از موجودات افسانه ای و اسطوره ای ایران باستان است که ذکری از آن در اوستا نیز آمده است.
در اساطیر ایران باستان که به پیش از دوران زرتشت باز میگردند مردمان در دوران کهن قادر نبودند از سرزمینی به سرزمین دیگر بروند مگر بر پشت این گاو سوار شوند.
بر طبق یکی از این اساطیر، در دوران تهمورث زمانی که مردم در حال جابجایی بر پشت این گاو بودند آتشدان آنها بر اثر توفان به دریا می ریزد و بجای آن سه آتش بزرگ اساطیر که همان آتش های مقدس هستند جای آن را میگیرند و با درخشش و روشنایی خیره کننده راه را برای عبور مردم نمایان می سازند.
این گاو در فرشگرد یا بازسازی جهان آخرین جانوری است که قربانی می شود و تا آن زمان گوپت شاه که موجودی اساطیری بصورت نیم انسان-نیم گاو است از او نگهداری می کند.
گاو سریشوگ با نام هذیوش نیز آمده است[SUP]..
منبع [/SUP]فرهنگ و زبانهای باستانی ایران.محبوبه خدایی.تهران.نشر پازینه.1387.چاپ اول.صفحه246
