بیش فعالی بزرگسالان

[Last Star]

بیش فعالی بزرگسالان

بیش فعالی با سه خصوصیت مهم شناخته می شود :عدم تمرکز- فعالیت زیاد- و کسانیکه از روی انگیزه آنی و بدون فکر قبلی عمل می کنند. احتمال داره تا 60% بچه هائی که به نوعی در کودکی دچار بیش فعالی بودن.. در بزرگسالی هم دچار این مسئله باشند.
.. حدس زده میشود تا 4% مردان آمریکائی.. که حدود 8 میلیون مرد می شود.. دچار این مسئله باشند... اما تعداد کمی از مردان
. هستند که این مشکل را دارند.. و بندرت تشخیص صحیح برای آنها داده می شود.

بیش فعالی در بزرگسالی
مشکلاتی که این افراد دچار هستند.. دنبال نکردن یک مسیر زندگی و به اصطلاح از یک شاخه به شاخه دیگر پریدن.., اختلال در خاطرات, عدم تمرکز, برنامه ریزی وظایف, و انجام ندادن کار بخصوصی در زمان مخصوص اون کار هست... اگه اون مشکلات تدوام داشته باشه.. ممکنه برای اونها این مشکلات پیش بیاد: مشکلات شخصیتی- احساسی- اجتماعی- شغلی- تحصیلی...

آمار:
بیش فعالی بزرگسالی 5-3% بچه های مدرسه ای رو شامل میشود.. 60% اینها مشکلشون در بزرگسالی هم تدوام داره. آمار بیش فعالی بزرگسالان به اندازه کودکان صحیح نیست.. اما حدس زده میشود .. بین 5-1% بالغین.. به نوعی دچار این مسئله باشند.
در کودکان..در پسر ها بیشتر دیده می شود.. اما در بزرگسالی این آمار 7 برابر میشود. مردان 7 برابر زنان هستند.

تظاهرات بیماری:
حالت فراموشی و تاخیر در امورات زندگی- اضطراب- اعتماد به نفس پائین- مشکلات شغلی- مشکلات کنترل عصبانیت- کسانیکه از روی انگیزه آنی و بدون فکر قبلی عمل می کنند.- سوء استفاده از داروها- سازمان دهی ضعیف مهارتها- طفره رفتن و تعویق در انجام وظایف محوله- تحمل ضعیف مشکلات- احساس خستگی و ملالت مزمن- عدم قدرت تمرکز روی مطلبی که در حال خواندن هستند- نوسان در خلقیات( یک موقع خیلی خوشحال... یک موقع خیلی غمگین)- افسردگی- مشکلات ارتباط با اطرافیان-

مسائلی که ذکر شد.. می تونه در حالات مختلف از شدت و ضعف برخوردار باشه... به این ترتیب که گاهی تمرکز این افراد.. مثل بقیه هست.. به شرطی که روی مطلبی که دارن می خونن.. یا کاری که دارن انجام میدن.. علاقه زیادی داشته باشند... اونقدر که یک حالت هیجان در اونها دیده میشود... در بعضی هم تحت هر شرایطی.. تمرکز خوبی ندارن. بعضی از اینها گوشه گیر هستند.. بعضی ضد اجتماعی هستند... یعنی با همه دعوا دارن..و همیشه در حال زیر پا گذاشتن یک قانون و بی احترامی به مسائل اجتماعی هستند... بعضی هاشون هم خیلی اجتماعی هستند و اصلا نمی تونن تنها زندگی کنند.

سابقه مشکلات مدرسه بیش فعالی بزرگسالان:
از نظر تحصیلی ضعیف بوده اند - مقررات مدرسه رو زیر پا میگذاشته اند- سابقه مردود شدن مکرر در اونها وجود داره-

از نظر شغلی:
شغلشون رو مرتب عوض می کنند- عملکرد ضعیفی در شغلشون دارند- پیشرفت چندانی در شغلشون ندارند-

از نظر اجتماعی:
خیلی از اینها از نظر موقعیت مالی- اجتماعی جامعه در سطح پائینی هستند- سوابق بد مکرر رانندگی دارند- سابقه سوء مصرف الکل و داروها در اونها وجود داره- اغلبشون سیگار میکشند- خودشون مکررا اظهار می کنند که از نظر سازگاری اجتماعی مشکلاتی دارند.

ارتباط با اطرافیان:
اغلب اینها سابقه چند بار جدائی و ازدواج های مکرر را دارند- سوابق مکرر جدا زندگی کردن و طلاق دیده میشود- اگر بیماری شون تحت کنترل باشه.. مشکلات زناشوئی اونها کمتر میشود.

تشخیص:
خیلی از محققین معتقدند که این مشکل .. فقط از دوران بزرگسالی شروع نمیشود.. بلکه در کودکی هم آثاری از این مسئله وجود داره. این یافته ها به تشخیص بهتر بیش فعالی بزرگسالی کمک شایانی میکند:
سابقه بیش فعالی در کودکی
سوابق سوء مدرسه ای: مشکلات شخصیتی- عدم تمرکز- مشکلات درسی
صحبت با والدین در باره خصوصیات و خلق و خوی وی در کودکی
آیا در خانواده و فامیل.. کسی بیش فعالی داشته یا نه..

معاینات:
باید بررسی بشه که از نظر بیماریهای دستگاه مغز و اعصاب در چه وضعی هست: معاینه فیزیکی- نوار مغزی- ct mri
اگر مشکلات یادگیری وجود داره.. باید تستهای روانپزشکی بررسی هوش کودک .. و دیگر تستهای مربوطه انجام بشه

 

[Last Star]

دکتر ميترا حکيم شوشتري

روان‌پزشک کودک و نوجوان و عضو هيات علمي دانشگاه علوم پزشکي ايران
غفلت از درمان موجب پشيماني است

امروزه شما گاهي با افرادي برخورد مي‌کنيد که بدون هيچ محرکي از کوره درمي‌روند، به يکديگر پرخاش مي‌کنند، کارهايشان را نيمه‌کاره رها کرده و از اين شاخه به شاخه ديگر مي‌پرند، تحمل حرف کسي را ندارند و اکثرا بي‌قرارند. مي‌دانيد اين بزرگسالان چه مشکلي دارند؟ اين گروه، بيش‌فعال‌اند و چون در کودکي مشکل‌شان را تشخيص نداده‌اند و يا درمان نکرده‌اند، حالا با اين مشکل و دردسر مواجه هستند. اين گروه نه خودشان از زندگي لذت‌ مي‌برند و نه خانواده‌شان. جالب اينکه مردم فکر مي‌کنند اين حالت‌هاي آنها جزو خصوصيات رفتاري‌شان است و با خود مي‌گويند اخلاق فلاني اين طور است!آنها نمي‌دانند که اين رفتارهاي خاص ناشي از بيماري بيش‌فعالي درمان نشده‌شان است...

در قديم چون شرايط زندگي و سيستم خانواده‌ها متفاوت بوده، اين بچه‌ها همين‌طور بزرگ مي‌شدند و در کنار بچه‌هاي هم‌سن و سال خانه اين عدم مهارت‌ها و علايم بيماري گم و ناشناخته مي‌مانده است. اگر هم مشکل تشخيص داده مي‌شد، والدين حاضر به درمان و ارجاع بچه‌ها به روان‌پزشک نمي‌شدند و از انگ بيمار رواني خواندن فرزند‌شان مي‌ترسيدند. اما امروز که تا حدي اين مساله انگ‌زدايي شده است باز هم مشکل ديگري با اين خانواده‌ها داريم و آنها باز هم به اين دليل حاضر به پذيرش درمان نيستند. به محض اينکه به آنها در خصوص اهميت درمان دارويي توضيح مي‌دهيم گارد مي‌گيرند و مي‌گويند «بچه‌ام به دارو معتاد مي‌شود و تا آخر عمر بايد دارو بخورد. ما بي‌خيال درمان مي‌شويم و حاضريم، همه رفتارهاي غيرمعمول و حتي آزاردهنده فرزندمان را تحمل کنيم!» گاهي نيز از سايت‌هاي غيرمعتبر اينترنت و افراد ناآگاه اطلاعاتي مي‌گيرند و بي‌جهت از درمان دارويي مضطرب و وحشت‌زده مي‌شوند.

از والدين مي‌خواهم به هزينه‌اي که اين عدم درمان براي خود آنها، بچه‌هايشان و حتي جامعه دارد فکر کنند. خود شما دايم در تنش با بچه‌اي هستيد که مايه خجالت‌تان در جمع مي‌شود، درس نمي‌خواند و هزار مشکل ديگر. در مورد خود بچه به دليل اينکه رفتارهايش هميشه او را مورد تنبيه و نکوهش قرار داده کاهش اعتماد به نفس تنها يکي از هزينه‌هاي عدم درمان است. براي جامعه نيز وجود آدم‌هايي که مهارت‌هاي زندگي را ندارند و بار اقتصادي (بيماران روان‌پزشکي به دليل راندمان پايين کار و غيبت‌هاي مکرر سر بار جامعه‌اند) که بر جامعه دارند، بسيار هزينه‌بر است.

يادتان باشد ما در مطب به جز بيماري‌هاي عفوني يا مشکلاتي که با جراحي کاملا قابل رفع هستند، هيچ بيماري را نداريم که مفهوم بهبود برايش صدق کند. تمام بيماري‌ها فقط تحت کنترل قرار مي‌گيرند تا علايم آن رفع شوند. براي بسياري از بيماري‌هاي جسمي نيز تا مدت‌ها دارو درماني مي‌شويد و از رفع علايم‌تان لذت هم مي‌بريد، پس چرا در خصوص اين بيماري رفتارتان فرق مي‌کند؟ کمي در مورد واقعيت‌هايي که برايتان گفتيم بينديشيد و به موقع از هزينه‌هاي جبران‌ناپذير پيشگيري کنيد.

 

[Last Star]

بزرگ‌ترها هم بيمار مي‌شوند
30 تا 70 درصد كودكان بيش‌فعال‌ـ كم‌توجه، علائمشان تا بزرگسالي ادامه مي‌يابد. حتي ممكن است در برخي از بالغين براي اولين بار تشخيص<اختلال بيش‌فعالي‌ـ كم‌توجهي> مطرح شود كه البته‌معمولا سابقه علايم از كودكي وجود دارد.
بزرگسالان معمولا از بيماري خودآگاه نيستند و تنها حس مي‌كنند كه نمي‌توانند منظم باشند يا يك كار را به اتمام برسانند و تمركز خود را حفظ كنند. كارهاي روزمره مثل برخاستن از رختخواب، لباس پوشيدن، به موقع در محل كار حاضر شدن و كارا بودن در محل كار، كارهاي بسيار سختي براي اين بيماران محسوب مي‌شوند.
تشخيص بيماري هم در بزرگسالان دشوار است. اغلب آنها سابقه مشكلات فراواني را در مدرسه و محل‌ كار خود ذكر كرده و مرتبا تصادف مي‌كنند. براي تشخيص بايد علايم اين افراد از كودكي آغاز شده و به‌طور مداوم در وي بوده باشد. تشخيص صحيح بيماري به فرد احساس رهايي مي‌دهد و به وي امكان مي‌دهد تا دليل بسياري از رفتارهايش را بفهمد و با نقص‌هاي خود روبرو شود.
درمان بزرگسالان كاملا مشابه اطفال است و با مخلوطي از درمان دارويي و روان‌درماني انجام مي‌شود.
چند توصيه به بزرگسالان بيش‌فعال‌ـ كم‌توجه:
)1 اجازه دهيد، در محل‌كار، مافوقتان از بيماري شما اطلاع پيدا كند. اين امر جلوي بسياري از سوتفاهم‌ها را خواهد گرفت.
)2 برنامه روزانه داشته باشيد. در برنامه‌ خود كارهاي آن روز و زمان مناسب انجام آنرا قيدكنيد.
)3 اگر بيش‌فعالي داريد، زمان نهار خود را به تخليه انرژي خود اختصاص دهيد. مثلا اطراف محل‌كارتان پياده‌روي كنيد.
)4 اگر وسط كار فراموش مي‌كنيد كه مشغول انجام چه كاري هستيد، روي ميزتان كاغذي بگذاريد و مرتبا بر روي آن بنويسيد كه مشغول چه كاري هستيد.
)5 اگر در ملاقات‌ها براي حفظ تمركزتان مشكل داريد، يك قلم‌وكاغذ به همراه داشته باشيد تا حرف‌هاي فرد مقابل را يادداشت كنيد. اين كار به حفظ تمركزتان در زمان گفتگو كمك مي‌كند.

 

[Last Star]

مراقب نوجوانان باشيد

دوره نوجواني دوره مناسبي است تا كودكي كه با تشخيص بيش‌فعالي‌ـ كم‌توجهي تحت درمان بوده، مجددا بررسي شود،سنين نوجواني براي اغلب افراد سنين پرمسئله اي است و مسلما براي نوجوانان بيش فعال-بي توجه، اين مسايل چندين برابر خواهند بود. مشكلاتي مثل اعتماد به نفس، ترس از طرد شدن، ميل به استقلال و انجام كارهاي ممنوعه (مثل مصرف الكل، مواد مخدر و رابطه‌هاي جنسي)، مشكلاتي هستند كه در اين بيماران بسيار بيشتر و شديدتر از افراد عادي خود را بروز مي‌دهند.
در اين دوره سني بيش از هر زماني به قوانين ساده و قابل فهم نياز است. بايد قوانيني ساده و مشخص در خانه وضع شود و سعي شود براي هر يك از مقررات دليل واضحي بيان شود. زماني كه مقررات ناديده گرفته مي‌شود بايد تا حد امكان آرام و قاطع به اين تخلف پاسخ گفت. تخلف از مقررات به هيچ عنوان نبايد ناديده گرفته شود و حتما بايد با آرامش با آن برخورد شود. به خاطر داشته باشيد كه عصبانيت‌هاي كنترل‌نشده و جوش آوردن، علايم بيماري را در كودك تشديد مي‌كنند.
رانندگي علاقه مشتركي در ميان نوجوانان است. آمارها نشان مي‌دهند كه ميزان تصادفات به ازاي هر كيلومتر رانندگي در سن 16 سالگي بيشتر از هر زمان ديگري است . افراد بيش فعال- كم‌توجه در 5 سال اول رانندگي 4 برابر افراد سالم دچارسوانح مي‌شوند، به همين علت در زمان رانندگي، خصوصا در چند سال اول بايد بسيار مراقب باشند. <هرچقدر بيشتر تمرين كنيد، ماهرتر مي‌شويد.> اين قانوني است كه در مورد بيماران بيش‌فعال- كم‌توجه نيز صدق مي‌كند.
اگر ليست مبتلايان به اين بيماري را مقابلتان بگذارند و برناردشاو، تولستوي، بتهوون، موزارت، ‌داوينچي، ونگوگ ‌وپيكاسو را در آن ببينيد، چه خواهيد گفت؟ در مورد ابتلاي گاليله، داروين، نيوتون، گراهام‌بل، اديسون، انتشتين و بيل‌گيتس چطور؟ به اين فهرست ناپلئون، بسيمارك، چرچيل، بيل‌كلينتون، جرج‌بوش، جان‌كندي، جان‌راكفلر، جيم‌كري، تام‌كروز، اسپيلبرگ و مايكل‌جوردن را نيز اضافه كنيد. اين اسامي تنها يك معني دارند:
ممكن است به علت متفاوت بودن مشكلاتي را تجربه كنيد، اما موفقيت، تنها، فرزند تلاش شماست.

 

[Last Star]

بیش فعالی چگونه بالغین را تحت تاثیر قرار می دهد؟

بسیاری از بالغین تا وقتی که بیش فعالی کودکشان تشخیص داده نشده است، از ابتلای خود بی اطلاع هستند. با تشخیص مشکل در کودک به علائمی که خود دارند توجه می کنند. این افراد ممکن است برای تمرکز کردن، سر و صورت دادن به کارها و اتمام کار با مشکل مواجه باشند. بیشتر آنها فراموشکارند ولی اغلب این افراد بسیار خلاق و کنجکاو هستند.
سوال کردن را دوست دارند و دوست دارند که همچنان بیاموزند. برخی از این افراد آموخته اند که چگونه زندگی خود را اداره کنند و شغلی دارند که به آنان اجازه می دهد از توانائیهایی که دارند به خوبی استفاده کنند.
اما بسیاری از این افراد نیز در خانه و محل کار با مشکل مواجه هستند. آمار طلاق در این افراد بالاست و احتمال مصرف سیگار و سوء مصرف مواد مخدر نیز در آنها بیشتر است. تعداد کمی از این افراد وارد دانشگاه می شوند و تعداد کمتری نیز فارغ التحصیل می شوند.
درمان دارویی، مشاوره و رفتار درمانی به بالغین نیز می تواند کمک کند.

 

[Last Star]

امکان ابتلای بزرگسالان به بیش فعالی وجود دارد


امکان آن وجود دارد که بزرگسالان هم به خاطر بیش فعالی دچار عدم تمرکز شوند.

خبرگزاری آلمان از برلین گزارش داد، انجمن عصب‌شناسان آلمان (bvdn) اعلام کرد بزرگسالان دارای این عارضه به راحتی حواس‌شان پرت می‌شود، فراموشکارند و به سختی می‌توانند برای خود برنامه‌ریزی کنند. از دیگر علایم ابتلا به این بیماری، خشم ناگهاني و رفتار نامناسب اجتماعی است. تخمین زده می‌شود که سه تا چهار درصد بزرگسالان به این بیماری مبتلا باشند.

از جمله مواردی که همراه این بیماری هستند، می‌توان به اضطراب و اختلالات ناشی از وسواس اشاره کرد. این انجمن اعلام کرد روان‌درمانی فرد می‌تواند بر رفتار کاری شخص و سازماندهی امورش تاثیر بگذارد.

برنامه کاری معمول و انجام کارها به ترتیب مشخص می‌تواند برای این افراد مفید باشد و در همین حال می‌توانند حین انجام کار به موسیقی گوش دهند. این بیماری با دارو نیز قابل درمان است.

 

[Last Star]

درمان نامناسب بیش فعالی توام با کاهش تمرکز در بزرگسالی


بزرگسالان دارای اختلال ای دی اچ دی ممکن است در هنگام تنهایی احساس افسردگی کنند
يک روانپزشک برجسته می گويد بسياری از بزرگسالان مبتلا به اختلال
کمبود توجه همراه با بيش فعالی (ای دی اچ دی) از درمان مورد نياز خود محروم می مانند.
پرفسور فيليپ آشرسون، از بيمارستان مودزلی لندن، خواستار تشخیص و درمان اين بيماران شده است.

ای دی اچ دی (adhd) درکودکی به خوبی شناخته شده است اما تخمين ها حاکيست ۶۵ درصد بيماران درسالهای بعد هنوز تحت تاثير ابتلا به این اختلال در دوران کودکی هستند.

فصلنامه روانپزشکی بريتانيا نوشته است که بزرگسالان با اين اختلال ممکن است دچار افسردگی، اضطراب و تکانش گری (بيقراری) بشوند.

همچنين آگاه سازی درباره ای دی اچ دی به اين معنا است که شمار بيشتری از بزرگسالان علائم اصلی اين اختلال را در خود تشخيص دهند و در جستجوی کمک برآيند.


بزرگسالان با ای دی اچ دی درمان نشده هزینه بیشتری را به شبکه بیمه برای درمان های بهداشتی به دليل اختلالات مربوط به سيگار کشيدن، افزايش ميزان تصادفات جدی و سوء استفاده از الکل و مواد مخدرتحمیل می کنند


پرفسور آشرسون ، روانپزشک

پرفسور آشرسون می گويد برخی از بزرگسالان ممکن است تاکنون تشخيص اشتباهی با يک مشکل روانی ديگر دريافت کرده باشند و در نتيجه تحت درمان اشتباهی نيز قرار گرفته باشند.

دارو درمانی

در حال حاضر استفاده از داروهای محرک همچون ريتالين در کودکان بسيار شايع است و پرفسور آشرسون می گويد که اين امر بايد به عنوان يک درمان استاندارد در بزرگسالان نيز مورد توجه قرار گيرد.

وی می گويد:"تجويز دارو به ويژه داروهای محرک، راه موثری در کاهش علائم و رفتارهای ای دی اچ دی در بزرگسالی است. به همين دلايل ما مصرانه می خواهيم که درمان دارويی مناسب برای ای دی اچ دی بايد به عنوان جزیی از منابع درمانی معمول در مراکز روانپزشکی محسوب شود."

به هر روی، پرفسور آشرسون استدلال می کند که بی توجهی به اين اختلال ممکن است هزينه بيشتری داشته باشد.

وی می گويد: "بزرگسالان با ای دی اچ دی درمان نشده هزینه بیشتری را به شبکه بیمه برای درمان های بهداشتی به دليل اختلالات مربوط به سيگار کشيدن، افزايش ميزان تصادفات جدی و سوء استفاده از الکل و مواد مخدرتحمیل می کنند."

وی تاکيد می کند که باید پژوهش های بيشتری برای تببين سهم ای دی اچ دی در اختلالات روانپزشکی بزرگسالان صورت بگيرد.

کمبود امکانات

يک مطالعه اخير در لندن نشان داده است که اگرچه علائم اين اختلال در کودکان بين هفت تا ۱۷ سال رو به کاهش گذاشته است، ولی هفده ساله ها دارای همان ميزان از هايپراکتيوتی(بیش فعالی) بوده اند که هفت ساله ها.

وقتی همين گروه در سن ۲۶ سالگی نيز مورد ارزيابی قرار گرفتند، مشخص شد که دارای ميزان قابل توجهی از اختلالات روانپزشکی شامل احساس بی قراری، احساس افسردگی در هنگام بی تحرکی وافسردگی و مشکل در حفظ روابط پايدار بوده اند.

دکتر کريس استير که درمانگر ای دی اچ دی در کودکان است می گويد که کمبود امکانات برای بيماران مسن تر وجود دارد که به معنای آن است که بيمارانی که وارد دوران بزرگسالی می شوند از حمايت های مورد نياز و درمانی بی بهره می مانند، حتی اگر آنها همچنان دارای همان علائم بيماری باشند.

وی می گويد: "ما اغلب بيماران زير ۲۰ سال را مورد توجه قرار می دهيم، من فقط چند بيمار در سنين ميانی بيست تا سی سال داشتم و اين بسيار پرمخاطره است که به يک بيمار بگوييم من متاسفم ديگر نمی توانم تو را ويزيت کنم."

 

[Last Star]

بيش فعالي در بزرگسالان موجب از دست رفتن ‪ ۲۰‬روز كاري در سال مي‌شود

نتايج يك تحقيق بين‌المللي نشان مي‌دهد اختلال بيش فعالي كمبود توجه كه تا بزرگسالي ادامه داشته باشد مي‌تواند باعث از دست رفتن دستكم ‪۲۰‬روز كاري در سال شود.

به گزارش خبرگزاري آسوشيتدپرس از واشنگتن، اختلال بيش فعالي كمبود توجه كه همواره يك مشكل خاص كودكان محسوب مي‌شود اولين بار در سال ‪ ۱۸۴۵‬توسط پزشكي به نام دكتر فيليپ هاينريش هافمن تشريح شد.

اخيرا مشخص شده است بيش فعالي در برخي افراد تا بزرگسالي ادامه پيدا مي كند و با توجه به اين موضوع ، محققان به ارزيابي تاثير اين اختلال در كارگران پرداختند.

اين تحقيقات به سرپرستي دكتر رون ده گراف از موسسه اعتياد و سلامت رواني هلند نشان داد نداشتن قدرت تمركز حواس منجر به از دست رفتن ‪ ۲۲/۱‬روز كاري در سال از جمله ‪ ۸/۷‬روز غيبت بيشتر از محل كار مي‌شود.

محققان مي‌گويند غربالگري كارگران از نظر اختلال بيش فعالي و ارايه درمان ، در نهايت براي كارفرمايان مقرون به صرفه خواهد بود.

دكتر رونالد كسلر از دانشگاه هاروارد و نويسنده اين گزارش مي‌گويد از آنجا كه بيش فعالي در بزرگسالان به صورت پنهان است، شمار واقعي آنان روشن نمي شود.

كسلر به اشاره به عوارض بيش فعالي شامل غيبت از محل كار، بروز حوادث و عملكرد پايين ، اين اختلال را مشكل بزرگي توصيف مي‌كند.

كسلر مي‌گويد پرداخت هزار دلار هزينه درمان كارگراني كه دچار افسردگي مي تواند از ‪ ۴‬هزار دلار كاهش بهره وري پيشگيري كند.

ليندا اندرسون رييس انجمن اختلال بيش فعالي بزرگسالان مي‌گويد درمان و حمايت‌هاي محيط كاري مي‌تواند در اين زمينه حياتي باشد.

اندرسون كه خود در اين تحقيق مشاركت نداشته است مي‌گويد بيشتر مردم بيش فعالي را مشكل كودكان مي‌دانند، اما وقتي اين اختلال تا بزرگسالي ادامه يابد افراد در محيط كار خود دچار مشكل مي‌شوند و نياز به كمك خواهند داشت او مي‌افزايد تحقيق جديد ميزان بيش فعالي را در بزرگسالان كمتر از حد واقعي برآورد كرده است زيرا بسياري از مبتلايان بيكار هستند كه در اين تحقيق بررسي نشده اند.

محققان دريافتند بيشترين كاهش بهره وري به صورت كاهش كيفيت و كميت كار نمود پيدا مي‌كند نه غيبت از محل كار .

بسياري از كارفرمايان غيبت گاه به گاه را جزو هزينه‌هاي كاري محسوب مي كنند، اما معمولا انتظار دارند كارگران هنگامي كه حضور دارند كار كنند.

كشف اين نكته كه بيشترين كاهش كارايي مرتبط با بيش فعالي در روزهاي كاري رخ مي‌دهد ، از نظر يك كارفرما ناراحت‌كننده و قابل توجه است.

محققان در اين مطالعه ‪ ۷‬هزار و ‪ ۷۵‬كارگر ‪ ۱۸‬تا ‪ ۴۴‬ساله را در ‪ ۱۰‬كشور بررسي كردند. بطور ميانگين ‪ ۳/۵‬درصد اين افراد دچار بيش فعالي كمبود توجه بودند.

نتايج اين تحقيق در شماره آنلاين مجله ‪Occupational and Environmental‬ ‪ Medicine(‬طب كار و محيط زيست) منتشر شده است.

در سال ‪ ۲۰۰۶‬تحقيقي به سرپرستي كسلر نشان داد ‪ ۴/۴‬درصد بزرگسالان ‪ ۱۸‬تا ‪۴۴‬ ساله در آمريكا علايم بيش فعالي دارند و از ناتواني رنج مي‌برند.

تحقيق جديد ميزان بيش فعالي را در كارگران آمريكايي ‪ ۴/۵‬درصد برآورد كرده است كه به طور ميانگين منجر به از دست رفتن ‪ ۲۸/۳‬روز كاري در سال مي‌شود بالاترين آمار بيش فعالي با ‪ ۶/۳‬درصد مربوط به فرانسه بود، اما روزهاي كاري از دست رفته ‪ ۲۰/۱‬روز در سال برآورد شد.

درصد بيش فعالي در بزرگسالان و تعداد روزهاي كاري از دست رفته به ترتيب لبنان با ‪ ۰/۹‬درصد و ‪ ۱۹/۴‬روز، اسپانيا با ‪ ۱/۳‬درصد و ‪ ۱/۱‬روز كاري، كلمبيا ‪ ۱/۹‬درصد و ‪ ۲۹/۴‬روز كاري ، مكزيك ‪ ۲/۴‬درصد و ‪ ۶/۱‬روز كاري، ايتاليا ‪ ۳/۴‬درصد و ‪ ۲۲/۲‬روز كاري، آلمان با ‪ ۳/۵‬درصد و ‪ ۱۳/۶‬روز كاري، بلژيك با ‪ ۳/۷‬درصد و ‪ ۱۶/۵‬روز كاري مشاهده شد. در مورد هلند با ‪۴/۹‬ درصد بيش فعالي محققان متوجه بهبود عملكرد كاري در اين كشور شدند. اما براي بهبود عملكرد كارگران مبتلا به بيش فعالي در هلند توضيحي داده نشده است.

در تحقيق جداگانه‌اي كه به تازگي منتشر شد محققان به سرپرستي كسلر دريافتند اختلالات مهم رواني ساليانه منجر به از دست دادن ‪ ۱۹۳‬ميليارد دلار درآمد افراد مي‌شود.

اين تحقيق در مجله ‪ American Journal of Psychiatry‬منتشر شده است.




در تحقيق جديد بين‌المللي علاوه بر شركتهاي داروسازي ، سازمان جهاني بهداشت و موسسه ملي بهداشت رواني آمريكا نيز حمايت‌هايي به عمل آورده اند

 

[Last Star]

درمان داروئی بیش فعالی بزرگسالان

همان داروهائی که برای کودکان استفاده می شود برای بزرگسالان هم مصرف دارد

-ریتالین
- متیل فنیدیت
-lisdexamfetamine
- آمفتامین و دکسترو آمفتامین
-dexmethylphenidate

در گذشته اولین داروئی که برای بزرگسالان استفاده همان داروهای محرک بودند مثل ریتالین .65% استفاده کنندگان از آن داروها به درمان جواب میدادند. ولی خوب مشکلاتی در استفاده از آنها وجود دارد.امکان سوء استفاده از این دارو در بیمار وجود دارد. دارو ها ئی که اثرشان کوتاه است... اثرشان زود از بین می رود و چون بیمار حواس پرتی دارد نا خواسته دوز بیشتری را مصرف می کند.

تنها داروی اختصاصی بیش فعالی بزرگسالان داروی Stratterra است که توسط FDA تصویب شده.نه برای کودکان و نه برای نوجوانان اجازه استفاده ندارد. حسنش این هست که امکان سوء استفاده داروئی ندارد و نیاز به تجویز خاصی نیز ندارد

 

[Last Star]

اختلال بیش فعالی- کمبود توجه در بزرگسالان


اختلال بیش فعالی- کمبود توجه (ADHD) یکی از شایع ترین اختلال های دوران کودکی در سنین مدرسه شناخته می شود. این اختلال مربوط به محدودیت هایی در بازداری رفتار است که از لحاظ تحولی، سطوح نامناسبی از بی توجهی، تکانشی بودن و بیش فعالی را قبل از ۷ سالگی شامل می شود. اختلال بیش فعالی- کمبود توجه یک اختلال عصب- روانپزشکی شایع بین کودکان و نوجوانان است (بیدرمن و فارُن، ۲۰۰۴). فراوانی این اختلال در دامنه ۵ تا ۱۰% در کشورهای غربی است (فارُن و همکاران، ۲۰۰۳). در تحقیقات نشان داده شده است که علائم ADHD در ۶۰ درصد کودکان مبتلا به این اختلال تا بزرگسالی ادامه می یابد (بیدرمن و همکاران، ۲۰۰۰، راسموسن و گیلبرگ، ۲۰۰۰). کنترل و آموزش کودکان بیش فعال و تکانشی یا حواس پرت، در مقایسه با همسالان کم تحرک شان دشوارتر است. در نتیجه آنها با مشکلات رفتاری بیشتری مواجه می شوند.

اختلال بیش فعالی- کمبود توجه (ADHD) یکی از مشکلات روانشناختی کودکان است که در دوران کودکی تشخیص داده شده و تا بزرگسالی ادامه می یابد. برخلاف آنچه تاکنون تصور می شد علائم بالینی این اختلال در بزرگسالان عمدتا از بین نمی رود و درآنها شیوع زیادی دارد، اما غالبا تشخیص داده نمی شوند. این اختلال به ویژه برای دانشجویان مبتلا، مشکلات بسیاری را در زمینه های عاطفی، اجتماعی، تحصیلی و شغلی ایجاد می نماید. این اختلال مربوط به محدودیت هایی در بازداری رفتار است که از نظر تحولی، سطوح نامناسبی از بی توجهی، تکانشی بودن و بیش فعالی را قبل از سن ۷ سالگی شامل می شود(محمد اسماعیل، ۱۳۸۵).

محققان در خلال دهه گذشته متقاعد شده اند که اختلال بیش فعالی- کمبود توجه که قبلاً تصور می شد یک نشانگان مخصوص دوران کودکی است و با افزایش سن از بین می رود، در مراحل بعدی زندگی هم ادامه پیدا می کند و در بزرگسالی یک اختلال روانی شایع است (وندر، ترجمه صرامی، ۱۳۸۷).

این اختلال یک نشانه یا دسته ای از نشانگان است که شامل کوتاهی دامنه توجه، مشکل در تمرکز، کنترل ضعیف تکانه ، حواس پرتی ، بیش فعالی، بی قراری و مشکلات رفتاری است. بزرگسالان نیز مانند کودکان از این اختلال رنج می برند که می تواند در تمام سطوح اجتماعی ـ اقتصادی و فرهنگی مشاهده شود. این اختلال در دوران بزرگسالی به عنوان اختلال کمبود توجه، نوع باقی مانده مطرح می شود (وندر و همکاران، ۲۰۰۷،۱۹۸۵) بزرگسالان مبتلا به این اختلال باید در دوران کودکی پاره ای از علائم بالینی ADHD را داشته باشند. آن ها به عنوان بزرگسال نیز باید علائمی از جمله بیش فعالی حرکتی، نارسایی توجه، رفتارهای تکانه ای، ناتوانی در اتمام تکالیف، سازماندهی ضعیف، عملکرد تحصیلی ضعیف، احساس نگرانی، احساس ناامنی، حرمت نفس ضعیف، حافظه ضعیف، احساس ناامیدی، فراموشی فعلیت های روزانه، تصمیم گیری آنی، صحبت کردن افراطی، صحبت دیگران را قطع کردن داشته باشند. افزون بر این، آن ها بی ثبات و تکانشی و همواره «آمادة تکاپو» هستند و قادر به شرکت در فعالیت های تفریحی بی سر و صدا همچون پازل و مطالعه نیستند. اغلب گوش نمی دهند و به نظر می رسد که نمی توانند تا پایان به آموزش ها و پروژه ها توجه کنند. از بی نظمی و فراموشکاری آنان شکایت های فراوانی می شود. (وندر و همکاران، ۲۰۰۷، دوپال و همکاران، ۲۰۰۱).

این اختلال در کودکی ممکن است مرتبط با اختلال سلوک و اختلالات یادگیری باشد و در بزرگسالان نیز ممکن است مرتبط با اختلال سلوک، اختلال شخصیت ضد اجتماعی، سوء مصرف مواد و الکل، و احتمالاً بقایای مشکلات یادگیری باشد.

اگرچه در DSM-III هم تشخیص داده شده بود که اختلال توجه ممکن است تا بزرگسالی هم به صورت اختلال کم توجهی، نوع باقیمانده، ادامه پیدا بکند، اما اطلاعات منظم چندانی در مورد این نشانگان بیان نشده بود (وندر، ترجمه صرامی، ۱۳۸۷).

DSM-III-R ملاکی را به طور اختصاصی برای تشخیص آن در بزرگسالان مشخص نمی کند، ملاک را وجود نشانه های آن در کودکی یا نوجوانی و ادامه این وضعیت می داند. در DSM-III-R نشانه هایی که مخصوص افراد بزرگسال باشد ذکر نشده است. درمانگران صرفاً با استفاده از ملاک های DSM-III، می توانند مواردی از کم توجهی، تکانشی بودن (فقدان خویشتن داری) و بیش فعالی را در افراد بزرگسال تشخیص بدهند (وندر، ترجمه صرامی، ۱۳۸۷).

بیماران بزرگسال (بچه هایی که با این اختلال بزرگ شده اند)، در بزرگسالی هم علائمی دارند که نشان می دهد آنها هنوز هم بیش فعال هستند. به اینصورت که نمی توانند آرام بنشینند، خوششان نمی آید بدون فعالیت باشند و آرام گرفتن برایشان مشکل است. بعضی فقط وقتی احساس راحتی می کنند که برنامه شان را طوری تنظیم کنند که دائماً فعالیت جسمانی زیادی داشته باشند. آن ها به جای نشستن ترجیح می دهند بایستند. مرتباً در حین انجام کار سراغ کار دیگری می روند، و اگر به زور وادار به کم تحرکی و آرامش شوند ممکن است دچار اضطراب شوند.

مشکلات توجه، بیش فعالی و اختلال هماهنگی، تکانشی بودن (فقدان خویشتن داری)، بی نظمی، زیر پا گذاشتن قوانین اجتماعی، مشکل در برقراری ارتباط با دیگران، بی ثباتی عاطفی و کم تحملی در برابر فشارهای روانی از علائم اختلال بیش فعالی- کمبود توجه در بزرگسالان می باشد (وندر، ترجمه صرامی، ۱۳۸۷).



راضیه ایزدی فرد
کارشناسی روان شناسی
ravanyar.com

 

[Last Star]

بزرگسالان هم در معرض ابتلا به اختلال نقص توجه هستند



روانپزشكان مي‌گويند هر چند اختلال نقص توجه ناشي از بيش‌ فعالي(adhd) از دوران كودكي آغاز مي‌شود اما اگر در اين دوران تشخيص داده نشود مي‌تواند فرد را در سنين بزرگسالي گرفتار سازد.

به گزارش سرويس بهداشت و درمان ايسنا، اين بيماري كه سابقا اختلال نقص توجه يا add ناميده مي‌شد، مي‌تواند تاثير منفي چشمگيري روي توانايي فرد در محل كار، منزل و يا در ارتباط با دوستانش داشته باشد.

به گفته روانپزشكان، شيوه درمان مبتلايان بزرگسال شبيه به كودكان است فقط با اين تفاوت كه بايد با فيزيولوژي فرد بزرگسال هماهنگي داشته باشد.

بر اساس گزارش سايت اينترنتي هلت مي آپ، عامل اصلي ابتلا به اين اختلال هنوز ناشناخته است اما برخي از متخصصات معتقدند كه فاكتورهاي ژنتيكي در اين زمينه دخيل هستند.

به گفته برخي از روانپزشكان، عامل بروز اختلال نقص توجه ناشي از بيش فعالي در واقع وجود برخي از نارسايي‌ها در فعاليت‌هاي مغزي در دوران كودكي است كه مي‌توان از آن‌ها به عنوان نشانگرهاي زيستي براي تشخيص اين اختلال استفاده كرد.

برخي از مشخصه‌هاي کودکاني که به اين اختلال مبتلا هستند شامل بي‌قراري و ناآرامي، ‌دويدن مداوم از سويي به سوي ديگر و يا بالا رفتن از چيزي، پايين آمدن از صندلي وقتي که اجازه اين کار را ندارند، عدم توانايي در بي‌سر و صدا بازي کردن،‌ بيش از حد صحبت کردن،‌ پاسخ ‌دادن ناگهاني و بدون فکر به پرسشي که هنوز تمام نشده است، عدم توانايي در صبر کردن براي نوبت خود،‌ بدون اجازه وسط بازي ديگران پريدن و وسط صحبت ديگران پريدن هستند.