احساساتِ بی اعتبار
دنیا هم به رُخَت می کشد تناقض را وقتی که مهر با بی مهری آغاز می شود و پاییز با ظاهر فریبنده اش مرگ تدریجی را زیبا جلوه می دهد و تو عاشقانه به مرگ برگ ها و سقوط شان لبخند می زنی و با صدای خرد شدنشان از لذت ارضا می شوی و لحظه به لحظه بیشتر فراموش می کنی که خرده های زیر پاهایت روزی بوی نفس می داد!
دنیا بی رحمی را به زیبا ترین شکل به تو دیکته می کند و تو آرام آرام به صدای خرد شدن علاقه نشان می دهی و به لِه کردن و عبور کردن..
و عشق ورزیدن را از اینجا یاد می گیری!
باید سطحی نگر باشی تا دنیا برایت دوست داشتنی شود، تا عشق را قبول کنی و عاشق شوی.
دقیق که باشی محکوم می شوی به سخت گیری.
منطقی که باشی انتظار می رود که منعطف باشی و همیشه همه چیز را خوب درک کنی و بتوانی با تصمیم هایی که برایت گرفته می شود کنار بیایی.
عمیق که نگاه کنی می بینی عشق از همان ابتدا بوی جسد می داد و صدای خرد شدن!
تو هر روز به بدترین شکل های ممکن توسط معشوق به قتل می رسی زمانی که عشق تکرار مکررات می شود و بارها و بارها عاشق شدن را با دیگری و دیگران تجربه می کنی..
عشق مثل یک بازی تکراری که جذابیتش را از دست داده است برایت چَرَند می شود وقتی که می فهمی ژولیِت دومین تجربه ی عشقیِ رومئو بود..!
شاید هم خط بکشی روی تمام اعتقادی که به عشق داشتی و حذف شوی از این بازی مزخرف و پوزخند بزنی به عشق زمینی و اسطوره هایش هنگامی که می دانی یوسف به زلیخا دل می داد در حالی که زنش از معاشقه با او باردار بود..!
این توانایی در تو ایجاد می شود که حقیقتِ عاشقانه ترین داستان ها را به چندش آورترین حالت به قلم بکشی درست مثل فرهادی که دغدغه ی برداشتن کوه به امید وصال را داشت و شیرینش دلهره ی شب زفاف در آغوش دیگری..!!!!
چقدر منطق دوست داشتنی و معتبر می شود وقتی با چشم هایت می بینی که احساسات بدون هیچ دلیل قانع کننده ای تغییر می کند و دوست داشتن از بین می رود به همان سادگی که به وجود می آید!
باید باور کنی عشق به راحتی درون چشمان معشوقی که اشک هایت را ندیده گرفت ضایع می شود و شاید همان زمان که برای فرار از گرفتن دستانت غرورت را لابه لای انگشتانش مچاله می کرد فاتحه ی عشق برای همیشه خوانده شد.
دنیا هم به رُخَت می کشد تناقض را وقتی که مهر با بی مهری آغاز می شود و پاییز با ظاهر فریبنده اش مرگ تدریجی را زیبا جلوه می دهد و تو عاشقانه به مرگ برگ ها و سقوط شان لبخند می زنی و با صدای خرد شدنشان از لذت ارضا می شوی و لحظه به لحظه بیشتر فراموش می کنی که خرده های زیر پاهایت روزی بوی نفس می داد!
دنیا بی رحمی را به زیبا ترین شکل به تو دیکته می کند و تو آرام آرام به صدای خرد شدن علاقه نشان می دهی و به لِه کردن و عبور کردن..
و عشق ورزیدن را از اینجا یاد می گیری!
باید سطحی نگر باشی تا دنیا برایت دوست داشتنی شود، تا عشق را قبول کنی و عاشق شوی.
دقیق که باشی محکوم می شوی به سخت گیری.
منطقی که باشی انتظار می رود که منعطف باشی و همیشه همه چیز را خوب درک کنی و بتوانی با تصمیم هایی که برایت گرفته می شود کنار بیایی.
عمیق که نگاه کنی می بینی عشق از همان ابتدا بوی جسد می داد و صدای خرد شدن!
تو هر روز به بدترین شکل های ممکن توسط معشوق به قتل می رسی زمانی که عشق تکرار مکررات می شود و بارها و بارها عاشق شدن را با دیگری و دیگران تجربه می کنی..
عشق مثل یک بازی تکراری که جذابیتش را از دست داده است برایت چَرَند می شود وقتی که می فهمی ژولیِت دومین تجربه ی عشقیِ رومئو بود..!
شاید هم خط بکشی روی تمام اعتقادی که به عشق داشتی و حذف شوی از این بازی مزخرف و پوزخند بزنی به عشق زمینی و اسطوره هایش هنگامی که می دانی یوسف به زلیخا دل می داد در حالی که زنش از معاشقه با او باردار بود..!
این توانایی در تو ایجاد می شود که حقیقتِ عاشقانه ترین داستان ها را به چندش آورترین حالت به قلم بکشی درست مثل فرهادی که دغدغه ی برداشتن کوه به امید وصال را داشت و شیرینش دلهره ی شب زفاف در آغوش دیگری..!!!!
چقدر منطق دوست داشتنی و معتبر می شود وقتی با چشم هایت می بینی که احساسات بدون هیچ دلیل قانع کننده ای تغییر می کند و دوست داشتن از بین می رود به همان سادگی که به وجود می آید!
باید باور کنی عشق به راحتی درون چشمان معشوقی که اشک هایت را ندیده گرفت ضایع می شود و شاید همان زمان که برای فرار از گرفتن دستانت غرورت را لابه لای انگشتانش مچاله می کرد فاتحه ی عشق برای همیشه خوانده شد.
