امروز او درگذشت، كسی كه هزار سال زیسته بود!

[baroon]

دو روز مانده به پایان جهان‏،‏ تازه فهمید كه هیچ زندگی نكرده است.
تقویمش پر شده بود و تنها دو روز، تنها دو روزِ خط نخورده باقی بود.
پریشان شد و آشفته و عصبانی پیش خدا رفت تا روزهای بیشتری از خدا بگیرد. داد زد و بد و بیراه گفت. خدا سكوت كرد. جیغ كشید و جار و جنجال راه انداخت. خدا سكوت كرد. آسمان و زمین را به هم ریخت. خدا سكوت كرد. به پروپای فرشته ها و انسان پیچید‏،خدا سكوت كرد. كفر گفت و سجاده دور انداخت ، خدا سكوت كرد.
دلش گرفت و گریست و به سجاده افتاد.
خدا سكوتش را شكست و گفت: عزیزم ‏ اما یك روز دیگر هم رفت. تمام روز را به بد و بیراه و جار و جنجال از دست دادی. تنها یك روز دیگر باقی است. بیا و لااقل این یك روز را زندگی كن.
لا به لای هق هقش گفت: اما با یك روز … با یك روز چه كار می توان كرد؟
خدا گفت : آن كس كه لذت یك روز زیستن را تجربه كند‏، گویی كه هزار سال زیسته است و آنكه امروزش را در نمی یابد‏، هزار سال هم به كارش نمی آید. و آنگاه سهم یك روز زندگی را در دستانش ریخت و گفت: حالا برو و زندگی كن.

او مات و مبهموت به زندگی نگاه كرد كه در گودی دستانش می درخشید. اما می ترسید حركت كند‏، می ترسید راه برود. می ترسید زندگی از لای انگشتانش بریزد. قدری ایستاد … بعد با خودش گفت : وقتی فردایی ندارم‏ نگه داشتن این زندگی چه فایده ای دارد؟ بگذار این یك مشت زندگی را مصرف كنم.

آن وقت شروع به دویدن كرد. زندگی را به سر و روی اش پاشید. زندگی را نوشید و زندگی را بویید و چنان به وجد آمد كه دید می تواند تا ته دنیا بدود. می تواند بال بزند. می تواند پا روی خوشید بگذارد. می تواند …
او در آن یك روز، آسمان خراشی بنا نكرد. زمینی را مالك نشد. مقامی را به دست نیاورد اما …
اما در همان یك روز دست بر پوست درخت كشید. روی چمن خوابید. كفش دوزكی را تماشا كرد. سرش را بالا گرفت و ابر ها را دید و به آنها كه او را نمی شناختند‏ سلام كرد و برای آنها كه دوستش نداشتند از ته دل دعا كرد.
او در همان یك روز آشتی كرد و خندید و سبك شد‏. لذت برد و سرشار شد و بخشید‏ عاشق شد و عبور كرد و تمام شد.

او همان یك روز زندگی كرد ، اما فرشته ها در تقویم خدا نوشتند: امروز او درگذشت، كسی كه هزار سال زیسته بود!