مـرگ شیـریـــن ▬ مـرگ تــــلـخ

[baroon]

مرگ برگ، پایان ذرّه نیستــــــ...

​

تاپیک تلخ و شیرینم رو تقدیم می کنم به ساحت اندیشه ی یارانِ جان.:1:



:*:*:*:*:*:*:


به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا درد این جهان باشد

جنازه ام چو بینی مگو فراق فراق
مرا وصال و ملاقات آن زمان باشد

مرا به گور سپاری مگو وداع وداع
که گور پرده ی جمعیت جنان باشد

فروشدن چو بدیدی برآمدن بنگر
غروب شمس و قمر را چرا زیان باشد

کدام دانه در زمین رفت که نرست؟
چرا به دانه ی انسانیت این گمان باشد




​

 

[baroon]

ز خاک من اگر گندم بر آید
از آن گر نان پزی مستی فزاید

خمیر و نانوا دیوانه گردد
تنورش بیت مستانه سراید

میا بی دف به گور من زیارت
که در بزم خدا غمگین نشاید

بدرّی زآن کفن بر سینه بندی
خراباتی ز جانت در گشاید

مرا حق از می عشق آفریده ست
همان عشقم اگر مرگم بساید

منم مستی و اصل من می عشق
بگو از می به جز مستی چه زاید؟



​

 

[baroon]

من که از پژمردن یک شاخه گل
از نگاه ساکت یک کودک بیمار
از فغان یک قناری در قفس
از غم یک مرد، در زنجیر
حتی قاتلی بردار!
اشک در چشمان و بغضم در گلوست
وندرین ایام
زهرم در پیاله، زهرمارم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم؟



​

 

[baroon]

یک زمان
در یک مکان
با مرگ میعاد خواهم داشت

کاش
آن زمان و آن مکان
اینجا و اکنون بود


​

 

[baroon]

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد
فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی
رود گوشه ای دور و تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب
که خود در میان غزل ها بمیرد

گروهی برآنند که این مرغ شیدا
کجا عاشقی کرد؟ آنجا بمیرد

شب مرگ از بیم آنجا شتابد
که از مرگ غافل شود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم
ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چو روزی ز آغوش دریا برآمد
شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی آغوش باز کن
که می خواهد این قوی زیبا بمیرد


​

 

[baroon]

روزی از روزها و شبی از شب ها، خواهم افتاد و خواهم مُرد...
امّا می خواهم هر چه بیشتر بروم، تا هر چه دورتر بیفتم، تا هر چه دیرتر بیفتم!
هر چه دیرتر و دورتر بمیرم!
نمی خواهم حتی یک گام یا یک لحظه، بیش از آنکه می توانستم بروم و بمانم، افتاده باشم و جان داده باشم، همین!

دکتر علی شریعتی

 

[baroon]

می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه ی خویش

به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه ی خویش

می برم تا که در آن نقطه ی دور
شستشویش دهم از رنگ گناه

شستشویش دهم از لکه ی عشق
زین همه خواهش بی جا و تباه!

می برم تا ز تو دورش سازم
ز تو ای جلوه ی امّید محال

می برم زنده به گورش سازم
تا ازین پس نکند یاد وصال

عاقبت بند سفر پایم بست
می روم خنده به لب خونین دل

می روم از دل من دست بدار
ای امید عبث بی حاصل​

فروغ فرخزاد​

 

[baroon]

مرگ من روزی فراخواهد رسيد
در بهاری روشن از امواج نور
در زمستانی غبار آلود و دور
يا خزانی خالی از فرياد و شور

ديدگانم همچو دالان های تار
گونه هايم همچو مرمرهای سرد
ناگهان خوابی مرا خواهد ربود
من تهی خواهم شد از فرياد درد

خاک می خواند مرا هردم به خويش
می رسند از ره كه در خاكم نهند
آه شايد عاشقانم نيمه شب
گل به روی گور غمناكم نهند

در اتاق كوچكم پا می نهد
بعد من با ياد من بيگانه ای
در بر آيينه می ماند به جای
تار مويی، نقش دستی٬ شانه ای

می شتابند از پی هم بی شكيب
روزها و هفته ها و ماه ها
چشم تو در انتظار نامه ای
خيره می ماند به چشم راه ها

ليک ديگر پيكر سرد مرا
می فشارد خاک دامنگير خاک
بی تو دور از ضربه های قلب تو
قلب من می پوسد آنجا زير خاک

بعد ها نام مرا باران و باد
نرم می شويند از رخسار سنگ
گور من گمنام می ماند به راه
فارغ از افسانه های نام و ننگ
​

فروغ فرخزاد
​

 

[baroon]

روز مرگم، هر که شیون کند از دور و برم دور کنید
همه را مســــت و خراب از مــــی انــــگور کنیـــــد

مزد غـسّـال مرا سیــــر شــــرابــــــش بدهید
مست مست از همه جا حـــال خرابش بدهید

بر مزارم مــگــذاریــد بـیـــاید واعــــــظ
پـیــر میخانه بخواند غــزلــی از حــــافـــظ

جای تلقــیـن به بالای سرم دف بـــزنیـــد
شاهدی رقص کند جمله شما کـــف بزنید

روز مرگــم وسط سینه ی من چـــاک زنیـد
اندرون دل مــن یک قـلم تـاک زنـیـــــــد

روی قــبـــرم بنویـسیــد وفــــادار برفـــت
آن جگر سوخته خسته از این دار برفــــت


وحشی بافقی
​

 

[fatemeh]

جفت کفشی خریده ام
برای از سر گرفتن آغازی دوباره
و دگر از غم نخواهم گفت
خدا آن سوی جاده مرگ
خورشید به دست
در انتظار من است...​

 

[baroon]

خبر دادن که تو رفتی، هم آواز شب و بارون
چه تنها خسته و زخمی، دلُ کندی از این زندون
خبر دادن که تو رفتی، ولی من بی خبر بودم
صدات گم شد توی غوغا، یا شاید هم که کر بودم

به تو گفتم که ما هر دو، اسیر درد نفرینیم
برای پر زدن بی هم، چه تن خسته چه سنگینیم

رفیق روز تنهایی! رفیق دوره ی حسرت!
رفیق صاف و بی کینه! تو شهر غربت و نفرت
تو رو از قلب من کندن، چه سخته درد دل کندن
جدا کردن با اشک و درد، دل و قلب منو از من

​

نذاشتن تا دم آخر، یه لحظه پیش هم باشیم
دوتا موج و دوتا همراه، کنار هم یه دریا شیم

دلُ بردار که دلخسته م، از این شیون و فریادش
که این ویرونه هم دیگه، ‎ ‎به کار ما نمیادش
رفیق روز تنهایی! رفیق دوره ی حسرت!
رفیق صاف و بی کینه! تو شهر غربت و نفرت
تو رو از قلب من کندن، چه سخته درد دل کندن
جدا کردن با اشک و درد، دل و قلب منو از من​

​

​

 

[baroon]

شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت
روی مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت

گویی از صحبت ما نیک به تنگ آمده بود
بار بربست و به گردش نرسیدیم و برفت

بس که ما فاتحه و حرز یمانی خواندیم
وز پی اش سوره‏ی اخلاص دمیدیم و برفت

عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد
دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت

شد چمان در چمن حسن و لطافت لیکن
در گلستان وصالش نچمیدیم و برفت

همچو حافظ همه شب ناله و زاری کردیم
کای دریغا به وداعش نرسیدیم و برفت


*حافظ شیرازی*​

 

[baroon]

موسیقی عجیبی ست مرگ
بلند می شوی
و چنان آرام و نرم
می رقصی
که دیگر هیچکس تو را
نمی بیند!


گروس عبدالملکیان​

 

[fatemeh]

ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﺪ . . .
ﺩﯾﮕﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻧﺸﺪ ...

 

[shakira]

هر شب،

هوا که تاریک می شود،

به آسمان زل میزنم،

و سیگار به دست،

در شهر خاطراتمان،

قدم میزنم ...

نمیدانم،

خاطرات دلم را می سوزاند،

یا این پک های

عمیق ...

:گل:


​