شهرستان چناران، با پهنه ای بيش از 4هزار كيلومترمربع، در شمال خاوری استان خراسان‌رضوي قرار دارد. در سرشماري سراسري سال 1375 جمعيت شهرستان چناران 107270 نفر بر آورد شده است كه از اين تعداد 32064 نفر در مركز اين شهرستان زندگي مي‌‌‌كردند. هنر فرش‌بافي در چناران و پيرامون آن رايج است اين فرش ها با طرح‌هاي مشهد و نقش هاي افشان، لچك، ترنج، محرابي‌و خشتي عرضه مي‌شود. شهر منيجان، مسجد جامع پيشين شهر و ميل رادكان از جمله مهم ترين مناطق ديدني و تاريخي شهرستان چناران به شمار مي‌آيند.
-
توجه: در صورتی که از کاربران قدیمی ایران انجمن هستید و امکان ورود به سایت را ندارید، میتوانید با آیدی altin_admin@ در تلگرام تماس حاصل نمایید.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an alternative browser.
You should upgrade or use an alternative browser.
شهرستان چناران
- شروع کننده موضوع neda_omid
- تاریخ شروع
کشاورزی و دام داری
در چناران به دليل وجود رودخانه‌ي كشف رود، بارندگی زياد و زمين حاصل‌خيز، كشاورزی رواج كامل دارد. آب كشاورزی از رودخانه، چاه و كاريز تأمين می شود و مهم ترين فرآورده های كشاورزی آن را، چغندرقند، گندم، جو، و تره بار تشكيل می دهند. دام‌داری نيز از كارهای مهم مردم بوده و بيش تر دركنار كشاورزی رايج است.
در چناران به دليل وجود رودخانه‌ي كشف رود، بارندگی زياد و زمين حاصل‌خيز، كشاورزی رواج كامل دارد. آب كشاورزی از رودخانه، چاه و كاريز تأمين می شود و مهم ترين فرآورده های كشاورزی آن را، چغندرقند، گندم، جو، و تره بار تشكيل می دهند. دام‌داری نيز از كارهای مهم مردم بوده و بيش تر دركنار كشاورزی رايج است.
وجه تسميه و پيشينه تاريخي
نام اين ناحيه در گذشته های بسيار دور «رادكان» بوده و سپس «ارداك» خوانده شده و ظاهرا از سال 1338 هـ . ش، به چناران تبديل يافته و مركز آن رادكان تعيين شده است. از آن جا كه در دوران پيش از اسلام و هم چنين سده های نخست اسلامی «رادكان» بسيار آباد و پر رونق بوده و يكی از شهرهای چهارگانه توس به شمار می رفته و مردانی جوانمرد، نيك انديش و شجاع داشته است، آن را «رادكان» به معنی جايگاه جوانمرد خوانده‌اند. واژه «ارداک» نيز دارای معانی گوناگونی چون مکان مردان بزرگ، قرارگاه سپاهيان‌و نيز نام شخصی خاص است. بنای ارداك (چناران) را به اردا، موبد اردشير بابكان، كه پارسيان او را پيامبر دانسته اند و پدرش ويراف بوده نسبت می دهند. شايد اين موبد، موكل آتشكده اين ناحيه بوده و به همين جهت به آن ارداك گفته اند.
تمامی سرزمين خراسان، از جمله ناحيه چناران در روزگار خلفای راشدين گشوده شده و پس از آن، امويان و عباسيان بر آن حكومت كرده اند. در 129 هـ . ق، ابومسلم خراسانی از شهر مرو برخاست و خراسان از جمله رادكان و چناران را گشود. سپس طاهريان، صفاريان سيستان، سامانيان، غزنويان، سلجوقيان و خوارزمشاهيان بر اين ديار حكم رانده اند. آلب ارسلان سلجوقی در سال 463 هـ . ق، فرزند خود ملكشاه را به وليعهدی خويش برگزيد و از خوارزم به رادكان آمده بزرگان، حاكمان و سرداران را در آن جا گرد آورد. وی با ساختن تختی از زر سرخ فرزند و وليعهد خويش را بر فراز آن نشانيد و فرمان داد كه بار ديگر، اميران و بزرگان با او بيعت كنند.
با چيره گی مغولان بر سراسر خراسان در سال 617 هـ . ق، سنتبای بهادر به دستور چنگيز مغول در 617 هـ . ق، از راه توس، رهسپار رادكان شد و چون از النگ رادكان (چمن رادكان) خوشش آمد، آسيبی به ساكنان آن نرسانيد؛ تنها شماری سرباز در آن جا گذاشت و رهسپار خبوشان (قوچان) شد. بر اساس منابع تاريخی، هلاكوخان مغول نيز چند گاه به رادكان و چناران آمده و در آن جا اردو زده است. از سال 641 هـ . ق، به بعد نيز حکومت های بزرگ و کوچکی چون ملك كرت در هرات، امراء سربداری (737 هـ . ق) در سبزوار، طغا تيموريان (737 هـ . ق) در جرجان، امراء جغتايی (769 هـ . ق) در بلخ، تيموريان (781 هـ . ق) و نيز اوزبك ها و صفويان بر اين سرزمين حكومت داشته اند. شاه عباس بزرگ صفوی (996- 1038 هـ . ق) برای جلوگيری از تاخت و تاز تركان و اوزبكان، کردان جنگجو را از ولايت های باختری ايران به خراسان كوچ داد و پنج ولايت كرد نشين در مرز، از استرآباد تا چناران تشكيل داد.
نادرشاه افشار (1148- 1160 هـ . ق)، در روزگار فرمانروايی خود، خراسان، از جمله چناران را در دست داشت و جانشينانش تا سال 1217 هـ . ق، بر اين سرزمين حكومت كردند. نادرشاه در چناران، مركزی برای پرورش اسب ايجاد كرده بود، كه از نژاد اسب عربی و ماديان خراسانی، بهترين اسب را پرورش می دادند. پس از افشاريان، تا سال 1248 هـ . ق، سرزمين پهناور خراسان به گونه ملوك الوايفی اداره می گشت و چندين طايفه از كردان، بر بخشی از آن، از جمله چناران و قوچان حكومت می كردند. ناصرالدين شاه قاجار نيز دوبار در فاصله سال های 1283 و 1300 هـ . ق به رادكان آمده و در اين زمان حاكم آن، محمد رضا خان رادكانی بوده و چناران تابع بلوك رادكان بوده است.
نام اين ناحيه در گذشته های بسيار دور «رادكان» بوده و سپس «ارداك» خوانده شده و ظاهرا از سال 1338 هـ . ش، به چناران تبديل يافته و مركز آن رادكان تعيين شده است. از آن جا كه در دوران پيش از اسلام و هم چنين سده های نخست اسلامی «رادكان» بسيار آباد و پر رونق بوده و يكی از شهرهای چهارگانه توس به شمار می رفته و مردانی جوانمرد، نيك انديش و شجاع داشته است، آن را «رادكان» به معنی جايگاه جوانمرد خوانده‌اند. واژه «ارداک» نيز دارای معانی گوناگونی چون مکان مردان بزرگ، قرارگاه سپاهيان‌و نيز نام شخصی خاص است. بنای ارداك (چناران) را به اردا، موبد اردشير بابكان، كه پارسيان او را پيامبر دانسته اند و پدرش ويراف بوده نسبت می دهند. شايد اين موبد، موكل آتشكده اين ناحيه بوده و به همين جهت به آن ارداك گفته اند.
تمامی سرزمين خراسان، از جمله ناحيه چناران در روزگار خلفای راشدين گشوده شده و پس از آن، امويان و عباسيان بر آن حكومت كرده اند. در 129 هـ . ق، ابومسلم خراسانی از شهر مرو برخاست و خراسان از جمله رادكان و چناران را گشود. سپس طاهريان، صفاريان سيستان، سامانيان، غزنويان، سلجوقيان و خوارزمشاهيان بر اين ديار حكم رانده اند. آلب ارسلان سلجوقی در سال 463 هـ . ق، فرزند خود ملكشاه را به وليعهدی خويش برگزيد و از خوارزم به رادكان آمده بزرگان، حاكمان و سرداران را در آن جا گرد آورد. وی با ساختن تختی از زر سرخ فرزند و وليعهد خويش را بر فراز آن نشانيد و فرمان داد كه بار ديگر، اميران و بزرگان با او بيعت كنند.
با چيره گی مغولان بر سراسر خراسان در سال 617 هـ . ق، سنتبای بهادر به دستور چنگيز مغول در 617 هـ . ق، از راه توس، رهسپار رادكان شد و چون از النگ رادكان (چمن رادكان) خوشش آمد، آسيبی به ساكنان آن نرسانيد؛ تنها شماری سرباز در آن جا گذاشت و رهسپار خبوشان (قوچان) شد. بر اساس منابع تاريخی، هلاكوخان مغول نيز چند گاه به رادكان و چناران آمده و در آن جا اردو زده است. از سال 641 هـ . ق، به بعد نيز حکومت های بزرگ و کوچکی چون ملك كرت در هرات، امراء سربداری (737 هـ . ق) در سبزوار، طغا تيموريان (737 هـ . ق) در جرجان، امراء جغتايی (769 هـ . ق) در بلخ، تيموريان (781 هـ . ق) و نيز اوزبك ها و صفويان بر اين سرزمين حكومت داشته اند. شاه عباس بزرگ صفوی (996- 1038 هـ . ق) برای جلوگيری از تاخت و تاز تركان و اوزبكان، کردان جنگجو را از ولايت های باختری ايران به خراسان كوچ داد و پنج ولايت كرد نشين در مرز، از استرآباد تا چناران تشكيل داد.
نادرشاه افشار (1148- 1160 هـ . ق)، در روزگار فرمانروايی خود، خراسان، از جمله چناران را در دست داشت و جانشينانش تا سال 1217 هـ . ق، بر اين سرزمين حكومت كردند. نادرشاه در چناران، مركزی برای پرورش اسب ايجاد كرده بود، كه از نژاد اسب عربی و ماديان خراسانی، بهترين اسب را پرورش می دادند. پس از افشاريان، تا سال 1248 هـ . ق، سرزمين پهناور خراسان به گونه ملوك الوايفی اداره می گشت و چندين طايفه از كردان، بر بخشی از آن، از جمله چناران و قوچان حكومت می كردند. ناصرالدين شاه قاجار نيز دوبار در فاصله سال های 1283 و 1300 هـ . ق به رادكان آمده و در اين زمان حاكم آن، محمد رضا خان رادكانی بوده و چناران تابع بلوك رادكان بوده است.
مشخصات جغرافيايي
شهرستان چناران، با پهنه ای بيش از 4هزار كيلومتر مربع، در شمال خاوری استان خراسان رضوي قرار دارد. اين شهرستان ازشمال به شهرستان درگز، از باختر به شهرستان قوچان، از خاور به شهرستان مشهد و از جنوب به شهرستان های نيشابور و مشهد محدود است. اين شهرستان با قرار گرفتن در ميانه دشت توس و كوه های هزار مسجد و بينالود، فاقد ناهمواری است. هوای چناران معتدل و خشك است، و بيش ترين درجه حرارت در تابستان ها به 37 درجه بالای صفر و كم ترين آن، در زمستان ها به 15 درجه زير صفر می رسد. ميانگين بارندگی ساليانه اين شهر250 ميلي‌متر است.
شهرستان چناران، با پهنه ای بيش از 4هزار كيلومتر مربع، در شمال خاوری استان خراسان رضوي قرار دارد. اين شهرستان ازشمال به شهرستان درگز، از باختر به شهرستان قوچان، از خاور به شهرستان مشهد و از جنوب به شهرستان های نيشابور و مشهد محدود است. اين شهرستان با قرار گرفتن در ميانه دشت توس و كوه های هزار مسجد و بينالود، فاقد ناهمواری است. هوای چناران معتدل و خشك است، و بيش ترين درجه حرارت در تابستان ها به 37 درجه بالای صفر و كم ترين آن، در زمستان ها به 15 درجه زير صفر می رسد. ميانگين بارندگی ساليانه اين شهر250 ميلي‌متر است.