نپال کشوری در آسیا در شمال هندوستان. بیشتر محدوده نپال بر روی رشته‌کوه‌های هیمالایا قرار گرفته‌است.
سیاستتا سال ۱۹۹۰، حکومت نپال یک سلطنت مطلقه بود. در ۱۹۹۰، بیرندرا (شاه وقت نپال) با تبدیل آن به سلطنت مشروطه (که شاه شخص اول کشور باشد و نخست‌وزیر رئیس دولت) موافقت کرد
تقسیمات کشوری
نپال به ۱۴ ناحیه (استان) و ۷۵ بخش تقسیم شده‌است
مردم
مردم نپال اغلب پیرو دیانیت هندو هستند. از نگاه ظاهری تفاوت چندانی بین نپالی‌ها و مردمان شمال شرق هند وجود ندارد.
مردم نپال دارای اسمهای بسیار شبیه به هم هستند. نام وسط «بهادر» نامی بسیار مرسوم در بین نپالی‌ها است. گورونگ (Gurung) که اشاره به قومیت گورونگ دارد نام خانوادگی بیش از ۱۵ درصد نپالی هاست. از دیگر نام‌های متداول می‌توان به تاپا (Thapa) و تمنگ Tamang اشاره کرد.
نپالی یک زبان هندوآریائی است که در نپال، بوتان و بخش‌هایی از هند و میانمار تکلم می‌شود. شمار گویشوران این زبان حدود ۳۰ میلیون برآورد می‌شود که ۲۲ میلیون نفرشان آن را در مقام زبان مادری تکلم می‌کنند[۱].
نپالی زبان رسمی کشور نپال و زبان مادری حدود نیمی از اهالی این کشور است. همچنین یکی از ۲۳ زبان رسمی هندوستان است که در هشتمین پیوست قانون اساسی هند احصا شده‌اند. نپالی زبان رسمی استان سیکیم و منطقه دارجلینگ در بنگال غربی است. فرم نوشتاری این زبان از سده ۱۲ پدید امد و با خط دِوَناگَری نوشته می‌شود[۲].
شمار گویشوران این زبان در نپال در سرشماری سال ۲۰۰۱ ۱۱٬۰۵۳٬۲۵۵ نفر بوده‌است. تعداد نپالی‌زبان‌های بوتان در سال ۱۹۹۳ حدود ۱۵۶ هزار نفر بوده که بیشتر در جنوب بوتان زندگی می‌کنند و بسیاری از آنها هندو یا مسیحی هستند[۳].
نپالی در گذشته با نام‌های دیگری شناخته می‌شد؛ از جمله گورخالی، پارباتایا و خاسکورا
نپالی شباهت به زبان هندی دارد. اما وام‌واژه‌های کمتری از انگلیسی و فارسی وارد آن شده و کلمات سانسکریت بیشتری در آن به‌کار می‌رود.
کوه اورست
کوه اورست با نام نپالی ساگارماتا به معنی سر آسمان) و نام تبتی کومولانگما بلندترین قله کره زمین است. ارتفاع قله آن از سطح دریا معادل ۸٬۸۴۸ متر (۲۹٬۰۲۹ پا) می‌باشد. این کوه در رشته کوه‌های هیمالیا در مرز منطقه ساگارماتای نپال و تبت در کشور چین قرار گرفته‌است.
در سال ۱۸۵۶، در طرح نقشه‌برداری مثلثاتی بزرگ هند ، برای اولین بار ارتفاع قله اورست –که در آن زمان با نام قله ۱۵ شناخته می‌شد- به مقدار ۸٬۸۴۰ متر گزارش شد. در سال ۱۸۶۵، نام انگلیسی رسمی اورست توسط انجمن سلطنتی جغرافیا بنابر توصیه‌نامه اندرو واگ، رئیس وقت ممیزی بریتانیا در هندوستان انتخاب شد. واگ نمی‌توانست یک نام محلی و عمومی را پیشنهاد کند، چرا که در آن زمان امکان دسترسی افراد بیگانه به تبت و نپال وجود نداشت. با این حال، نام چامولونگما برای قرون متمادی در میان تبتی‌ها و نپالی‌ها رایج بود.
قله اورست توجه بسیاری از کوه‌نوردان در تمام رده‌ها را جلب کرده‌است. از کوه‌نوردان حرفه‌ای و مجرب تا کوه‌نوردان مبتدی که مایل به پرداخت مبالغ قابل توجهی هستند تا توسط کوه‌نوردان حرفه‌ای راهنمایی شوند و صعودی کامل و موفقیت‌آمیز را رقم بزنند. با وجودی که مسیر استاندارد صعود این کوه، حاکی از عدم احتیاج به تجهیزات و حربه‌های حرفه‌ای و دشوار است (صعود به قله‌های هشت‌هزار متری دیگر از قبیل کی۲ و نانگا پاربات بسیار دشوارتر می‌باشد.)، عوامل خطر آفرین طبیعی از قبیل بیماری ارتفاع، بادهای شدید و آب و هوای نامطلوب نیز وجود دارند. تا انتهای فصل کوه‌نوردی سال ۲۰۰۷، ۳٬۶۷۹ صعود به قله از سوی ۲٬۴۳۶ نفر انجام گرفت. بر طبق آمار ثبت شده، اورست جان ۲۱۰ نفر را گرفته‌است که علاوه بر آن هشت نفر نیز بر اثر طوفانی شدید در سال ۱۹۹۶ جان خود را از دست دادند. همچنین شرایط نابه‌سامان ناحیه مرگ باعث می‌شود سقوط افراد باعث از بین رفتن آنها شود.