این جا، توی واقعیت امروز دنیای ما،پر از فاصلست ،روی زمینش که راه می ری آدما همشون یه برچسب دارن که رو پیشونی شون چسبیده و می گه:اینی که می بینید یه کم دیوونست؛دستاشو نمی بینید که چطوری تکون می ده یا چطوری زل می زنه به سنگ فرش های پیاده رو؟ ... هههی!اونو نگا ... صورتش چقدر زشته ...
خانومه یه کبودی پای چشش داره،دلداریش می دن و می گن: "غصه نخور،مردا همشون این جورین". و یک مرد می شه تعریفی از همه ی مردها.
آقاهه پشت میله های زندان با یه آه عمیق نفسشو بیرون می ده و می گه:تا دید هیچی ندارم برگه احضاریه دادگاهو گذاشت کف دستمو هرچی داشتمو نداشتم واسه مهریه اش به حراج گذاشت".یه دست مهربون روی شونش می ره و می گه: "زن همینه.می خوای بدبخت نشی نباید بگیریش".
مربی مهدکودک موقع بازی که می شه می گه:"همه جمع شید؛پسرا با پسرا ... دخترا با دخترا... "
_خانوم مربی؟!شما مطمئنید که این ینی همه جمع شید؟!...
_ آره،خانوم!من این جا غریبم ؛به هیچ کس نمی تونم اعتماد کنم،خیلی احساس تنهایی می کنم.
_ برای چی؟!چون آدمای این جا زبونشون مثل تو نیست؟!چون اسم کشورشون با تو فرق می کنه؟چون هر دو یک مذهب ندارید؟ چون ...
_ انتخاب رشته کردی هرجا رو خواستی بزن فقط ..... رو نزن؛نمی دونی مردمش چه شکلین!وووای!نه،این جا هم نری یه وقت!؟همممشون از دم اون طورین.
روی زمین زانو می زنه،یه مشت خاک برمی داره و بو می کشه.قطره های اشک چشماش رو به درخشش در میارن."من برای بوی همین خاک برگشتم،برای خاک وطنم."
...
خدایا؟!تو وقتی خاک رو آفریدی،وقتی مثل دونه های برف اونو روی زمین پاشیدی،روزهایی رو می دیدی که همین خاک بین آفریده هات فاصله ای به نام ملیت می اندازه،فاصله ای که باعث می شه یادشون بره واژه ی هم نوع معنایی داره سرشار از دوستی ها و نزدیکی های همه ی انسان ها؛به یاد زمانی که همه از یک خاک آفریده شدیم،لحظه ای که از روح خداوندی تو در ما دمیده شد و انسان نام گرفتیم.برای همون گاهی که فرشته ها در برابر همه ی ما به سجده در اومدن نه برای امروزی که هوای زمین پر از بوی فاصله هاست.پر از بوی تفاوت ها و آکنده از حضور دروغ.دروغ هایی که متولد می شن تا روی صورتمون یه نقاب بزرگ و خیالی بزنیم که تفاوت هامون رو می پوشونه و این طوری یه کم بیشتر شبیه آدمای اطرافمون می شیم.آخه این روزا همه ی آدما دوست دارن که دیگران فقط یه آیینه باشن در مقابل خودشون.اخه این روزها تفاوت یعنی فاصله ... یعنی دوست نداشتن ... یعنی تولد یک دروغ ... یعنی مرگ واژه ی انسانیت.
نوشته ی گیلس :78:
خانومه یه کبودی پای چشش داره،دلداریش می دن و می گن: "غصه نخور،مردا همشون این جورین". و یک مرد می شه تعریفی از همه ی مردها.
آقاهه پشت میله های زندان با یه آه عمیق نفسشو بیرون می ده و می گه:تا دید هیچی ندارم برگه احضاریه دادگاهو گذاشت کف دستمو هرچی داشتمو نداشتم واسه مهریه اش به حراج گذاشت".یه دست مهربون روی شونش می ره و می گه: "زن همینه.می خوای بدبخت نشی نباید بگیریش".
مربی مهدکودک موقع بازی که می شه می گه:"همه جمع شید؛پسرا با پسرا ... دخترا با دخترا... "
_خانوم مربی؟!شما مطمئنید که این ینی همه جمع شید؟!...
_ آره،خانوم!من این جا غریبم ؛به هیچ کس نمی تونم اعتماد کنم،خیلی احساس تنهایی می کنم.
_ برای چی؟!چون آدمای این جا زبونشون مثل تو نیست؟!چون اسم کشورشون با تو فرق می کنه؟چون هر دو یک مذهب ندارید؟ چون ...
_ انتخاب رشته کردی هرجا رو خواستی بزن فقط ..... رو نزن؛نمی دونی مردمش چه شکلین!وووای!نه،این جا هم نری یه وقت!؟همممشون از دم اون طورین.
روی زمین زانو می زنه،یه مشت خاک برمی داره و بو می کشه.قطره های اشک چشماش رو به درخشش در میارن."من برای بوی همین خاک برگشتم،برای خاک وطنم."
...
خدایا؟!تو وقتی خاک رو آفریدی،وقتی مثل دونه های برف اونو روی زمین پاشیدی،روزهایی رو می دیدی که همین خاک بین آفریده هات فاصله ای به نام ملیت می اندازه،فاصله ای که باعث می شه یادشون بره واژه ی هم نوع معنایی داره سرشار از دوستی ها و نزدیکی های همه ی انسان ها؛به یاد زمانی که همه از یک خاک آفریده شدیم،لحظه ای که از روح خداوندی تو در ما دمیده شد و انسان نام گرفتیم.برای همون گاهی که فرشته ها در برابر همه ی ما به سجده در اومدن نه برای امروزی که هوای زمین پر از بوی فاصله هاست.پر از بوی تفاوت ها و آکنده از حضور دروغ.دروغ هایی که متولد می شن تا روی صورتمون یه نقاب بزرگ و خیالی بزنیم که تفاوت هامون رو می پوشونه و این طوری یه کم بیشتر شبیه آدمای اطرافمون می شیم.آخه این روزا همه ی آدما دوست دارن که دیگران فقط یه آیینه باشن در مقابل خودشون.اخه این روزها تفاوت یعنی فاصله ... یعنی دوست نداشتن ... یعنی تولد یک دروغ ... یعنی مرگ واژه ی انسانیت.
نوشته ی گیلس :78:
آخرین ویرایش: