"شیرکو بی‌کس" شاعر نامی کُرد پس از مدت‌ها جدال با بیماری در روز یکشنبه (۱۳ مرداد) در بیمارستانی در سوئد از دنیا رفت. شیرکو بی‌کس زاده سال ۱۹۴۰ در سلیمانیه عراق بود او به دلیل مشکلات سیاسی پنج سال در سوئد زندگی کرد و پس از آن به عراق بازگشت. آشنایی با شیرکو بی‌کس به سال‌های آغاز فعالیت حقیر در عرصه وبلاگ‌نویسی و لرشناسی بازمی‌گردد آن هنگام که تعدادی از اشعار بازسرایی شده ایشان بدستم رسید. لکن علاقه من به شیرکو بی‌کس به خاطر حس هویت‌خواهانه، تبار زاگرسی و عناصر طبیعی چون کوهستان، چشمه و ... در اشعارش است.اشعاری که شیرکو بی‌کس را در رده شاعران پرآوازه جهان چون پابلو نرودا، محمود درویش، لورکا و ... قرار می‌دهد.
"بوسه‌های شیرین" کبک که می‌میردآوازهایی از خودبرای کوه بر جای می‌گذاردزنبور که می‌میردبوسه‌هایی شیرین از خودبرای باغ بر جای می‌گذاردطاووس که می‌میردچند پر رنگین از خودبرای گلدان بر جای می‌گذاردآهو که می‌میردمشک از خود بر جای می‌گذاردمن که بمیرمچند شعر تازه و زیبا از خودبرای کردستان بر جای می‌گذارم
شیرکو در شعر «بوسه‌های شیرین» مرگ خویش را با تولد چند شعر زیبا چنین پیش‌گویی کرده بود: