گزیده ی اشعار از کتاب « دروغ هایِ » | علی محمّد مؤدّب

[baroon]

خورشید برآمد



خورشید برآمد
با آتش هایی کمتر از تابش های دیروزی اش

گل شکفت
با برگ هایی کمتر از خنده های دیروزی اش

و پرنده پر باز کرد
با پرهایی کمتر از پروازهای دیروزی اش

تنها منم
که امروز بیش از دیروز
تو را دوست دارم




​

 

[baroon]

انتخاب



موش به سوراخش می خزد
لاک پشت به لاکش

و شترمرغ
سر در شن فرومی کند

امّا قناری را اگر بترسانند
می پرد به آغوش آسمان ...



​

 

[baroon]

پاییز خیال می کند

( برای قیصر امین پور)



پاییز خیال می کند
تو را از یاد برده است
وقتی در کنار راه
هر گلی
چهره تو را به یاد می آورد


​

 

[baroon]

راه افتاده بودیم


راه افتاده بودیم
گمان می کردیم عاشق هستیم
امّا تو
ریگی به کفش داشتی
دنیا ریگی بود در کفش تو​

 

[baroon]

اسم که ...


اسم که مسئله ی مهمّی نیست
عزیز من!
من هم می توانستم
یوسف باشم
امّا
پیراهن ملعونم پاره نشد!​

 

[baroon]

قرمز!


قرمز!
قرمز!
قرمز!
چراغ محکم سر حرفش ایستاده بود
من سبز شدم​

 

[baroon]

می دانستم این قوم...


می دانستم این قوم آن گونه عادل نیستند
آن گونه مهربان نیستند
که ما را بکشند
پرندگان و رؤیاهایمان را می کشند
امّا نمی دانستم
تو نیز از این طایفه ای!​

 

[baroon]

در عدالت خدا شک نمی کنم


در عدالت خدا شک نمی کنم
برای اینکه زلزله آفریده است
و جنگ را
و دیدن تو را از کوران گرفته است

در عدالت خدا شک نمی کنم
برای همه ی چیزهای خوب
که از انسان گرفته است
حتّی برای تو که از من گرفته است

در عدالت خدا شک نمی کنم
تا قلبم در مشتش
جواهر بی تایی دارد همچون عشق​

 

[baroon]

بازنده نیستم


بازنده نیستم
که عشق باخته ام
همین نام تو که برده ام
فردا
برگ برنده ی من است​

 

[baroon]

هنوز گریه می اندازدم


هنوز گریه می اندازدم
خنده ی زنی
که می خواست مرد باشد
چون مردان خنده داری
که با او می پریدند
تا به سینه ام برسند

قصّه کوتاه!
دستانشان کوتاه بود
خنجرها را بلندتر گرفتند​

 

[baroon]

معجزه ی بازی چیست؟


معجزه ی بازی چیست؟
که کودکان
می دوند و نرسیده
دامن ها را از غبار می تکانند
چیست معجزه ی بازی
که کودکان قایم می شوند؛
و پیدایشان که می کنی
بزرگ شده اند​

 

[baroon]

تنهایی را دوست داشتم


تنهایی را دوست داشتم
چونان امریکا که بومیان سرخ پوستش را
پیش از آنکه چشمان تو
هوس کریستف کلمب شدن کنند

مرگ را دوست داشتم
پیش از آنکه بدانم
زندگی تو را چون شکلاتی کوچک
در آستینش پنهان کرده است

پیش از تو زنی به سرزمین من آمد
با ملّاحانی خسته
و با کشتی هایی پر از پرچم های فتح

زنی که مدّعی بود
کره ی شعر را همچون کره ی زمین می شناسد
و در اقیانوس های غزل زندگی کرده است
و می دانسته که در گوشه ای
قارّه ای صبور و تناور
انتظار کاشفانش را می سراید

زنی که مدّعی بود کریستف کلمب است
و با دقّت تمام پرچم هایش را
سوزن سوزن بر کوهساران عاشقم فرو کرد
پاچه هایش را بالا زد و در جگر رودها پرچم زد
و وقتی مطمئن شد
دیگر جایی برای فتح نمانده است
بر کشتی هایش سوار شد و رفت

تو را دوست دارم
زیرا قصّه ی کریستف کلمب را نشنیده ای
و چیزی از علم جغرافیای شعر نمی دانی

پای در وجودم می گذاری عریان از سوداها
چون رابینسون کروزوئه
چنان غمگین که گویی کشتی هایت غرق شده اند
و به یافتنم تنها نفسی عمیق می کشی
و زنده ماندن را شکر می گویی
سرشار از هراس و شعف تنها شدن
در جزیره ای ناشناخته

تو را دوست دارم
زیرا کتاب هایم را نخوانده ای
چشمانم را در صفحه ی تلویزیون ندیده ای
و لحن صدایم را پشت تریبون ها نشنیده ای

تو را دوست دارم
زیرا فروتنی ام را خواستاری و بازوانم را
برای اینکه شعر محتاج است
به زنی که دوباره مرا به چای عادت دهد
دفتر تلفنم را پاکنویس کند
و برای اداره بیدارم کند
برای اینکه شعر محتاج است
به زنی که عشق را و وفا را نه از کتاب ها
که از مادرش آموخته باشد

تو را دوست دارم
برای اینکه آتش نبردهای جهان را
در اتاق مطالعه ام خاموش کنی

تو را دوست دارم
برای اینکه شعر تو را دوست دارد
نه تو شعر را​

 

[baroon]

خاطره ای ندارم از کودکی ام


خاطره ای ندارم از کودکی ام
چون کودکی فداکار
که انگشت در سوراخ سدّی فرو برده بود
که صد سوراخ داشت!​

 

[baroon]

می توانی شیرین کنی برایم


می توانی شیرین کنی برایم
زهرخنده های سیاستمداران
و غوغای جام های جهانی را
رفتن در صف های نانوایی ها
و بانک ها را
ماندن در حافظه ی ضعیف مترو را

می تونی شیرین کنی برایم
زندگی را
که گویی از دندان ماری
قطره قطره
در کاسه ی قلبم می چکد

نترس بانوی کوچکم!
وظیفه ی سهمگینی نیست
در فنجان صبح من
شکر بریز!​

 

[baroon]

زمین را دوست دارم


مورچه های بازیگوش
بالا می روند از پاهای عریان درخت
پروانه ها می بوسند غنچه ها را
موج می گردد در تاریکی
بر سینه ی صخره
انگشتان باران قلقلک می دهند کمرگاه دریا را

ابرها باهم می آمیزند
لشکرها با هم

زمین را دوست دارم
با هرچه که دارد از مور و ملخ
با زرّادخانه ها و نقشه های نبردهای فضایی
با ترافیک و اتوبوس هایی که زود جوش می آورند

زمین را دوست دارم
اگر تنها به اندازه ی دو تن
بستری برای عشق فراهم کرده باشد...​

 

[baroon]

گفتنش سخت است


دلم رازی است بی اندازه رسوا
گفتنش سخت است
چنان طوفان
که جز در گوش دریا
گفتنش سخت است
نه از بن بست طبعم نیست
اخلاق غزل چون توست
تماشایش دل انگیز است امّا
گفتنش سخت است​

 

[baroon]

در ابتدا و انتهایش ابر بگذار


در ابتدا و انتهایش ابر بگذار
تشنه است سال من، برایش ابر بگذار

خشک است دنیایم، کمی دیوانه اش کن
دور سر دیوانه هایش ابر بگذار

روی سرشان کاسه ای پر از ستاره
تا نشکنندش، لابلایش ابر بگذار

توی سرم یک غدّه هست اندازه ی ماه
بردارش از آن تو، به جایش ابر بگذار

حالا دلم دریاست، اهل دل که هستی
طوفانی اش کن، در هوایش ابر بگذار

این موج گیسو خوب می گیرد دلم را
قلّاب کن، طعمه برایش ابر بگذار

نم نم دلم آرام می گیرد، سه، دو، یک!
خورشید را بردار، جایش ابر بگذار​

 

[baroon]

در صدایت بهترین آهنگ ها...


در صدایت بهترین آهنگ ها را جمع کن
نغمه ی تنهایی دلتنگ ها را جمع کن

خسته ام از جلوه های رنگ رنگ روزگار
نازنین! جارو بیاور، رنگ ها را جمع کن

رودم، آری می روم امّا تو محض عاشقی
آز مسیلم بغض ها و سنگ ها را جمع کن

با تو اقیانوسی آرامم، فقط از ساحلم
دانه دانه لاشه ی خرچنگ ها را جمع کن​

 

[baroon]

روحِ سلام در تنِ هستی


ای جانِ جانِ جانِ جهان های مختلف
ایمان عاشقانه ی جان های مختلف

روحِ سلام در تنِ هستی که زنده ای
همواره در نسوج زبان های مختلف

رؤیای دلنواز صدف های ساحلی
دریای مهربانِ کران های مختلف

تنها به آبروی تو آرام مانده است
آتش فشانی فوران های مختلف

ما مانده ایم چون رمه هایی رها شده
در گرگ و میش ذهن شبان های مختلف

دارد یقین چوبی مان تیغ می خورد
در آتش هجوم گمان های مختلف

آقا درآ به عرصه ی فیجای روزگار
ما را بگیر از هیجان های مختلف​

 

[baroon]

آدما


آدما همیشه بین شادی و غم می مونن
شادی و غم، تنها جفتی ان که با هم می مونن

اونا که بین غم و شادی باشن، بهشتی ان
اونا که غرق یکی شن تو جهنّم می مونن

بعضی دردا رُ با گریه می گی و خلاص میشی
بعضی از غصّه ها هستن که با آدم می مونن

یه چیزایی هس که باید با نگفتن بگیشون
مث بی گناهی حضرت مریم می مونن

ابرا کوخای بخارن، کوها ابرِ سنگی ان
نه که ابرا رُ گمون کنی که محکم می مونن

نه که مثل ابرا از راه ببرن بادا تو رُ
نکنه گمون کنی بادای عالم می مونن

دلاشون هزارتای چشمه و دریاس، آدما
پشت شیشه های دنیا قد شبنم می مونن

دلاشون تنگه برای جاهای دور، آدما
مرغای دریا کنار برکه ها کم می مونن​