مشاعره ی 3 شاعر

[baroon]

مشاعره با اشعار ناب و نغز حافظ ، مولانا و سعدی شیرازی؛
هدف آشنایی بیشتر با اشعار این 3 شاعر بزرگ هست، خواهشم اینه که حتماً اسم شاعر رو ذکر کنید.
همین و دیگر هیچ :خنده2:

بسم الله...
​

کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب
تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند
​

*حافظ*




​

 

[یاسی]

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
وندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند . حافظ

 

[baroon]

دوکس گرد دیدند و آشوب و جنگ
پراگنده نعلین و پرنده سنگ
یکی فتنه دید از طرف بر شکست
یکی در میان آمد و سر شکست
کسی خوشتر از خویشتن دار نیست
که با خوب و زشت کسش کار نیست
تو را دیده در سر نهادند و گوش
دهن جای گفتار و دل جای هوش
مگر بازدانی نشیب از فراز
نگویی که این کوته است، آن دراز

*سعدی*



​

​

 

[یاسی]

زاهد ظاهر پست از حال ما آگاه نیست

در حق ما هر چه گوید جای هیچ اکراه نیست
درطریقت هر چه پیش ساللک آید خیر اوست
در صراط مستقیم ایدل کسی گمراه نیست​

حافظ​

 

[Maryam]

تو از خواری همی نالی نمی بینی عنایت ها
مخواه از حق عنایت ها و یا کم کن شکایت ها
تو را عزت همی باید که آن فرعون را شاید
بده آن عشق و بستان تو چو فرعون این ولایت ها

« مولانا »
​

 

[baroon]

اینش سزا نبود دل غمگسار من
کز غمگسار خود سخن ناسزا شنید
محروم اگر شدم از کوی او چه شد
از گلشن زمانه که بوی وفا شنید؟
حافظ وظیفه ی تو دعا گفتن است و بس
در بند آن مباش که نشنید یا شنید

*حافظ*​

​

 

[mahdis]

دیریست که دلـدار پـیـامی نفرستاد ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد ​

​

​

​

​

​

صد نامه فرستادم و آن شاه سواران پـیـکی ندوانـیـد و سلامی نفرستاد ​

​

 

[baroon]

دل خرابی می‌کند دلدار را آگه کنید
زینهار ای دوستان جان من و جان شما

*حافظ*



​

​

 

[یاسی]

الا یا ایهاالساقی ادر کاسا وناولها / که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها .

 

[baroon]

ای سبزی هر درخت و هر باغ و گیا
ای دولت و اقبال من و کار و کیا
ای خلوت و ای سماع و اخلاص و ریا
بی‌حضرت تو این همه سوداست بیا
​

*مولانا*
​

 

[baroon]

ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم
وز هرچه گفته اند و شنیدیم و خوانده ایم
مجلس تمام گشت و به آخر رسید عمر
ما همچنان در صف اوّل تو مانده ایم

*سعدی*



​

​

 

[fatemeh]

منم مستی و اصل من «مِی عشق»
بگو از می بجز مستی چه آید؟

مولانا​

 

[baroon]

دیدار می نمایی و پرهیز میکنی
بازار خویش و آتش ما تیز میکنی

*سعدی*
​

​

 

[fatemeh]

يوسف گمگشته بازآيد به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

حافظ

 

[baroon]

روزها فکر من این است و همه شب سخنم

که چرا غافل از احوال دل خویشتنم



از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود

به کجا میروم آخر ننمایی وطنم




مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا

یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم



آنچه از عالم عِلوی است من آن می گویم

رخت خود باز بر آنم که همانجا فکنم



مرغ باغ ملکوتم نِیم از عالم خاک

چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم



کیست آن گوش که او می شنود آوازم

یا کدام است سخن می کند اندر دهنم



کیست در دیده که از دیده برون می نگرد

یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم



تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی

یک دم آرام نگیرم نفسی دم نزنم



می وصلم بچشان تا در زندان ابد

به یکی عربده مستانه به هم درشکنم



من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم

آنکه آورد مرا باز برد تا وطنم



تو مپندار که من شعر به خود می گویم

تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم

*مولوی*



​

​

 

[fatemeh]

من‌آن مرغ سخندانم که در خاکم رود صورت
هنوز آواز می‌آید به معنی از گلستانم

سعدی شیرازی​

 

[پارسا مرزبان]

من حاصل عمر خود ندارم جز غم
در عشق ز نیک و بد ندارم جز غم

یک همدم باوفا ندیدم جز درد
یک مونس نامزد ندارم جز غم

حافظ



​

 

[fatemeh]

من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه
صد بار تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه

*مولوی*

 

[پارسا مرزبان]

هرگز اگر راه به معنی برد
سجده صورت نکند بت پرست

مستی خمرش نکند آرزو
هر که چو سعدی شود از عشق مست

سعدی
​

 

[fatemeh]

تــو شـاه عـظـیـمـی کـه در دل مـقـیـمـی
تـــو آب حـــیـــاتــی کــه در تــن روانــی

حضرت مولانا​