مقوا نقش بوم پارچه اي را بازي مي كند با اين وجود پرس وجو درباره هزينه هاي يك دانشجوي رشته نقاشي رقم جالبي به دست مي دهد; به طور متوسط ماهانه 80 هزار تومان يعني هر ترم 240 هزار تومان خرج لوازم يك دانشجوي صرفه جوي رشته نقاشي است البته دانشجويان تمام رشته هاي هنري مجبور به تقبل اين هزينه نيستند.
در فروشگاهي ديگر، يك دانشجوي گرافيك مشغول خريد است: «بخش عمده اي از كارهاي ما با كامپيوتر انجام مي شود. خيلي پول رنگ و كاغذ نمي دهيم. البته هزينه ها در سال اول و دوم كه كاغذ عكاسي استفاده مي شود، خيلي بيش تر است. الان حدود 20 هزار تومان در ماه هزينه مواد مورد نياز دانشگاه است.»
رنگ هاي تقلبي
چندي پيش خبر آمد كه بخش عمده اي از رنگ هاي موجود در بازار كه قرار است مورد استفاده هنرمندان قرار گيرد، تقلبي است و مواد به كار رفته در آن ها تهديدي براي پوست بدن به شمار مي آيد. اين هم مشكل ديگر براي دانشجويان است. يكي از همان گروه دانشجويان نقاشي دانشگاه هنر مي گويد: «كلي پول يك تيوپ رنگ مي دهيم. بعد كه مي خواهيم سبز درست كنيم يا بنفش مي بينيم جواب نمي دهد. مشكل رنگ تقلبي همين است، تركيبات شيميايي آن درست نيست و به همين دليل تركيبش با ديگر رنگ ها درست از آب درنمي آيد.»
فروشنده تاكيد مي كند: «بسته بندي اين رنگ ها در كيش انجام مي شود اما هيچ تفاوتي با نمونه هاي اصلي ندارد. حتي ما هم بعد از چندين سال فعاليت در اين حوزه تشخيص نمي دهيم چه برسد به دانشجويان اما به پوست آسيب نمي رسانند يعني ما كه تا با حال نشنيده ايم.»
به هر حال تقلبي يا اصل بودن رنگ مهم نيست، مهم پولي است كه از جيب دانشجو خارج شده و ديگر هرگز برنمي گردد، تركيب قرمز و آبي، بنفش دلخواه او را به دست نمي دهد، او بايد دوباره شال و كلاه كند و براي خريد قرمز و آبي راهي فروشگاهي شود كه رنگ تقلبي نداشته باشد.
غلامحسين نامي:
هنر آن زمان هم گران بود
مقايسه هزينه هاي دانشجويان امروز با دانشجويان قديم كه امروز هنرمندان بنامي شده اند، اعداد و ارقام جالبي به دست مي دهد. غلامحسين نامي يكي از اين دانشجويان قديم است كه تا چند سال پيش در دانشگاه هاي پايتخت تدريس مي كرد. او درباره روزهاي دانشجويي در دانشكده هنرهاي زيبا و هزينه هاي يك دانشجو مي گويد:«از همان ابتدا كه به تهران آمدم و در خوابگاه هاي كوي دانشگاه مستقر شدم، كار پيدا كردم. در دبستان به عنوان معلم هنر درس مي دادم و ماهي 300 تومان حقوق مي گرفتم.»
او هزينه خريد رنگ و قلم مو و بوم و كاغذ را به طور دقيق به ياد نمي آورد، با اين حال مي گويد:«از اين حقوق پس انداز هم مي كردم، خرج لباس و خوراك و رفت و آمد را هم برمي داشتم و ماهانه حدود 150 تومان وسايل مورد نياز دانشگاه را مي خريدم.»
در سال 1339 كه او تحصيل در دانشگاه تهران را شروع كرد، پودر رنگ هم در بازار بود، مانند پودرهاي پيگمنت كه دانشجويان امروز آن ها را با چسب تركيب و با آن نقاشي مي كنند اما نامي تاكيد مي كند همه رنگ ها واقعي و خارجي بود:«پودر رنگ كيفيت نداشت، الان هم ندارد. به جز رنگ سفيد كه مصرف زيادي داشت و از تركيب سينكا و روغن برزك درستش مي كرديم، باقي رنگ ها خارجي بود، وينزور كه تعداد زياد مي خريديم. آن زمان اصلارنگ روغن ايراني وجود نداشت. بوم ايراني يا قلم موي ايراني هم نبود. هنوز قلم موهاي دوران دانشجويي را به يادگار نگه داشته ام، نه تنها من كه همه همكلاسي هايم از محصولات درجه يك استفاده مي كردند.»
قيمت كاغذ را به خاطر مي آورد:«آن زمان كاغذهاي سفيد 50 در 70 را كه كاغذ فيلي نام داشت، دانه اي 10 ريال مي خريديم كه براي آن زمان هم خيلي گران بود. هنر همان زمان هم رشته اي گران به شمار مي آمد. اين كاغذها الان به نام كانسون در بازار است و از قيمتش خبر ندارم اما قطعا خيلي گران تر از 10 ريال است.»
مقايسه هزينه متوسط يك دانشجوي هنر_ در سال 1339 و دانشجويي در سال 1386 جالب به نظر مي رسد، 150 تومان در برابر 80 هزار تومان.