
روانشناسان عقیده دارند که زندگی زناشویی اصولاً یک نوع نزاع دوستانه است و اختلاف خلقت بین آن دو ایجاب میکند که با یکدیگر پرخاش و نزاع کنند. منتها خداوند حکیم طوری این دو جنس مخالف را با همدیگر جوش داده و بین آنها الفت ایجاد کرده است که پرخاش و تندخوییها در برخی از اوقات ثمربخش واقع شده، نظام خانواده و اجتماع از این راه برقرار میگردد.
از این رو کمتر خانوادهای است که در طول زندگی زناشویی خود دچار بحرانهای زودگذر نشود. غالباً اختلافات جزئی و کلی در اکثر خانوادهها بین زن و شوهر امری است طبیعی که نه تنها به مراحل خطر و بحران شدید و جدایی نمیکشد بلکه دنبال آن یک نوع محبت و سازش میآید و در حقیقت یکنواختی در زندگی را که عامل برخی از گرفتاریهای خانوادگی است از بین میبرد و از این جهت پیدایش تندخوییهای آرام و لطیف به هیچوجه جای نگرانی نیست. مهم این است که بدانیم چه زمان و چگونه با مسایل برخورد کنیم و از چه روشی برای به سرانجام رساندن اختلافات بهره ببریم. دکتر باخ، روانشناس نامی میگوید: اگر پرخاش و نزاع اصلاً صورت نگیرد ناراحتیهای دو طرفه انباشته و متراکم شده و یکباره کوه آتشفشان منفجر میشود و البته دیگر در این موقع آشتی غیرممکن است یا بسیاربسیار دشوار. یکی دیگر از کارشناسان امور خانواده میگوید: عدم موافقتها همیشه جدایی پیش نمیآورد بلکه پیش از ناسازگاری عدم توانایی طرفین در غلبه بر مشکلات موجب جدایی میشود.