حوادث گذشته ی هر جامعه ای، حامل تجربیات و درس های گران بهایی است که با زحمت بسیار و قیمت گزاف به دست آمده است و می تواند در سرنوشت و آینده ی آن جامعه تأثیر عظیمی داشته باشد. برای استفاده از این سرمایه ی با ارزش، باید این حوادث، همواره بازنگری، بازسازی و حفظ گردند. یکی از این سرمایه های بی نظیر واقعه ی کربلاست. در کلمات ائمه ی معصومین (ع) تأکید بسیاری بر زنده نگه داشتن واقعه ی خونین کربلا و شهادت امام حسین(ع) شده است که برای بهره برداری هر بیشتر نسل های بشر، از درس ها و عبرت های این واقعه ی عظیم می باشد.
از جهت دیگر، همه ی افراد، در مقابل کسانی که برای بیداری و بهبود زندگی آنان تلاش و جان فشانی کرده اند، وظیفه شکرگزاری (تشکر) دارند و مجالس عزاداری حسین بن علی (ع) به نوعی تشکر و قدردانی از رنج ها و مرارت هایی است که آن حضرت و یارانش در راه بیداری و بصیرت بشریت متحمل شدند.
علاوه بر این، مجالسی که به منظور تعظیم و بزرگداشت و عزاداری سالار شهیدان کربلا همه ساله در سراسر جهان برگزار می شود، دارای آثار و برکاتی همچون ایجاد وحدت بین صفوف پیروان آن حضرت، آشنا شدن مردم با راه و رسم ائمه (ع)، ایجاد پیوند قلبی با حجج الهی، اصلاح منکرات و ظلم های موجود در هر جامعه و ...می باشد که تعطیل شدن چنین مراسمی موجب محروم شدن از چنین مواهبی است.
منبع:شفقنا
احادیث و روایاتی از معصومین(س) در رابطه با عزاداریِ امام حسین(ع):
قالَ الرّضا علیه السّلام:
یَا بْنَ شَبیبٍ! اِنْ بَکَیْتَ عَلَى الحُسَینِ علیه السّلام حَتّى تَصیرَ دُمُوعُکَ عَلى خَدَّیْکَ غَفَرَ اللّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ اَذْنَبْتَهُ صَغیرا کانَ اَوْ کَبیراً قَلیلا کانَ اَوْ کثیراً.
«امام رضا علیه السّلام فرمود:
اى پسر شبیب! اگر بر حسین علیه السّلام آن‌قدر گریه کنى که اشک‌هایت بر چهره‌ات جارى شود، خداوند همة گناهانی که مرتکب شده‌اى را مى‌آمرزد؛ چه کوچک باشد، چه بزرگ؛ چه کم باشد چه بسیار.»
(امالى صدوق، ص ۱۱۲)
×××
قالَ الرّضا علیه السّلام:
یَا ابنَ شَبیبٍ! اِنْ کُنْتَ باکِیاً لِشَئٍ فَاْبکِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلىّ بْنِ اَبى طالبٍ علیه السّلام فَاِنَّهُ ذُبِحَ کَما یُذْبَحُ الْکَبْشُ.
«امام رضا علیه السّلام به (ریّان بن شبیب) فرمود:
اى پسر شبیب! اگر بر چیزى گریه مى کنى، بر حسین بن على بن ابى طالب علیه السّلام گریه کن، چرا که او را مانند گوسفند سر بریدند.»
(وسائل الشیعة ج: ۱۳ ص: ۵۰۳)
×××
قالَ الصّادقُ علیه السّلام:
اَرْبَعَةُ الافِ مَلَکٍ عِنْدَ قَبْرِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام شُعْثٌ غُبْرٌیَبْکُونَهُ اِلى یَوْمِ القِیامَةِ.
«امام صادق علیه السّلام فرمود:
چهار هزار فرشته نزد قبر سیدالشهدا علیه السّلام ژولیده و غبارآلود، تا روز قیامت بر آن حضرت مى‌گریند.»
(کامل الزیارات، ص ۱۱۹)
×××
قالَ الصّادقُ علیه السّلام:
نَفَسُ الْمَهْمُومِ لِظُلْمِنا تَسْبیحٌ
وَ هَمُّهُ لَنا عِبادَةٌ وَ کِتْمانُ سِرّنا جِهادٌ فى سَبیلِ اللّهِ. ثَمَّ قالَ اَبُو عَبدِاللّهِ علیه السّلام:
یَجِبُ اَنْ یُکْتَبَ هذا الْحَدیثُ بِالذَّهَبِ.
«امام صادق علیه السّلام فرمود:
نَفَس کسى که بخاطر مظلومیّت ما اندوهگین شود، تسبیح است و اندوهش براى ما عبادت است و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست.
شیخ کلینی فرموده: محمد بن سعید یکی از راویان این حدیث به من گفت: این را با آب طلا بنویس که چیزی بهتر از این ننوشته‌ام.»
(امالى شیخ مفید، ص ۳۳۸ و اصول کافی ۲/ صفحه ۲۲۶)
×××
عَنِ الصّادقُ علیه السّلام:
یا زُرارَةُ! اِنَّ السَّماءَ بَکَتْ عَلَى الْحُسَیْنِ اَرْبَعینَ صَباحاً.
«امام صادق علیه السّلام فرمود:
اى زراره! آسمان چهل روز، در سوگ حسین بن على علیه السّلام گریه کرد.»
(جامع احادیث الشیعه، ج ۱۲، ص ۵۵۲)
×××
قالَ الصّادقُ علیه السّلام:
ما مِنْ عَیْنٍ بَکَتْ لَنا اِلاّ نُعِّمَتْ بَالنَّظَرِ اِلَى الْکَوْثَرِ وَ سُقِیَتْ مِنْهُ.
«امام صادق علیه السّلام فرمود:
هیچ چشمى نیست که براى ما بگرید، مگر اینکه برخوردار از نعمتِ نگاه به (کوثر) مى شود و از آن سیرابش مى‌کنند.»
(کامل الزیارات، ص ۱۲۵)
×××
قالَ الصّادقُ علیه السّلام:
لِکُلّ شَیْئٍ ثَوابٌ اِلا الدَمْعَةٌ فینا.
«امام صادق علیه السّلام فرمود:
هر چیزى پاداش و مزدى دارد، مگر اشکى که براى ما ریخته شود (که چیزى با آن برابرى نمى‌کند)»
(جامع احادیث الشیعه، ج ۱۲، ص ۵۴۸)
×××
قال الصّادق علیه السّلام:
... رَحِمَ اللّهُ دَمْعَتَکَ، اَما اِنَّکَ مِنَ الَّذینَ یُعَدُّوَنَ مِنْ اَهْلِ الْجَزَعِ لَنا وَالَّذینَ یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنا و یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنا، اَما اِنّکَ سَتَرى عِنْدَ مَوْتِکَ حُضُورَ آبائى لَکَ....
«امام صادق علیه السّلام به مسمع که از سوگواران و گریه کنندگان بر عزاى حسینى بود، فرمود:
خداى اشک تو را مورد رحمت قرار دهد. آگاه باش، تو از آنانى که از دلسوختگان ما به شمار مى‌آیند، و از آنانى که با شادى ما شاد مى شوند و با اندوه ما غمگین مى‌گردند.
آگاه باش! تو هنگام مرگ شاهد حضور پدرانم بر بالین خویش خواهى بود.»
(وسائل الشیعه، ج ۱۰، ص ۳۹۷)
×××
قالَ الصّادقُ علیه السّلام:
بَکى عَلىُّ بْنُ الحُسَینِ علیه السّلام عِشْرینَ سَنَةً وَ ما وُضِعَ بَیْنَ یَدَیْهِ طَعامٌ اِلاّبَکى.
«امام صادق علیه السّلام فرمود:
امام زین العابدین علیه السّلام بیست سال به یاد عاشورا گریست و هرگز طعامى پیش روى او نمى‌گذاشتند مگر اینکه گریه مى‌کرد.
(بحارالانوار، ج ۴۶)
×××
قال الباقر علیه السّلام:
ما مِنْ رَجُلٍ ذکَرَنا اَوْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ یَخْرُجُ مِنْ عَیْنَیْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَیْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِکَ الدَّمْعَ حِجاباً بَیْنَهُ وَ بَیْنَ النّارِ.
«امام باقر علیه السّلام پس از شنیدن سروده‌های کمیت دربارة اهل بیت، گریست و سپس فرمود:
هیچ‌کس نیست که ما را یاد کند، یا نزد او از ما یاد شود و از چشمانش هرچند به اندازه بال پشه‌اى اشک آید، مگر آنکه خداوند برایش در بهشت، خانه‌اى بنا کند و آن اشک را حجاب میان او و آتش دوزخ قرار دهد.»
(الغدیر، ج ۲، ص ۲۰۲)
×××
قال على بن الحسین السجّاد علیه السّلام:
اَیُّما مُؤ مِنٍ دَمِعَتْ عَیْناهُ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ وَ مَنْ مَعَه حَتّى یَسیلَ عَلى خَدَّیْهِ بَوَّاءَهُ اللّهُ فىِ الْجَنَّةِ غُرَفاً.
امام سجّاد علیه السّلام فرمود:
«هر مؤمنى که چشمانش براى کشته شدن حسین بن على علیه السّلام و همراهانش اشکبار شود و اشک بر صورتش جارى گردد، خداوند او را در غرفه هاى بهشتى جاى مى‌دهد.»
(ینابیع الموده، ص ۴۲۹)
×××
قال الحسینُ علیه السّلام:
اَنا قَتیلُ الْعَبْرَةِ
لا یَذْکُرُنى مؤ مِنٌ اِلاّ بَکى.
«حسین بن على علیه السّلام فرمود:
من کُشته اشکم. هیچ مؤ منى مرا یاد نمى‌کند مگر آنکه گریه کند.»
(بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۷۹)
×××
قال الصّادق علیه السّلام:
ما مِنْ اَحَدٍ قالَ فى الحُسَینِ شِعْراً فَبَکى وَ اَبکْى بِهِ اِلاّ اَوْجَبَ اللّهُ لَهُ الْجَنّةً وَ غَفَرَ لَهُ.
«امام صادق علیه السّلام به جعفربن عفان فرمود:
هیچ‌کس نیست که درباره حسین علیه السّلام شعرى بسراید و بگرید و با آن بگریاند، مگر آنکه خداوند، بهشت را بر او واجب مى‌کند و او را مى‌آمرزد.»
(رجال شیخ طوسى، ص ۲۸۹)
×××
قال الباقرُ علیه السّلام:
ْکیهِ وَ یَاءْمُرُ مَنْ فى دارِهِ بِالْبُکاءِ عَلَیْهِ وَ یُقیمُ فى دارِهِ مُصیبَتَهُ بِاِظْهارِ الْجَزَعِ عَلَیْهِ وَ یَتَلاقُونَ بِالبُکاءِ بَعضُهُمْ بَعْضاً فِى البُیُوتِ وَ لِیُعَزِّ بَعْضُهُمْ بَعْضاً بِمُصابِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام.
«امام باقر علیه السّلام نسبت به کسانى که در روز عاشورا نمى‌توانند به زیارت امام حسین بروند، این‌گونه دستور عزادارى دادند:
در روز عاشورا برای امام حسین، ندبه و عزادارى و گریه کنید و به اهل خانه خود دستور دهید که بر او بگریند و در خانه با اظهار گریه و ناله بر حسین علیه السّلام، مراسم عزادارى برپا کنید و یکدیگر را با گریه و تعزیت و تسلیت گویى در سوگ حسین علیه السّلام در خانه‌هایتان ملاقات کنید.»
(کامل الزیارات، ص ۱۷۵)
×××
قال الرّضا علیه السّلام:
انَ اَبى اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا یُرى ضاحِکاً وَ کانَتِ الْکِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتّى یَمْضِىَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَیّامٍ، فَاِذا کانَ الْیَوْمُ العْاشِرُ کانَ ذلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ....
«امام رضا علیه السّلام فرمود:
هرگاه ماه محرّم فرا مى رسید، پدرم (موسى بن جعفرعلیه السّلام) دیگر خندان دیده نمى شد و غم و افسردگى بر او غلبه مى یافت تا آنکه ده روز از محرّم مى گذشت، روز دهم محرّم که مى شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود.»
(امالى صدوق، ص۱۱۱)
قالَ الرّضا علیه السّلام:
یَا بْنَ شَبیبٍ! اِنْ بَکَیْتَ عَلَى الحُسَینِ علیه السّلام حَتّى تَصیرَ دُمُوعُکَ عَلى خَدَّیْکَ غَفَرَ اللّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ اَذْنَبْتَهُ صَغیرا کانَ اَوْ کَبیراً قَلیلا کانَ اَوْ کثیراً.
«امام رضا علیه السّلام فرمود:
اى پسر شبیب! اگر بر حسین علیه السّلام آن‌قدر گریه کنى که اشک‌هایت بر چهره‌ات جارى شود، خداوند همة گناهانی که مرتکب شده‌اى را مى‌آمرزد؛ چه کوچک باشد، چه بزرگ؛ چه کم باشد چه بسیار.»
(امالى صدوق، ص ۱۱۲)
×××
قالَ الرّضا علیه السّلام:
یَا ابنَ شَبیبٍ! اِنْ کُنْتَ باکِیاً لِشَئٍ فَاْبکِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلىّ بْنِ اَبى طالبٍ علیه السّلام فَاِنَّهُ ذُبِحَ کَما یُذْبَحُ الْکَبْشُ.
«امام رضا علیه السّلام به (ریّان بن شبیب) فرمود:
اى پسر شبیب! اگر بر چیزى گریه مى کنى، بر حسین بن على بن ابى طالب علیه السّلام گریه کن، چرا که او را مانند گوسفند سر بریدند.»
(وسائل الشیعة ج: ۱۳ ص: ۵۰۳)
×××
قالَ الصّادقُ علیه السّلام:
اَرْبَعَةُ الافِ مَلَکٍ عِنْدَ قَبْرِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام شُعْثٌ غُبْرٌیَبْکُونَهُ اِلى یَوْمِ القِیامَةِ.
«امام صادق علیه السّلام فرمود:
چهار هزار فرشته نزد قبر سیدالشهدا علیه السّلام ژولیده و غبارآلود، تا روز قیامت بر آن حضرت مى‌گریند.»
(کامل الزیارات، ص ۱۱۹)
×××
قالَ الصّادقُ علیه السّلام:
نَفَسُ الْمَهْمُومِ لِظُلْمِنا تَسْبیحٌ
وَ هَمُّهُ لَنا عِبادَةٌ وَ کِتْمانُ سِرّنا جِهادٌ فى سَبیلِ اللّهِ. ثَمَّ قالَ اَبُو عَبدِاللّهِ علیه السّلام:
یَجِبُ اَنْ یُکْتَبَ هذا الْحَدیثُ بِالذَّهَبِ.
«امام صادق علیه السّلام فرمود:
نَفَس کسى که بخاطر مظلومیّت ما اندوهگین شود، تسبیح است و اندوهش براى ما عبادت است و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست.
شیخ کلینی فرموده: محمد بن سعید یکی از راویان این حدیث به من گفت: این را با آب طلا بنویس که چیزی بهتر از این ننوشته‌ام.»
(امالى شیخ مفید، ص ۳۳۸ و اصول کافی ۲/ صفحه ۲۲۶)
×××
عَنِ الصّادقُ علیه السّلام:
یا زُرارَةُ! اِنَّ السَّماءَ بَکَتْ عَلَى الْحُسَیْنِ اَرْبَعینَ صَباحاً.
«امام صادق علیه السّلام فرمود:
اى زراره! آسمان چهل روز، در سوگ حسین بن على علیه السّلام گریه کرد.»
(جامع احادیث الشیعه، ج ۱۲، ص ۵۵۲)
×××
قالَ الصّادقُ علیه السّلام:
ما مِنْ عَیْنٍ بَکَتْ لَنا اِلاّ نُعِّمَتْ بَالنَّظَرِ اِلَى الْکَوْثَرِ وَ سُقِیَتْ مِنْهُ.
«امام صادق علیه السّلام فرمود:
هیچ چشمى نیست که براى ما بگرید، مگر اینکه برخوردار از نعمتِ نگاه به (کوثر) مى شود و از آن سیرابش مى‌کنند.»
(کامل الزیارات، ص ۱۲۵)
×××
قالَ الصّادقُ علیه السّلام:
لِکُلّ شَیْئٍ ثَوابٌ اِلا الدَمْعَةٌ فینا.
«امام صادق علیه السّلام فرمود:
هر چیزى پاداش و مزدى دارد، مگر اشکى که براى ما ریخته شود (که چیزى با آن برابرى نمى‌کند)»
(جامع احادیث الشیعه، ج ۱۲، ص ۵۴۸)
×××
قال الصّادق علیه السّلام:
... رَحِمَ اللّهُ دَمْعَتَکَ، اَما اِنَّکَ مِنَ الَّذینَ یُعَدُّوَنَ مِنْ اَهْلِ الْجَزَعِ لَنا وَالَّذینَ یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنا و یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنا، اَما اِنّکَ سَتَرى عِنْدَ مَوْتِکَ حُضُورَ آبائى لَکَ....
«امام صادق علیه السّلام به مسمع که از سوگواران و گریه کنندگان بر عزاى حسینى بود، فرمود:
خداى اشک تو را مورد رحمت قرار دهد. آگاه باش، تو از آنانى که از دلسوختگان ما به شمار مى‌آیند، و از آنانى که با شادى ما شاد مى شوند و با اندوه ما غمگین مى‌گردند.
آگاه باش! تو هنگام مرگ شاهد حضور پدرانم بر بالین خویش خواهى بود.»
(وسائل الشیعه، ج ۱۰، ص ۳۹۷)
×××
قالَ الصّادقُ علیه السّلام:
بَکى عَلىُّ بْنُ الحُسَینِ علیه السّلام عِشْرینَ سَنَةً وَ ما وُضِعَ بَیْنَ یَدَیْهِ طَعامٌ اِلاّبَکى.
«امام صادق علیه السّلام فرمود:
امام زین العابدین علیه السّلام بیست سال به یاد عاشورا گریست و هرگز طعامى پیش روى او نمى‌گذاشتند مگر اینکه گریه مى‌کرد.
(بحارالانوار، ج ۴۶)
×××
قال الباقر علیه السّلام:
ما مِنْ رَجُلٍ ذکَرَنا اَوْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ یَخْرُجُ مِنْ عَیْنَیْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَیْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِکَ الدَّمْعَ حِجاباً بَیْنَهُ وَ بَیْنَ النّارِ.
«امام باقر علیه السّلام پس از شنیدن سروده‌های کمیت دربارة اهل بیت، گریست و سپس فرمود:
هیچ‌کس نیست که ما را یاد کند، یا نزد او از ما یاد شود و از چشمانش هرچند به اندازه بال پشه‌اى اشک آید، مگر آنکه خداوند برایش در بهشت، خانه‌اى بنا کند و آن اشک را حجاب میان او و آتش دوزخ قرار دهد.»
(الغدیر، ج ۲، ص ۲۰۲)
×××
قال على بن الحسین السجّاد علیه السّلام:
اَیُّما مُؤ مِنٍ دَمِعَتْ عَیْناهُ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ وَ مَنْ مَعَه حَتّى یَسیلَ عَلى خَدَّیْهِ بَوَّاءَهُ اللّهُ فىِ الْجَنَّةِ غُرَفاً.
امام سجّاد علیه السّلام فرمود:
«هر مؤمنى که چشمانش براى کشته شدن حسین بن على علیه السّلام و همراهانش اشکبار شود و اشک بر صورتش جارى گردد، خداوند او را در غرفه هاى بهشتى جاى مى‌دهد.»
(ینابیع الموده، ص ۴۲۹)
×××
قال الحسینُ علیه السّلام:
اَنا قَتیلُ الْعَبْرَةِ
لا یَذْکُرُنى مؤ مِنٌ اِلاّ بَکى.
«حسین بن على علیه السّلام فرمود:
من کُشته اشکم. هیچ مؤ منى مرا یاد نمى‌کند مگر آنکه گریه کند.»
(بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۷۹)
×××
قال الصّادق علیه السّلام:
ما مِنْ اَحَدٍ قالَ فى الحُسَینِ شِعْراً فَبَکى وَ اَبکْى بِهِ اِلاّ اَوْجَبَ اللّهُ لَهُ الْجَنّةً وَ غَفَرَ لَهُ.
«امام صادق علیه السّلام به جعفربن عفان فرمود:
هیچ‌کس نیست که درباره حسین علیه السّلام شعرى بسراید و بگرید و با آن بگریاند، مگر آنکه خداوند، بهشت را بر او واجب مى‌کند و او را مى‌آمرزد.»
(رجال شیخ طوسى، ص ۲۸۹)
×××
قال الباقرُ علیه السّلام:
ْکیهِ وَ یَاءْمُرُ مَنْ فى دارِهِ بِالْبُکاءِ عَلَیْهِ وَ یُقیمُ فى دارِهِ مُصیبَتَهُ بِاِظْهارِ الْجَزَعِ عَلَیْهِ وَ یَتَلاقُونَ بِالبُکاءِ بَعضُهُمْ بَعْضاً فِى البُیُوتِ وَ لِیُعَزِّ بَعْضُهُمْ بَعْضاً بِمُصابِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام.
«امام باقر علیه السّلام نسبت به کسانى که در روز عاشورا نمى‌توانند به زیارت امام حسین بروند، این‌گونه دستور عزادارى دادند:
در روز عاشورا برای امام حسین، ندبه و عزادارى و گریه کنید و به اهل خانه خود دستور دهید که بر او بگریند و در خانه با اظهار گریه و ناله بر حسین علیه السّلام، مراسم عزادارى برپا کنید و یکدیگر را با گریه و تعزیت و تسلیت گویى در سوگ حسین علیه السّلام در خانه‌هایتان ملاقات کنید.»
(کامل الزیارات، ص ۱۷۵)
×××
قال الرّضا علیه السّلام:
انَ اَبى اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا یُرى ضاحِکاً وَ کانَتِ الْکِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتّى یَمْضِىَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَیّامٍ، فَاِذا کانَ الْیَوْمُ العْاشِرُ کانَ ذلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ....
«امام رضا علیه السّلام فرمود:
هرگاه ماه محرّم فرا مى رسید، پدرم (موسى بن جعفرعلیه السّلام) دیگر خندان دیده نمى شد و غم و افسردگى بر او غلبه مى یافت تا آنکه ده روز از محرّم مى گذشت، روز دهم محرّم که مى شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود.»
(امالى صدوق، ص۱۱۱)
آخرین ویرایش: