يک بررسي جديد نشان مي‌دهد برنامه‌هاي آموزشي در مدارس چين براي واداشتن شمار بيشتري از نوجوانان چيني دچار مشکلات بينايي براي استفاده از عينک موفق نبوده است...
به گزارش رويترز، پژوهشگران مي‌‌گويند يافته‌هاي آنها موانعي را نشان مي‌دهد که برنامه بهبود سلامت بينايي در چين که «حدود نيمي از همه موارد نقصان بينايي در کودکان در همه جهان مربوط به آن است» با آنها مواجه است.
بررسي‌هاي قبلي نشان داده‌اند بينايي حدود دوسوم کودکان نزديک‌بين در چين تصحيح نمي‌شود.
به گفته پژوهشگران، اين اکراه از عينک‌زدن کمتر به دليل هزينه آن و بيشتر يا به دليل اين باور نادرست است که عينک‌زدن به بينايي آسيب مي‌زند يا به اين علت است که اصولا عينکي براي خريد در دسترس نيست.
دکتر ناتان کوندون، استاد دانشگاه سون يات- سن در گوانگ‌ژوي چين و همکارانش، براي بررسي اين موضوع، گروهي از دانش‌آموزان را از نظر مشکلات بينايي مورد بررسي قرار دادند.
در اين بررسي كه روي 3200 نوجواني که توصيه شده بود عينک بزنند انجام گرفت، حدود نيمي از آنها در برنامه‌اي شرکت کردند که شامل پخش يک فيلم کارتوني با موضوع توضيح در مورد علت نزديک‌بيني، يک سخنراني براي برطرف کردن باور نادرست درباره زيان‌آور بودن عينک‌زدن و تمريني درباره چگونگي کمک عينک به بينايي کودکان بود. نيمي ديگر از اين نوجوانان به عنوان گروه مقايسه تحت آموزش قرار نگرفتند.
پژوهشگران انتظار داشتند اين برنامه تعداد دانش‌آموزاني که عينک به همراه مي‌آورند و به چشم مي‌زنند، افزايش دهد اما در گروه نوجوانان آموزش‌ديده، فقط 417 نفر عينک همراه داشتند، در حالي که در گروه مقايسه اين شمار 537 نفر بود.
بيش از 1100 دانش‌آموز که از پيش عينک مي‌زدند اما به آنها توصيه شده بود عينک جديدي بگيرند، اين کار را انجام ندادند زيرا فکر مي‌کردند عينک‌هاي فعلي‌شان فعلا مناسب است. به‌طور مشابهي بيشتر کودکاني که از تهيه اولين عينک‌هايشان خودداري کرده بودند نيز نيازي به استفاده از آن نمي‌ديدند.
در وخيم‌ترين موارد، عينک نزدن کودکاني که به آن نياز دارند، ممکن‌است به تنبلي چشم يا «آمبليوپي» بينجامد که در آن بينايي يک چشم به درستي تکامل پيدا نمي‌کند. به علاوه کودکان ممکن‌است به دليل ناتواني در خواندن درست، در مدرسه رنج ببرند.
دكتر کوندون مي‌گويد به نظر او علت شکست اين برنامه آن است که آموزش بر دانش‌آموزان متمرکز بوده است، نه بر والدين.
او ادامه مي‌دهد: «اگر قرار بود من به اين مشکل پايان دهم، جلسه‌هايي در مدرسه براي والدين بچه‌هاي دچار نقصان بينايي ترتيب مي‌دادم و خانواده‌هايي را هم که به مدرسه نمي‌آمدند، مورد پيگيري قرار مي‌دادم تا بچه‌هايشان را براي معاينه چشم بياورند.»
به گفته دكتر کوندون، اشکال بينايي در کودکان به هر علت فرصت‌ها را در مدرسه و زندگي از کودکان سلب مي‌کند.
به گزارش رويترز، پژوهشگران مي‌‌گويند يافته‌هاي آنها موانعي را نشان مي‌دهد که برنامه بهبود سلامت بينايي در چين که «حدود نيمي از همه موارد نقصان بينايي در کودکان در همه جهان مربوط به آن است» با آنها مواجه است.
بررسي‌هاي قبلي نشان داده‌اند بينايي حدود دوسوم کودکان نزديک‌بين در چين تصحيح نمي‌شود.
به گفته پژوهشگران، اين اکراه از عينک‌زدن کمتر به دليل هزينه آن و بيشتر يا به دليل اين باور نادرست است که عينک‌زدن به بينايي آسيب مي‌زند يا به اين علت است که اصولا عينکي براي خريد در دسترس نيست.
دکتر ناتان کوندون، استاد دانشگاه سون يات- سن در گوانگ‌ژوي چين و همکارانش، براي بررسي اين موضوع، گروهي از دانش‌آموزان را از نظر مشکلات بينايي مورد بررسي قرار دادند.
در اين بررسي كه روي 3200 نوجواني که توصيه شده بود عينک بزنند انجام گرفت، حدود نيمي از آنها در برنامه‌اي شرکت کردند که شامل پخش يک فيلم کارتوني با موضوع توضيح در مورد علت نزديک‌بيني، يک سخنراني براي برطرف کردن باور نادرست درباره زيان‌آور بودن عينک‌زدن و تمريني درباره چگونگي کمک عينک به بينايي کودکان بود. نيمي ديگر از اين نوجوانان به عنوان گروه مقايسه تحت آموزش قرار نگرفتند.
پژوهشگران انتظار داشتند اين برنامه تعداد دانش‌آموزاني که عينک به همراه مي‌آورند و به چشم مي‌زنند، افزايش دهد اما در گروه نوجوانان آموزش‌ديده، فقط 417 نفر عينک همراه داشتند، در حالي که در گروه مقايسه اين شمار 537 نفر بود.
بيش از 1100 دانش‌آموز که از پيش عينک مي‌زدند اما به آنها توصيه شده بود عينک جديدي بگيرند، اين کار را انجام ندادند زيرا فکر مي‌کردند عينک‌هاي فعلي‌شان فعلا مناسب است. به‌طور مشابهي بيشتر کودکاني که از تهيه اولين عينک‌هايشان خودداري کرده بودند نيز نيازي به استفاده از آن نمي‌ديدند.
در وخيم‌ترين موارد، عينک نزدن کودکاني که به آن نياز دارند، ممکن‌است به تنبلي چشم يا «آمبليوپي» بينجامد که در آن بينايي يک چشم به درستي تکامل پيدا نمي‌کند. به علاوه کودکان ممکن‌است به دليل ناتواني در خواندن درست، در مدرسه رنج ببرند.
دكتر کوندون مي‌گويد به نظر او علت شکست اين برنامه آن است که آموزش بر دانش‌آموزان متمرکز بوده است، نه بر والدين.
او ادامه مي‌دهد: «اگر قرار بود من به اين مشکل پايان دهم، جلسه‌هايي در مدرسه براي والدين بچه‌هاي دچار نقصان بينايي ترتيب مي‌دادم و خانواده‌هايي را هم که به مدرسه نمي‌آمدند، مورد پيگيري قرار مي‌دادم تا بچه‌هايشان را براي معاينه چشم بياورند.»
به گفته دكتر کوندون، اشکال بينايي در کودکان به هر علت فرصت‌ها را در مدرسه و زندگي از کودکان سلب مي‌کند.