اما اگر انسان به یاد نعمت‌های خداوندی نباشد نه تنها نعمت را از دست می‌دهد بلکه خود را گرفتار نقمت و عذاب الهی می‌کند. از این رو در قرآن معمولاً یادآوری نعمت با یادآوری عذاب همراه است و در سور و آیات فراوان جمال و جلال خداوند و قهر و مهر او در کنار هم یادآوری شده است. در سورة "الرحمن" که عروس قرآن لقب گرفته [مجمع‌البیان، ج 9 ـ 10، ص 296] و سی و یک بار در کنار ذکر هر نعمت یا عذاب با زبان تهدید آیة "فَبِاَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ" به شکل ترجیع‌بند زیبای آن آمده، گاه جمال خداوند و بسیاری از نعمت‌های الهی را برشمرده و اقرار می‌گیرد (آیات 1 تا 25) و از بهشت سخن می‌گوید (آیات 46 تا 77) و گاه جلال و قهر خدا را یادآور شده از دوزخ سخن می‌گوید (آیات 31 تا 45) در سورة مبارک "مرسلات" نیز آیة "فَوَیلٌ یَومَئِذٍ لِلمُکَذِّبینَ" ده بار به شکل ترجیع‌بندی آمیخته از جمال و جلال حق آمده است، به طوری که در کنار ذکر نعمت و رحمت (آیات 25 تا 27 و 41 تا 44) عذاب را ذکر کرده است (آیات 29 تا 40).
امام باقر (ع) می‌فرماید: خداوند به موسی (ع) فرمود مرا دوست بدار و مرا محبوب خلق کن؛ موسی عرض کرد خدا می‌دانی که هیچ‌کس غیر از تو نزد من محبوب نیست، اما خدایا با بندگان چه کار کنم که تو محبوب آنها شوی؟ خداوند فرمود نعمت‌های مرا به‌یاد آنها بیاور، که اگر چنین شد، یقینا محبت من در دل آنها خواهد ماند.[ بحار الانوار ج 13 ص 351]
منبع:تبیان