تاثیرات ازدواج بر سلامت روانی افراد
زندگی مرد و زن شامل مراحل رشد روانی، اجتماعی، جسمی و جنسی است؛ یعنی سن تقویمی به اضافه رشد روانی، فرهنگی و اجتماعی. انسان‌ها در هر دوره از زندگی خود نیازهای خاصی دارند…
در کودکی هیجان، در نوجوانی هویت‌یابی و در جوانی استقلال‌طلبی و یافتن شریکی که بتوانند از نظر عاطفی به او نزدیک شوند و فضای امنی به وجود آورند… خروج از حالت تجرد و میل به صمیمیت با جنس مخالف، یک حس درونی است و انسان‌ها را به نزدیک‌شدن به جنس مخالف متمایل می‌کند تا بتوانند با همدلی، زندگی مشترکی تشکیل دهند. گاهی زنان و مردان ۳۵-۲۰ ساله فکر می‌کنند نیازی به ازدواج ندارند چون شغل مناسبی دارند، مستقل هستند و نیاز جنسی چندانی هم در خود احساس نمی‌کنند ولی باید بدانند زندگی در همین مرحله باقی نمی‌ماند و نباید اینقدر شجاعانه رفتار کرد. لازمه گذراندن زندگی، همراهی با جنس مخالف است و اگر فردی به بهانه‌های مختلف حضور یک همدم را از خود دریغ کند، با بالاتر رفتن سن تقویمی و نزدیک شدن به آخر جوانی و پاگذاشتن به دوره میانسالی، دچار احساس خلاء، تنهایی، انزوا و کم‌شدن احساس رضایت از زندگی می‌شود. با افزایش سن، حس درونی و عاطفی نیز کم‌‌کم کاهش می‌یابد و این افراد دچار اضطراب و دلهره می‌شوند و احساس می‌کنند نتوانسته‌اند زندگی‌شان را تکمیل کنند. مشکلات تجرد در سنین بالاتر برای مردان و زنان تقریبا یکسان است. زنان از نظر روانی علاقه زیادی به مادرشدن دارند و فرزنددارشدن را شرط تکامل خود می‌دانند. ازدواج برای همه ضروری است و هیچ وقت برای اقدام به آن دیر نیست، حتی افراد کهنسال هم باید برای داشتن همدم و هم‌صحبت، همسری برای خود انتخاب کنند. ازدواج باعث احساس نشاط و پرشدن خلاء عاطفی می‌شود و در هر زمانی رخ دهد، احساس رضایت و شادابی را به ارمغان می‌آورد. انتخاب همسر در سنین بالا معمولا بهتر و سنجیده‌تر انجام می‌شود و پیوند زن و مرد باعث ارتقای بهداشت و سلامت روان خواهد شد.
زندگی مرد و زن شامل مراحل رشد روانی، اجتماعی، جسمی و جنسی است؛ یعنی سن تقویمی به اضافه رشد روانی، فرهنگی و اجتماعی. انسان‌ها در هر دوره از زندگی خود نیازهای خاصی دارند…
در کودکی هیجان، در نوجوانی هویت‌یابی و در جوانی استقلال‌طلبی و یافتن شریکی که بتوانند از نظر عاطفی به او نزدیک شوند و فضای امنی به وجود آورند… خروج از حالت تجرد و میل به صمیمیت با جنس مخالف، یک حس درونی است و انسان‌ها را به نزدیک‌شدن به جنس مخالف متمایل می‌کند تا بتوانند با همدلی، زندگی مشترکی تشکیل دهند. گاهی زنان و مردان ۳۵-۲۰ ساله فکر می‌کنند نیازی به ازدواج ندارند چون شغل مناسبی دارند، مستقل هستند و نیاز جنسی چندانی هم در خود احساس نمی‌کنند ولی باید بدانند زندگی در همین مرحله باقی نمی‌ماند و نباید اینقدر شجاعانه رفتار کرد. لازمه گذراندن زندگی، همراهی با جنس مخالف است و اگر فردی به بهانه‌های مختلف حضور یک همدم را از خود دریغ کند، با بالاتر رفتن سن تقویمی و نزدیک شدن به آخر جوانی و پاگذاشتن به دوره میانسالی، دچار احساس خلاء، تنهایی، انزوا و کم‌شدن احساس رضایت از زندگی می‌شود. با افزایش سن، حس درونی و عاطفی نیز کم‌‌کم کاهش می‌یابد و این افراد دچار اضطراب و دلهره می‌شوند و احساس می‌کنند نتوانسته‌اند زندگی‌شان را تکمیل کنند. مشکلات تجرد در سنین بالاتر برای مردان و زنان تقریبا یکسان است. زنان از نظر روانی علاقه زیادی به مادرشدن دارند و فرزنددارشدن را شرط تکامل خود می‌دانند. ازدواج برای همه ضروری است و هیچ وقت برای اقدام به آن دیر نیست، حتی افراد کهنسال هم باید برای داشتن همدم و هم‌صحبت، همسری برای خود انتخاب کنند. ازدواج باعث احساس نشاط و پرشدن خلاء عاطفی می‌شود و در هر زمانی رخ دهد، احساس رضایت و شادابی را به ارمغان می‌آورد. انتخاب همسر در سنین بالا معمولا بهتر و سنجیده‌تر انجام می‌شود و پیوند زن و مرد باعث ارتقای بهداشت و سلامت روان خواهد شد.