السلام علیک یا بنت الحسین شهید
السلام علیک یا سیدتنا رقیه
پنجم صفر سالروز شهادت جانگدازسه ساله شهیده کربلا ,
نازدانه آقا اباعبدالله الحسین ، باب الحوائج ، خانم
حضرت رقیه سلام الله علیها بر شیفتگان خاندان
عصمت و طهارت علیهم السلام تسلیت باد
دیگر رقیه گریه نمی کند
دیگر صدای ناله های سوزناکش به گوش نمیرسد
دیگر دل عمه
اش از ضجه هایش خون نمی شود
دیگر صدای حزین و کودکانه اش خواب ظالمان را بهم نمی زند
اما سکوتش خواب و بیداری یزید و یزدیان را تا ابد آشفته خواهد کرد
رقیه آرام شده ، دیگر اشک نمی ریزید
سربریده پدر را در دامن گرفته و با دستهای کوچکش
موهای آشفته پدر را شانه می کند
گرد و غبار از صورت بابایش پاک می کند
قطره های بی صدای اشکش
خون ها رو از صورت و لب های پدرش می شوید
دوباره فرصتی شده تا رقیه کوچولو
برای پدرش دلبری کند ، ناز کند
با زبان بچه گانه اش برای پدر شیرینی زبانی کند
قصه غصه هایش را یک به یک با پدر بگوید
حالا می تواند از آن دست های نامرد
که سیلی به صورتش زدند
گوشواره از گوشش کشیدند
به بدن کوچک و نحیفش تازیانه زدند شکایت کند
حالا رقیه دوباره جان گرفته است .
دیگر آن رقیه محزون ساعت قبل نیست
حالا پدرش را دارد ، محکمترین پشتوانه ....
حالا می تواند به پدرش بگوید
من از مهمانی متنفرم ,
من از این قوم ظالم بیزارم
پدر جان ! بیا به خانه بر گردیم
حالا می تواند به پدرش بگوید
قرار بود همسفر باشیم
قرار نبود که تو بروی و دختر کوچکت را
میان این جماعت دیو صفت تنها بگذاری
قرار نبود سرتو به نیزه باشد
و تن من خسته و مجروح گوشه خرابه
بابا جان هرجا میروی مرا هم ببر
بابا جان ! دخترت را اینجا
بین این همه ظالم تنها نگذار
میدانی که دیگر طاقت سیلی خوردن ندارم
میدانی که دیگر بدنم تاب تازیانه ندارد
بابای خوبم ! بابای مهربانم *
میدانی که رقیه بی تو زنده نخواهد ماند
میدانی که دختر طاقت دوری ازتو را ندارد
مرا باخودت ببر بابای خوبم
رقیه دیگر گرسنه نیست , تشنه نیست
دیگر رقیه تب آلود نیست ,
دیگر جای زخم هایش نمی سوزد
دیگر پاهای تاول زده اش درد نمی کند
دیگر از صورت کبود از سیلی اش نمی نالد
رقیه پرکشیده از این خاک سرد
و اینک آرام در آغوش پدر خفته ........
صلی الله علیک ایتها الصغیره المظلومة الشهیده
صلی الله علیک یا رقیه ،*یا باب الحوائج
رقیه ...رقیه نجیب!
ای مهتاب شب های الفت حسین!
ای مظلوم ترین فریاد خسته!
گلِ نازدانه پدر و انیس رنج های عمه!
رقیه... رقیه کوچک!
ای یادگار تازیانه های نینوا و سیل سیلی کربلا!
دست های کوچکت هنوز بوی نوازش های پدر را می داد
و نگاه های معصوم و چشمان خسته ات
نور امید را به قلب عمه می تاباند.
رقیه... رقیه صبور!
بمان، که بی تو گلشن خزان دیده اهل بیت
دیگربوی بهاررا استشمام نخواهد کرد
تو نوگل بهشتی و فرشته زمینی
پس بمان که کمر خمیده عمه، مصیبتی دیگر را تاب نخواهد آورد.
صدای دخترسه سالۀ حسین به گریه بلندمی شود. گریه ای نه مثل همیشه.گریه ای وحشتزده، گریه ای به سان مارگزیده. گریه کسی که تازه داغ دیده. دیگران به سراغش می روند ودرآغوشش می گیرند وتوگمان می کنی که هم الان آرام می گیرد وصبرمی کنی.
بچه،بغل به بغل ودست به دست می شوداما آرام نمی گیرد.
پیش ازاین هم رقیه هرگز آرام نبوده است ازخودکربلا تاهمین خرابه لحظه ای نبوده که آرام گرفته باشد،لحظه ای نبوده که بهانۀ پدرنگرفته باشد،لحظه ای نبوده که اشکش خشک شده باشد،لحظه ای نبوده که بازبان کودکانه اش مرثیه نخوانده باشد.
انگارکه داغ رقیه،برخلاف سن وسالش،ازهمه بزرگتربوده است.
به همین دلیل درتمام طول راه،وهمۀ منازل بین راه،همه ملاحظه اوراکرده اند،به دلش راه آمده اند،درآغوشش گرفته اند، دلداریش داده اند،به تسلایش نشسته اند ویا لااقل پابه پای اوگریسته اند.هربارکه گفته است:«کجاست پدرم؟کجاست حمایت گرم؟کجاست پناهگاهم؟»
همه بااوگریسته اند ووعده مراجعت پدر ازسفر رابه اوداده اند.
هربارکه گفته است:«سکینه جان!دل وجگرم ازتکانهای شترآب شد.» دل وجگرهمه برای اوآب شده است.
هربارکه گفته است:«عمه جان! ازساربان بپرس که کی به منزل می رسیم.» همه تلاش کرده اندکه بانوازش او،باسخن گفتن بااو وبادادن وعده های شیرین به او،رنج سفر رابرایش کم کنند.
برای مشاهده تصویر اصلی با سایز 898 و 561 پیکسل اینجا کلیک نمایید .
