موزه هنر دنور
فرمهای تیتانیومی پوشش موزه هنر دنور ساختمان فردریک سی همیلتون در مرکز شهر به خاطر صاعقه زدگی منهدم شد.الحاقات موزه به وسیله استودیو دانیل لیبسکیند و در مشارکت با شرکت دیویس طراحی شده است.این ساختمان دارای صفحات اریب و گوشه های تیز داخل و خارج است.هر چه بازدیدکنندگان موزه راهشان را از طریق یک سری گالری می پیمایند ،سکو های مشخصی را برای هنرهای نمایشی ،حتی زمانی که هندسه شکسته و گوشه دار در کار درگیر باشد،می یابند.بی توجه به تضاد نمایش در داخل دیوارهای گالری،ساختمان گوشه دار موزه یک ساختمان تاثیرگذار در مقیاس شهری است.این موزه فضایی در مرکز شهر دنور ،بین پارک مرکزی شهری را زنده می کند،در مجاورت پارلمان ایالتی کلورادو و منطقه موجود در جنوب مثلث طلایی،در حال حاضر با توجه به ساخت مجتمع مس******ی ،گالری های هنر،مغازه ها و رستوران های جدید،بافت زنده جدیدی به وجود آمده است.
تاریخچه ی موزه
�در سال ١٩١٦به نام انجمن هنر دنور تغییر نام داد.
�در سال ١٩١٨ به اولین گالری ها در ساختمان شهرو محله منتقل شد و تبدیل به موزه ی هنر دنور گردید.
�در سال ١٩٥٤ به اولین ساختمان هدفمند ساخته شده که امروزه مردگان و نیک نامیده می شود منتقل گردید.
در سال ١٩٧١ ، ساختمان کنونی که توسط جیوپنتی ،معمار ایتالیایی ناشر داموس طراحی شده است.قبل از ساخت موزه گوگنهایم بیلبائو ،مسئولان موزه پیش بینی کردند که برای جذب جمعیت به یک معمار با سابقه بین المللی نیاز است.�شرکت جیمز سادمر�به عنوان مشاور طرح،دفتر میلان شرکت جیو پونتی(استودیو پونتی،فرنازولی،روزلی)را به دلیل طراحی ساختمان مدرن پیرلی در میلان در سال 1956 انتخاب کرد.پونتی با این حال در دنور کاری بسیار متفاوت انجام داد؛او دو برج با پوشش تایل های شیشه ای منعکس کننده متصل به هم طراحی کرد،که با 28 وجه کنگره دار و پنجره های کوچک،فرم قوی ساختمان های قرون وسطا را به خاطر می آورد.این ساختمان یک نیروی گریز از مرکز ایجاد می کند.در همسایگی این مجموعه،ساختمان الحاقی مایکل گریوز به کتابخانه مرکزی دنور قرار دارد که در سال 1995 ساخته شده است.این ساختمان ترکیبی با مقیاس بزرگم از طبل های چند تایی و بلوک های شیشه ای است که جنبه گریز از مرکزی به پارک می افزاید..
در ماه فوریه ی ٢٠٠٦ غرفه ی نمایشگاهی دانکن با مساحت ٥٧٠٠ فوت مربع به طبقه دوم ساختمان شمالی اضافه شد و پلی از شیشه و استیل بین فدریک سی همیلتون و ساختمان شمال زمانی که بازسازی به پایان رسید ایجاد شد تا امکان تردد وجود داشته باشد.
این غرفه نمایشگاهی به عنوان یک ساختار موقت طراحی شده است و قرار نبوده که از نظر معماری با ساختمان های تاریخی موجود یا ساختمان جدید فردریک سی همیلتون رقابت کند . ولی برخی گفته اند که این بنا قدرتمند ترین فضا با سادگی خودش است.
سال ٢٠٠٦ تاریخ تکمیل و افتتاح توسعه ی اصلی ، ساختمان فردریک سی همیلتون می باشد. ساختمان جدید در ١٧اکتبر ٢٠٠٦ افتتاح شد و پوشیده شده از تیتانیوم و شیشه می باشد . این پروژه توسط انجمن معماران آمریکایی به عنوان یک پروژه ی موفق در مدل سازی اطلاعات ساختمان شناخته شد،در واقع زمانی که مسئولان موزه تصمیم گرفتند کلکسیون بیش از 60000 تکه ای اشیای هنری به این مجموعه اضافه شود،راحل انتخابی توسعه موزه،افزودن ساختمانی در جنوب ساختمان فعلی بود،در آنجا امکان ایجاد یک ساختمان جدید حدوداً سیزده هزار و پانصد متر مربعی با حدود 2800 متر مربع فضای نمایشگاهی وجود داشت.برای مدیریت مالی پروژه 110 میلیون دلاری (که شامل بازسازی ساختمان موجود و هزینه های دیگر می شود)،موزه هنر دنور بودجه ای 62.5 میلیون دلاری از مالیات شهروندان دریافت کرد.47 میلیون دلار باقیمانده را از بودجه اختصاصی تامین شد.
اثر هنری درخشان لیبسکیند در یک نگاه به صورت حجمی بر بالای یک سری نقاط به نظر می آید،در حالیکه از پی خود جدا شده و در فضای به صورت یک حجم سیال معلق شده است.
در روبروی ساختمان های الحاق شده،لیبسکیند میدانی بزرگ طراحی کرد،که لبه آن به وسیله مجتمع مس******ی تعریف شده است،یک سازه جدید در جایی که پنجاه و پنج واحد در اطراف فضای پارکینگ به موزه سرویس می دهند،قرار دارد.در مجتمع مس******ی موزه،خطوط عمودی وکمکی آپارتمان هاعقب نشینی ایجاد می کند. که بیشتر تعدادی صفحاتی مورب به نظر می رسند که از ساختمان موزه بر آمده اند تا ساختمان مس******ی را بپوشانند.پروزه آنقدر موفقیت آمیز بوده که لیبسکیند و شرکت دیویس پس از آن ،طراحی یک آپارتمان هفده طبقه و یک هتل بلند مرتبه در سایت را به عهده گرفته و هم اکنون در حال اجرای آن هستند.با این شرایط و با وجود مرکز شهری هنرهای زیبا ،پارلمان ایالتی و سازه پست مدرن گریوز در فضای شهری،فضایی پر انرژی و فعال ایجاد کرده که با حضور یک شئ سوم این ارتباط،قوی تر هم شده است.موزه هنر دنور لیبسکیند در یک مسابقه محدود با هدف توسعه موزه در سال 2000 برگزار شد،بین سه طراح�آرتا ایسوزاکی،تام ماین و لیبسکیند�اثر لیبسکیند انتخاب شد در حالیکه لیبسکیند اهالی دنور را به وسیله موزه یهودش تحت تاثیر قرار داده بود.الحاقات موزه دنور می بایست تنوعی در فضاهای نمایشگاهی عرضه می کرد تا بتواند با مقیاس بزرگ و بر خورداری نمایشگاه های موقت و کلکسیون های متنوع موزه برای نمایش هنر مدرن و معاصر و کلکسیون هنر آفریقایی،اقیانوسیه،آمریکا ی غربی مناسب باشد.پس از اینکه لیبسکیند انتخاب شد،از شرکت دیویس(معماران محلی دنور)درخواست کرد تا در کار مشارکت داشته باشند.
فضای داخلی موزه
ورودی ساختمان همیلتون در میدان،بازدیدکنندگان موزه از طریق بخش خدمات به یک آتریوم بلند 120فوتی که حدوداٌ 36 متر است دعوت می کند که به طور هنرمندانه و دراماتیک در فضای داخل می چرخد(به صورت یک پلکان اصلی در پی دیوار ها دسترسسی آسان به گالری های ساختمان را فراهم می کند).دیوارهای گالری نیز،طبق نظر لیبسکیند از دیوارهای خارجی تبعیت می کنند تا قبل از سال 1970 که گالری های مثلثی آی.ام.پی در ضلع شرقی گالری ملی احداث شوند و تا قبل از سال 1959 که سطح پیچشی موزه گوگنهایم فرانک لوید رایت ساخته شد،معمول نبوده که فضای نمایش هنر به فضای معماری با این کیفیت نیاز داشته باشد.مدیر عامل موزه به چالش علاقه مند بود و برای دوری از اختلاف نظر ها لیبسکیند گزینه ای مناسب بود.به علاوه،طراح تجهیزات موزه،�دانیل کوهل�پارتیشن های آزاد خوداتکایی را در گالری های چهار طبقه طراحی کرد تا هندسه ساختمان را تقویت کند.سیستم نمایش به اشیای هنری با اندازه متفاوت مقیاس می دهند و طیف رنگ به کار رفته،تجهیزات را از معماری داخلی سفید رنگ لیبسکیند جدا می کند.تعادل بین رنگ،تجهیزات داخلی و معماری در اغلب بخش ها موفق بوده است،بالاخص در گالری هایی که اکنون هنر آمریکای شمالی را در طبقه دوم نمایش می دهند.با وجود نقاط قوت این طرح،نکاتی برای تامل در آن به نظر می رسند. به عنوان مثال:نمایشگاه هنر آفریقایی در طبقه چهارم در فضای طراحی شده که می تواند هراس آور باشد و گالری های هنر آمریکای غربی در طبقه دوم،که با پارتیشن های قهوه ای تعریف شده،جاذبه کمی دارند.متاسفانه یکی از نقاط ضعف طرح،نیاز به حفاظ و دست انداز بوده به گونه ای که قطعات بزرگ ساختمان با لبه های تیز گوشه دار ،حفاظ کمی اطراف خود دارند و بازدیدکنندگان با توانایی جسمی محدود ممکن است به یک دیگر برخورد کنند،وجود این دست اندازها در نگاه اول خیالی به نظر می آید و تنها پس از مشاهده به دفعات ،فرد متوجه می شود که آنها واقعی هستند
لابی اصلی دسترسی به مغازه موزه و تالار سخنرانی با 280 صندلی فراهم می آورد.آتریوم دو طبقه ای افزوده شده در گالری های دو سطحی مدرن و معاصر قرار گرفته است.فضا های گالری شامل یک باغ مجسمه بیرونی می باشد.عنکبوت بزرگ برنزی ساخته شده توسط مجسمه ساز فرانسوی،آمریکایی لویس برگیوس در جلوی در ورودی قرار گرفته است.
سازه موزه
در مجموعه های شهری طراحی شده توسط لیبسکیند کوهای راکی در دور دست الهام بخش معماری هستند.تنها طبعیت قادر به بر طرف کردند نقوص سازه ای است.در این موزه دفتر لس آنجلس آروپ به سرپرستی آتیلا زگیوگولو و مهندس سازه� ادوین شلمن�با لیبسکیند و دیویس بر روی یک سازه دافع جاذبه کار کرده اند که در آن عناصر عمودی وجود ندارند.تنها هسته آسانسورهاست که عمودی است.به دلیل اینکه صفحات دیوار بسیار هنرمندانه نمایش داده شده اند،کف ها،از تیر های فلزی و صفحات بتونی تشکیل شده اند.بسیاری از تیر های فلزی کف به عنوان گره های کششی عمل می کنند تا قاب دیوارهای شیبدار را با نیروی فولاد در تعادل نگاه دارند.در مکان هایی سنگین تر، صفحات فولادی نیروهای برشی را منتقل می کنند.به علاوه دیوارهای محافظ پیرامونی در فوندانسیون بتن مسلح نیروهای وارده را از دیوارهای خارجی جذب می کنند.صفحات شیبدار سقف از تیرهای فولادی و کنسول های فلزی تشکیل شده اند.تیر های فولادی نه تنها از سقف محافظت می کند بلکه بخش های متفاوت را نیز به هم متصل می کنند.پانل های تیتانیوم که در شهر دنور ساخته شده بودند،سقف و دیوار ها را پوشش می دهند.یکی از دلایلی که لیبسکیند قصد داشت از تیتانیوم استفاده کند این بود که در آب و هوای خاص ثبات خود را حفظ می کند.همچنین تیتانیوم قله های کوه راکی را که در نزدیکی موزه قرار دارد،را منعکس می کند.
مجموعه ها
موزه ٨ بخش می باشد. معماری ، طراحی و گرافیک ، هنر آسیایی ، مدرن و معاصر ، هنر بومی (آمریکایی سرخپوستی ، اقیانوسیه وآفریقایی) دنیای نو(مستعمره اسپانیایی و پیش کلمبیایی )، نقاشی و مجسمه سازی (اروپایی و آمریکایی) ، هنر غربی و هنر پارچه بافی (بافندگی ) می باشد.
معماری ، طراحی و گرافیک
انجمن تشکیل شده در سال ١٩٩٠ اولین گالری های دائمی خودرا در سال ١٩٩٣ افتتاح کرد. با این تغییر که نمایشگاههای برگزار شده از مجموعه های دکوراسیونی که در طبقه ششم نمایش داده می شدند و هنرهای زینتی اروپایی آمریکایی قبل از ١٩٠٠ را نمایش می دادند.گالری های طراحی شده در قرن بیستم در طبقه دوم واقع شده اند.
هنر آسیایی
مجموعه ی هنر آسیا یی موزه تنها منبع اینچنینی در منطقه ی راکی مانتین می باشد که شامل ٤ گالری اصلی که بدهند هند، چین ، ژاپن و آسیای جنوب غربی اختصاص داده شده است . گالری های اضافه شده آثاری از تبت ، نپال و آسیای جنوب غربی را ارائه می دهند . در حالیکه گالری های موضوعی هند مذهبی و صنایع دستی سنتی ملل را نمایش می دهند.
مدرن و معاصر
مجموعه ی مدرن و معاصر از هند قرن بیستم شامل بیش از ٤٥٠٠ اثر با تأکید بر هند منوال معروف بین المللی و نو ظهور می باشد. این بخش همچنین شامل مجموعه ی هولبت بایر و آرشیوی از منابع پژوهشگرانه و هندی باهارس شامل ٢٥٠٠ موضوع که آثار هنرمندانی همچون �من ری ، اندی ورهول ، دیوید هاکنی ، رابرت مادرول ، دامین هیدست ، فیلیپ گاستون ، دن فلاوین ، جان رو آندره ، گاتفرد هلن وین و جومینجون�
لیندا
لیندا یکی از محبوب ترین بخش از کلکسیون مدرن و معاصرمی باشد که غالباً در مورد آن سؤال می شود . لیندا اثر هنرمند دنوری به نام جان دو آندرو یک مجسمه رئال به اندازه ی واقعی از یک زن خوابیده می باشد. این مجسمه از پلی وینیل ساخته شده و به نور خورشید حساس می باشد . بنابراین فقط در دوره های کوتاهی به نمایش گذاشته می شود . موزه همچنین اثری از همین هنرمند را دارا م یباشد.
فرمهای تیتانیومی پوشش موزه هنر دنور ساختمان فردریک سی همیلتون در مرکز شهر به خاطر صاعقه زدگی منهدم شد.الحاقات موزه به وسیله استودیو دانیل لیبسکیند و در مشارکت با شرکت دیویس طراحی شده است.این ساختمان دارای صفحات اریب و گوشه های تیز داخل و خارج است.هر چه بازدیدکنندگان موزه راهشان را از طریق یک سری گالری می پیمایند ،سکو های مشخصی را برای هنرهای نمایشی ،حتی زمانی که هندسه شکسته و گوشه دار در کار درگیر باشد،می یابند.بی توجه به تضاد نمایش در داخل دیوارهای گالری،ساختمان گوشه دار موزه یک ساختمان تاثیرگذار در مقیاس شهری است.این موزه فضایی در مرکز شهر دنور ،بین پارک مرکزی شهری را زنده می کند،در مجاورت پارلمان ایالتی کلورادو و منطقه موجود در جنوب مثلث طلایی،در حال حاضر با توجه به ساخت مجتمع مس******ی ،گالری های هنر،مغازه ها و رستوران های جدید،بافت زنده جدیدی به وجود آمده است.
تاریخچه ی موزه
�در سال ١٩١٦به نام انجمن هنر دنور تغییر نام داد.
�در سال ١٩١٨ به اولین گالری ها در ساختمان شهرو محله منتقل شد و تبدیل به موزه ی هنر دنور گردید.
�در سال ١٩٥٤ به اولین ساختمان هدفمند ساخته شده که امروزه مردگان و نیک نامیده می شود منتقل گردید.
در سال ١٩٧١ ، ساختمان کنونی که توسط جیوپنتی ،معمار ایتالیایی ناشر داموس طراحی شده است.قبل از ساخت موزه گوگنهایم بیلبائو ،مسئولان موزه پیش بینی کردند که برای جذب جمعیت به یک معمار با سابقه بین المللی نیاز است.�شرکت جیمز سادمر�به عنوان مشاور طرح،دفتر میلان شرکت جیو پونتی(استودیو پونتی،فرنازولی،روزلی)را به دلیل طراحی ساختمان مدرن پیرلی در میلان در سال 1956 انتخاب کرد.پونتی با این حال در دنور کاری بسیار متفاوت انجام داد؛او دو برج با پوشش تایل های شیشه ای منعکس کننده متصل به هم طراحی کرد،که با 28 وجه کنگره دار و پنجره های کوچک،فرم قوی ساختمان های قرون وسطا را به خاطر می آورد.این ساختمان یک نیروی گریز از مرکز ایجاد می کند.در همسایگی این مجموعه،ساختمان الحاقی مایکل گریوز به کتابخانه مرکزی دنور قرار دارد که در سال 1995 ساخته شده است.این ساختمان ترکیبی با مقیاس بزرگم از طبل های چند تایی و بلوک های شیشه ای است که جنبه گریز از مرکزی به پارک می افزاید..
در ماه فوریه ی ٢٠٠٦ غرفه ی نمایشگاهی دانکن با مساحت ٥٧٠٠ فوت مربع به طبقه دوم ساختمان شمالی اضافه شد و پلی از شیشه و استیل بین فدریک سی همیلتون و ساختمان شمال زمانی که بازسازی به پایان رسید ایجاد شد تا امکان تردد وجود داشته باشد.
این غرفه نمایشگاهی به عنوان یک ساختار موقت طراحی شده است و قرار نبوده که از نظر معماری با ساختمان های تاریخی موجود یا ساختمان جدید فردریک سی همیلتون رقابت کند . ولی برخی گفته اند که این بنا قدرتمند ترین فضا با سادگی خودش است.
سال ٢٠٠٦ تاریخ تکمیل و افتتاح توسعه ی اصلی ، ساختمان فردریک سی همیلتون می باشد. ساختمان جدید در ١٧اکتبر ٢٠٠٦ افتتاح شد و پوشیده شده از تیتانیوم و شیشه می باشد . این پروژه توسط انجمن معماران آمریکایی به عنوان یک پروژه ی موفق در مدل سازی اطلاعات ساختمان شناخته شد،در واقع زمانی که مسئولان موزه تصمیم گرفتند کلکسیون بیش از 60000 تکه ای اشیای هنری به این مجموعه اضافه شود،راحل انتخابی توسعه موزه،افزودن ساختمانی در جنوب ساختمان فعلی بود،در آنجا امکان ایجاد یک ساختمان جدید حدوداً سیزده هزار و پانصد متر مربعی با حدود 2800 متر مربع فضای نمایشگاهی وجود داشت.برای مدیریت مالی پروژه 110 میلیون دلاری (که شامل بازسازی ساختمان موجود و هزینه های دیگر می شود)،موزه هنر دنور بودجه ای 62.5 میلیون دلاری از مالیات شهروندان دریافت کرد.47 میلیون دلار باقیمانده را از بودجه اختصاصی تامین شد.
اثر هنری درخشان لیبسکیند در یک نگاه به صورت حجمی بر بالای یک سری نقاط به نظر می آید،در حالیکه از پی خود جدا شده و در فضای به صورت یک حجم سیال معلق شده است.
در روبروی ساختمان های الحاق شده،لیبسکیند میدانی بزرگ طراحی کرد،که لبه آن به وسیله مجتمع مس******ی تعریف شده است،یک سازه جدید در جایی که پنجاه و پنج واحد در اطراف فضای پارکینگ به موزه سرویس می دهند،قرار دارد.در مجتمع مس******ی موزه،خطوط عمودی وکمکی آپارتمان هاعقب نشینی ایجاد می کند. که بیشتر تعدادی صفحاتی مورب به نظر می رسند که از ساختمان موزه بر آمده اند تا ساختمان مس******ی را بپوشانند.پروزه آنقدر موفقیت آمیز بوده که لیبسکیند و شرکت دیویس پس از آن ،طراحی یک آپارتمان هفده طبقه و یک هتل بلند مرتبه در سایت را به عهده گرفته و هم اکنون در حال اجرای آن هستند.با این شرایط و با وجود مرکز شهری هنرهای زیبا ،پارلمان ایالتی و سازه پست مدرن گریوز در فضای شهری،فضایی پر انرژی و فعال ایجاد کرده که با حضور یک شئ سوم این ارتباط،قوی تر هم شده است.موزه هنر دنور لیبسکیند در یک مسابقه محدود با هدف توسعه موزه در سال 2000 برگزار شد،بین سه طراح�آرتا ایسوزاکی،تام ماین و لیبسکیند�اثر لیبسکیند انتخاب شد در حالیکه لیبسکیند اهالی دنور را به وسیله موزه یهودش تحت تاثیر قرار داده بود.الحاقات موزه دنور می بایست تنوعی در فضاهای نمایشگاهی عرضه می کرد تا بتواند با مقیاس بزرگ و بر خورداری نمایشگاه های موقت و کلکسیون های متنوع موزه برای نمایش هنر مدرن و معاصر و کلکسیون هنر آفریقایی،اقیانوسیه،آمریکا ی غربی مناسب باشد.پس از اینکه لیبسکیند انتخاب شد،از شرکت دیویس(معماران محلی دنور)درخواست کرد تا در کار مشارکت داشته باشند.
فضای داخلی موزه
ورودی ساختمان همیلتون در میدان،بازدیدکنندگان موزه از طریق بخش خدمات به یک آتریوم بلند 120فوتی که حدوداٌ 36 متر است دعوت می کند که به طور هنرمندانه و دراماتیک در فضای داخل می چرخد(به صورت یک پلکان اصلی در پی دیوار ها دسترسسی آسان به گالری های ساختمان را فراهم می کند).دیوارهای گالری نیز،طبق نظر لیبسکیند از دیوارهای خارجی تبعیت می کنند تا قبل از سال 1970 که گالری های مثلثی آی.ام.پی در ضلع شرقی گالری ملی احداث شوند و تا قبل از سال 1959 که سطح پیچشی موزه گوگنهایم فرانک لوید رایت ساخته شد،معمول نبوده که فضای نمایش هنر به فضای معماری با این کیفیت نیاز داشته باشد.مدیر عامل موزه به چالش علاقه مند بود و برای دوری از اختلاف نظر ها لیبسکیند گزینه ای مناسب بود.به علاوه،طراح تجهیزات موزه،�دانیل کوهل�پارتیشن های آزاد خوداتکایی را در گالری های چهار طبقه طراحی کرد تا هندسه ساختمان را تقویت کند.سیستم نمایش به اشیای هنری با اندازه متفاوت مقیاس می دهند و طیف رنگ به کار رفته،تجهیزات را از معماری داخلی سفید رنگ لیبسکیند جدا می کند.تعادل بین رنگ،تجهیزات داخلی و معماری در اغلب بخش ها موفق بوده است،بالاخص در گالری هایی که اکنون هنر آمریکای شمالی را در طبقه دوم نمایش می دهند.با وجود نقاط قوت این طرح،نکاتی برای تامل در آن به نظر می رسند. به عنوان مثال:نمایشگاه هنر آفریقایی در طبقه چهارم در فضای طراحی شده که می تواند هراس آور باشد و گالری های هنر آمریکای غربی در طبقه دوم،که با پارتیشن های قهوه ای تعریف شده،جاذبه کمی دارند.متاسفانه یکی از نقاط ضعف طرح،نیاز به حفاظ و دست انداز بوده به گونه ای که قطعات بزرگ ساختمان با لبه های تیز گوشه دار ،حفاظ کمی اطراف خود دارند و بازدیدکنندگان با توانایی جسمی محدود ممکن است به یک دیگر برخورد کنند،وجود این دست اندازها در نگاه اول خیالی به نظر می آید و تنها پس از مشاهده به دفعات ،فرد متوجه می شود که آنها واقعی هستند
لابی اصلی دسترسی به مغازه موزه و تالار سخنرانی با 280 صندلی فراهم می آورد.آتریوم دو طبقه ای افزوده شده در گالری های دو سطحی مدرن و معاصر قرار گرفته است.فضا های گالری شامل یک باغ مجسمه بیرونی می باشد.عنکبوت بزرگ برنزی ساخته شده توسط مجسمه ساز فرانسوی،آمریکایی لویس برگیوس در جلوی در ورودی قرار گرفته است.
سازه موزه
در مجموعه های شهری طراحی شده توسط لیبسکیند کوهای راکی در دور دست الهام بخش معماری هستند.تنها طبعیت قادر به بر طرف کردند نقوص سازه ای است.در این موزه دفتر لس آنجلس آروپ به سرپرستی آتیلا زگیوگولو و مهندس سازه� ادوین شلمن�با لیبسکیند و دیویس بر روی یک سازه دافع جاذبه کار کرده اند که در آن عناصر عمودی وجود ندارند.تنها هسته آسانسورهاست که عمودی است.به دلیل اینکه صفحات دیوار بسیار هنرمندانه نمایش داده شده اند،کف ها،از تیر های فلزی و صفحات بتونی تشکیل شده اند.بسیاری از تیر های فلزی کف به عنوان گره های کششی عمل می کنند تا قاب دیوارهای شیبدار را با نیروی فولاد در تعادل نگاه دارند.در مکان هایی سنگین تر، صفحات فولادی نیروهای برشی را منتقل می کنند.به علاوه دیوارهای محافظ پیرامونی در فوندانسیون بتن مسلح نیروهای وارده را از دیوارهای خارجی جذب می کنند.صفحات شیبدار سقف از تیرهای فولادی و کنسول های فلزی تشکیل شده اند.تیر های فولادی نه تنها از سقف محافظت می کند بلکه بخش های متفاوت را نیز به هم متصل می کنند.پانل های تیتانیوم که در شهر دنور ساخته شده بودند،سقف و دیوار ها را پوشش می دهند.یکی از دلایلی که لیبسکیند قصد داشت از تیتانیوم استفاده کند این بود که در آب و هوای خاص ثبات خود را حفظ می کند.همچنین تیتانیوم قله های کوه راکی را که در نزدیکی موزه قرار دارد،را منعکس می کند.
مجموعه ها
موزه ٨ بخش می باشد. معماری ، طراحی و گرافیک ، هنر آسیایی ، مدرن و معاصر ، هنر بومی (آمریکایی سرخپوستی ، اقیانوسیه وآفریقایی) دنیای نو(مستعمره اسپانیایی و پیش کلمبیایی )، نقاشی و مجسمه سازی (اروپایی و آمریکایی) ، هنر غربی و هنر پارچه بافی (بافندگی ) می باشد.
معماری ، طراحی و گرافیک
انجمن تشکیل شده در سال ١٩٩٠ اولین گالری های دائمی خودرا در سال ١٩٩٣ افتتاح کرد. با این تغییر که نمایشگاههای برگزار شده از مجموعه های دکوراسیونی که در طبقه ششم نمایش داده می شدند و هنرهای زینتی اروپایی آمریکایی قبل از ١٩٠٠ را نمایش می دادند.گالری های طراحی شده در قرن بیستم در طبقه دوم واقع شده اند.
هنر آسیایی
مجموعه ی هنر آسیا یی موزه تنها منبع اینچنینی در منطقه ی راکی مانتین می باشد که شامل ٤ گالری اصلی که بدهند هند، چین ، ژاپن و آسیای جنوب غربی اختصاص داده شده است . گالری های اضافه شده آثاری از تبت ، نپال و آسیای جنوب غربی را ارائه می دهند . در حالیکه گالری های موضوعی هند مذهبی و صنایع دستی سنتی ملل را نمایش می دهند.
مدرن و معاصر
مجموعه ی مدرن و معاصر از هند قرن بیستم شامل بیش از ٤٥٠٠ اثر با تأکید بر هند منوال معروف بین المللی و نو ظهور می باشد. این بخش همچنین شامل مجموعه ی هولبت بایر و آرشیوی از منابع پژوهشگرانه و هندی باهارس شامل ٢٥٠٠ موضوع که آثار هنرمندانی همچون �من ری ، اندی ورهول ، دیوید هاکنی ، رابرت مادرول ، دامین هیدست ، فیلیپ گاستون ، دن فلاوین ، جان رو آندره ، گاتفرد هلن وین و جومینجون�
لیندا
لیندا یکی از محبوب ترین بخش از کلکسیون مدرن و معاصرمی باشد که غالباً در مورد آن سؤال می شود . لیندا اثر هنرمند دنوری به نام جان دو آندرو یک مجسمه رئال به اندازه ی واقعی از یک زن خوابیده می باشد. این مجسمه از پلی وینیل ساخته شده و به نور خورشید حساس می باشد . بنابراین فقط در دوره های کوتاهی به نمایش گذاشته می شود . موزه همچنین اثری از همین هنرمند را دارا م یباشد.