السلام ای درخت نور بر تنت همیشه رخت نور
ای الهه ی وفا و عشق ای تو خوبی و صفا و عشق
پاکی از وجود پاک توست عشق قلب سینه چاک توست . . .
امروز عالمی ز تجلی منور است
میلاد با سعادت زهرای اطهر است
مولود پاکی آمده از غیب در شهود
کز او وجود عالم و آدم سراسر است
از ره رسیده موکب بانوی بانوان
کائینهٔ تمام نمای پیمبر است
نور خدا ز فرش نتق می کشد به عرش
روشن به روی فاطمه چشم پیمبر است
در وصف او گر ام ابیها شنیده ای
این خود یک از فضائل آن پاک گوهر است
هر مادر آورد پسر از اوست مفتخر
بالنده مانده گیتی از این نیک دختر است
احمد وجود پاک ورا روح خویش خواند
با آن که خود به مرتبه روح مصور است
در حیرتم چه مدح سرایم به حضرتی
کو را مدیحه خوان ز شرف ذات داور است
تنها نه دختر است رسول خدای را
کز رتبه بر ولی خدا نیز همسر است
هستند گوشواره دو دلبند تو به عرش
بی شک دل تو عرش خداوند اکبر است
حاکی است از وقایع ما کان و ما یکون
متن صحیفه اش که به قرآن برابر است
ربط رسالت است و ولایت جناب تو
بل این دو را وجود تو معنا و مصدر است
بر آستان توست ز جان منجلی صغیر
عمری ست چشم و روی نیازش بر این در است
خدا انداخت زیر پای مادر
بهشتی کز همه چیز است برتر
اگر خواهی شوی مهمان جنت
نداری بهتر از مادر تو نعمت
بود شرط بهشت این حرف آخر
که باشی خاک زیر پای مادر
مادر ای زیباترین واژه هستی روزت مبارک
مادرم!
ای آیینه زلال وای گنجینه بهشتی!
چگونه تو را که لطافت محضی، توصیف کنم؟
ای الهه ناز، هستی من، ای بی کران
واژه عشق در افق نگاه! دوستت دارم!
مادر، ای دریای آبی صداقت و ای برگ سبز متانت!
بارش تگرگ زیر تازیانه های زمان، چه قدر
قامت استوارت شکسته است؟!
من با کدامین قلم بر چهره صحرا
بارش باران عشق را بنویسم؟
مادر! وجود تو خونِ حیات در رگ من است.
بی تو، گلی بی برگ، شمعی بی شعله، کویری سوزناک
خنده ای بی صدا، زنده ای بی روح و سرانجام، نقطه ای
بی نشان در دریای پر تلاطم زندگی ام هستم.
مادر، ای زیباترین واژه آفرینش!
هر صبح و شام که نگاهم به نگاهت گره می خورد
غرق در مهربانی های نگاهت می شوم.
کاش می توانستم تو را پاس دارم!
چشم هایت مرا به یاد خورشید می اندازد.
وقتی به نماز می ایستی، عطر خدایی از دامن سجاده ات
منتشر می شود که بهشت را زیر گام های تو نهاد.
ستایش، خداوندی را سزاست که مادر را آفرید
«فتبارک الله أحسن الخالقین».
سرچشمه خوبی ها
ای زیباترین کلام خدا، ای لطیف ترین آیه خلقت
نکویی به نام تو نامور است و خوبی از تو سرچشمه می گیرد.
زیبایی با تو معنا می شود و خیر با تو وجود می یابد.
در مدح گوهری چون تو کلام پدرت رسول خدا(ص) گویاتر است که فرمود:
اگر خوبی و نیکویی به صورت انسانی متجلی می شد،
به حق که آن فاطمه بود، بلکه فاطمه از آن برتر و والاتر است.
آری، فاطمه، دختر من، در طینت و شرافت
و کرامت، بهترین کس روی زمین است.
